Δουλεύω με ανθρώπους που έχουν βιώσει τραύμα στην πορεία της ζωής τους. Τραύμα που έχει ξεκινήσει στην παιδική τους ηλικία κι έχει βιωθεί στην ενήλικη ζωή τους. Πολλές οι μορφές του, αλλά πάντα η ίδια βαρύτητα στη δυναμική της ψυχής τους. Βέβαια έχοντας συμπληρώσει 6 χρόνια προσωπικής θεραπείας και συνεχίζοντας την προσωπική μου ανάλυση, έχω καταφέρει να συναισθάνομαι το τραύμα, να γίνομαι το τραύμα, αλλά να μην το αφήνω να με απειλεί.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της θεραπείας είσαι αρκετά εκτεθειμένος στον πόνο του άλλου. Φάτσα κάρτα ο πόνος, ο θυμός, η απόγνωση και η αποδυνάμωση. Βασικό σημείο αναφοράς ανάμεσα στο τραύμα του παρόντος και στις προσδοκίες του θεραπευόμενου εγώ, η θεραπεύτρια. Πολλές φορές έχω σκεφτεί «Yπέροχα. Θ’ ανταπεξέλθω στις προσδοκίες; Θα καταφέρω ν’ αποδυναμώσω τη βαρύτητα της τραυματικής εμπειρίας, χωρίς να κομματιάσω την ύπαρξή του; Θα καταφέρω να τον κάνω ν’ αποδεχθεί την πραγματικότητά του, αλλά να μην ενδυναμώσω την πεποίθησή του ότι το τραύμα είναι πιο δυνατό;»
H κατάθλιψη μπορεί να δημιουργηθεί από τραύμα, από κυριολεκτική ή συμβολική απώλεια, από ψυχαναγκασμούς, από φόβους που γίνονται φοβίες, από μια αδυναμία να δούμε μέλλον στην ζωή μας, από αίσθηση εγκλωβισμού. Πολλές οι ερμηνείες, αλλά πάντα η ίδια δυσκολία. Η δυσκολία να ζήσεις.
Ξεκινώντας την θεραπεία στην κατάθλιψη, ποτέ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Η συνειδητοποίηση ότι δεν ελέγχω τίποτα στην ύπαρξη του θεραπευόμενου είναι η πιο δυνατή μου επανάσταση και η πιο καθοριστική αποδοχή. Απλώς τον εμπιστεύομαι για να εμπιστευθεί εμένα και τη δυνατότητά του ν’ αντιμετωπίσει την εμπειρία και να δει την δύναμή του για να θεραπευθεί. Μαζί τα καταφέρνουμε, βλέπουμε την συναισθηματική τους πραγματικότητα, επουλώνουμε τραύματα και δυναμώνουμε. Μαζί στη θεραπεία. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουν, αρκεί να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, για να εμπιστευθούν εμένα. Κι εγώ με τη σειρά μου τους εμπιστεύομαι να δουν μέσα στην ψυχή τους. Κι όταν τα καταφέρνουμε; Τότε αλλάζουν και η βιωματική εμπειρία της αλλαγής συνοψίζεται στα παρακάτω λόγια μου:
«Εγώ θέλω να σ’ ευχαριστήσω που μ’ εμπιστεύθηκες και μου έδωσες την ευκαιρία να πιστέψω σ’ εσένα όταν εσύ δεν πίστευες σε τίποτα. Εγώ σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την προοπτική να σε βοηθήσω να νιώσεις και να δεις όλα αυτά που έκρυβες. Εγώ σ’ ευχαριστώ που αφέθηκες να πέσεις στο κενό, προσδοκώντας να σε πιάσω. Εγώ σ’ ευχαριστώ που αφέθηκες να δεις μέσα απ’ τα μάτια μου την πραγματικότητα της κατάθλιψής σου. Κι αφού εγώ σταμάτησα να είμαι από πίσω σου αν και φοβόμουν ότι θα πέσεις, μου έδωσες να καταλάβω ότι με θέλεις δίπλα σου γιατί δε φοβάσαι πια να πέσεις. Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες να καταλάβω ότι η ανάγκη σου να προχωρήσεις δεν ήταν ορμώμενη από βιασύνη να σταματήσεις την θεραπεία σου ή παντοδυναμία, αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι πραγματικά μπορείς. Σ΄ευχαριστώ που στις τελευταίες μας αντιπαραθέσεις δε με κοιτούσες σαν θεραπεύτρια, αλλά σαν τον άνθρωπο που ήρθε η ώρα ν’ αποχωριστείς, με αποδοχή, ετοιμότητα και συνείδηση. Ό,τι και να πω, είσαι πανέτοιμη να ζήσεις χωρίς τη θλίψη σου, μακριά απ’ την κατάθλιψή σου».
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
