Και μπήκε στο γραφείο μου και στη θεραπεία η Α, ο πιο αυτοκαταστροφικός άνθρωπος που έτυχε να γνωρίσω και να μπω σε ψυχοθεραπευτική σχέση. Ένας άνθρωπος γεμάτος εμμονές, φοβίες και θυμό, βουλιμικά επεισόδια και αυτοτραμαυτισμούς. Ήταν ό άνθρωπος που γύρισε όλο το θυμό και τις ενοχές μέσα της, στην ψυχή της και στην ύπαρξή της.
Λαμπρό μυαλό αλλά το χρησιμοποιούσε αποκλειστικά για να αμύνεται σ’ αυτό που ένιωθε. Εκλογίκευε όλα τα συναισθήματα της και κάθε φορά που αναδυόταν μέσα ένα συναίσθημα, μια ψυχική ανάγκη, την έκοβε, την κομμάτιαζε με μανία. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην ύπαρξη της, η τρομερή ευαισθησία της και η ενσυναίσθηση που έγινε ταύτιση. Ταυτιζόταν με κάθε πλάσμα που ένιωθε ότι υπέφερε, έτσι ερχόταν σε επαφή με το δικό της πόνο. Αλλά δεν άντεξε και για να προστατευθεί στράφηκε εναντίον της.
Αυτός είναι ο αυτοκαταστροφικός άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματά του, όλες οι εσωτερικές άλυτες συγκρούσεις του, γίνονται μια ανάγκη ισοπέδωσης της ύπαρξής του. Η καταστροφή έχει μέσα της μια ισοπέδωση που μπορεί να πάρει και τη μορφή ολοκληρωτικής καταστροφής. Γίνεται με μανία, με ορμή και δύναμη για να διαλύσεις ολοκληρωτικά αυτό που έχεις ανάγκη να διαλύσεις. Τον εαυτό σου. Τον μεγαλύτερο εχθρό σου.
Χωρίζεσαι στη μέση και αρχίζει ο πόλεμος. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που υπάρχει η ζωή στην ψυχή σου, δημιουργεί ανάγκες που χρειάζεται να εκπληρωθούν· κι αυτό πραγματώνεται με τη μορφή της ανάδυσης. Αναδύεται από μέσα η ανάγκη σου αλλά στον αυτοκαταστροφικό άνθρωπο αναδύεται ταυτόχρονα και η ανάγκη να την καταστρέψει. Αυτό προκαλεί εσωτερική σύγκρουση που δεν είναι πάντα συνειδητή, αλλά πάντα βιώνεται από τον άνθρωπο.
Οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι είναι απίστευτα ευαίσθητοι και δημιουργικοί. Αν μπορούν να δημιουργήσουν τέτοια καταστροφή στον εαυτό τους, φαντάσου να μπορούσαν να μεταμορφώσουν την αυτοκαταστροφή τους σε αγάπη για τον εαυτό τους. Να αντιστρέψουν την ανάγκη τους από εκδίκηση στον εαυτό τους σε κατανόηση και συναίσθηση. Να γυρίσουν από το αδιέξοδο της απόλυτης ανάγκης για να τραυματίζονται και να βγουν στο δρόμο της συμπόρευσης με όλα αυτά που αποφεύγουν.
Με την Α. ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά στη θεραπεία της. Για αρκετές συνεδρίες δεν μπορούσε να αποχωριστεί το δεύτερο εαυτό της. Τον σκοτεινό, θυμωμένο και εκδικητικό εαυτό. Τον έφερνε μαζί της στις θεραπείες αλλά έβλεπα ότι όσο τον αγαπούσε γιατί την προστάτευε άλλο τόσο τον σιχαινόταν γιατί ένιωθε το κακό που της έκανε. Αλλά δεν είναι εύκολο να αφαιρέσεις κάτι τόσο ζωτικό από τον αυτοκαταστροφικό άνθρωπο γιατί μπορεί να αιμορραγήσει και είναι ήδη ματωμένος. Έτσι τον αφήσαμε να υπάρχει στη θεραπεία. Τον γνωρίσαμε, κατανοήσαμε τις ανάγκες του, ακούστηκε, εκπληρώθηκε και σιγά-σιγά μας αποχαιρέτησε.
Άρχισε να ξεδιπλώνεται η υπαρξιακή πραγματικότητα της Α. Ένας άνθρωπος που εξακολουθούσε να συναισθάνεται αλλά δεν ταυτιζόταν, που αγαπούσε τις ανάγκες της και τις εκπλήρωνε, που αφηνόταν να βιώνει την ανάδυση συναισθημάτων και να ζει μέσα τους. Άξιζε η ταλαιπωρία.
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
