«Aπλά να υπάρχεις, σε κάθε λεπτό που είσαι, σε κάθε στιγμή που νιώθεις, σε κάθε επαφή που αποτελείς μέρος της. Απλά να σε ακούς σε κάθε στιγμή που σε αποφεύγεις, σε κάθε λεπτό που σε διώχνεις, σε κάθε στιγμή που αναδύονται όλα αυτά που έχεις καταχωνιάσει. Απλά να επιτρέπεις μια εσωτερική προσπάθεια που σε πηγαίνει σε μια συνειδητοποίηση να πραγματωθεί. Απλά να στέκεσαι ακέραια κάθε λεπτό που χρειάζεται να βιώσεις ό,τι έχεις απωθήσει.
Η ενδυνάμωση είναι η διαδικασία αναγνώρισης όλων όσων αποφεύγεις και η συνειδητοποίηση μεταμορφώνει την εσωτερική κρίση σε εσωτερική αλλαγή.» Λόγια μου σε θεραπευόμενη που βιώνει έντονο άγχος και κρίσεις πανικού.
Υπάρχει μεγάλη σύνδεση μεταξύ άγχους και ψυχαναγκασμών. Είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία, που το ένα τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το άλλο. Οι ψυχαναγκασμοί δημιουργούνται χωρίς να συνειδητοποιούμε τη δημιουργία τους.
Δημιουργούνται σε ανθρώπους που έχουν βιώσει σε μικρή ηλικία τον πόνο από τον θάνατο αγαπημένου προσώπου. Ζουν παρέα με την ανάγκη τους να προστατεύονται από τον ψυχικό πόνο και αυτή η ανάγκη έχει μεταμορφωθεί σε μια φυλακή ψυχαναγκασμών, σε μια δική τους πραγματικότητα που δημιουργείται από τον φόβο του αποχωρισμού.
Οι ψυχαναγκασμοί, τους τροφοδοτούν την πεποίθηση ότι η αγάπη σημαίνει αποχωρισμός αλλά εστιάζονται μόνο στον φόβο του αποχωρισμού και το κενό μεγαλώνει, γιατί μόνο όταν ρουφάμε την αγάπη αντέχουμε τον αποχωρισμό.
Είναι δύσκολοι οι αποχωρισμοί, είναι επώδυνη η συνειδητοποίηση της μη-αναστρεψιμότητας, αλλά πιο επώδυνη είναι η άρνηση. Η άρνηση να έρθεις κοντά σε έναν άλλο άνθρωπο, να συνδεθείς μαζί του, να ρισκάρεις να τον ξαναχάσεις. Ναι, μπορεί να τον ξαναχάσεις αλλά στην ουσία δεν χάνεις. Ποτέ δεν χάνεις όταν ζεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσο αρνείσαι να ζήσεις, να εκπληρώσεις εσωτερικές ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες τόσο πιο πολύ φοβάσαι και στεναχωριέσαι, όσο πιο πολύ φοβάσαι και στεναχωριέσαι και δεν έχεις κάτι να αντισταθμίσεις το άγχος που βιώνεις, τόσο πιο πολύ αγχώνεσαι και αναγκάζεις τον εαυτό σου να πιστεύει ότι αντέχεις γιατί μόνο έτσι θεωρείς ότι μπορείς να ανταταπεξέλθεις.
Η παγίδα με το άγχος είναι ότι σκέφτεσαι και πιστεύεις ότι το χειρότερο σενάριο που μπορεί να συμβεί, γίνεται μέσα σου πραγματικότητα. Και η παγίδα με τους ψυχαναγκασμούς είναι ότι σε κρατούν φυλακισμένο στα χειρότερα σενάρια και ότι συναίσθημα δημιουργούν είναι επώδυνο γιατί σε καθηλώνει σε αδιέξοδο.
Και όμως κάποιοι τα καταφέρνουν και ξανα-Δημιουργούν τον εαυτό τους με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην ύπαρξή τους, με αγάπη για την ύπαρξή τους. Για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκφραση δημιουργικότητας. Να καταφέρεις να συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις τον έλεγχο σε όλα όσα φοβάσαι και ότι όσο και να φιλτράρεις την ζωή σου μέσα από άγχος, υπάρχουν πάντα καταστάσεις που δε θα μπορείς να ελέγχεις, απώλειες που δεν θα μπορείς να σταματήσεις, εξελίξεις που δεν θα μπορείς να ορίσεις αλλά και όμορφες στιγμές που αν αφεθείς θα τις ζήσεις και θα τις βιώσεις.
Μέσα στην ψυχοθεραπεία αναγνωρίζεται ο μηχανισμός που δημιουργεί ψυχαναγκασμούς, μέσα στην θεραπευτική σχέση αναδύεται η άμυνα που τροφοδοτεί εσωτερικό άγχος και συναισθήματα των θεραπευόμενων που μεταβιβάζονται στο πρόσωπο μου, αγγίζουν δικές μου συναισθηματικές χορδές και μέσα από την γέννηση αυτή πορευόμαστε μαζί στην θεραπεία της ψυχής.
Αναδύονται φόβοι και άγχη αποχωρισμού αλλά μέσα από την δική τους αναγέννηση οι φόβοι και οι αποχωρισμοί είναι λιγότερο επώδυνοι και σιγά-σιγά απομυθοποιούνται, προάγωντας την αναγκαία εσωτερική ελευθερία.
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
