H ψυχοθεραπεία εστιάζεται και προάγει την εσωτερική ελευθερία. Στον άνθρωπο που αντιμετωπίζει συναισθηματικές δυσκολίες και ζητά την βοήθεια του θεραπευτή, η αίσθηση του εγκλωβισμού είναι μια αίσθηση που έχει γίνει το «χρώμα» της ύπαρξης του. Καταπιεσμένα συναισθήματα που δημιουργούνται από άλυτες εσωτερικές συγκρούσεις, στερεοτυπικές πεποιθήσεις που φυλακίζουν και ψυχαναγκασμοί που σαν φρουροί δεν αφήνουν την συνειδητοποίηση, να πραγματωθεί.
Θεραπευτική Σχέση.
Δεν υπάρχει τίποτα στατικό στην αρχή της θεραπείας παρά μόνο το «σύμπτωμα» ή το αίτημα του θεραπευόμενου. Η θεραπεία είναι μια διαρκής εξέλιξη, μια διαρκής κίνηση. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνει ένας άνθρωπος στον θεραπευτικό χώρο, ο χώρος αρχίζει να συνυπάρχει μαζί του, ο θεραπευτής αρχίζει να «κόβεται και να ράβεται» για να ταιριάξει με όλα τα επίπεδα της ύπαρξης του θεραπευόμενου.
Αυτή είναι η αρχή. Μια αρχή, που σηματοδοτεί την αφετηρία της κίνησης, την αφετηρία της εξελικτικής πορείας που πλαισιώνει την δυναμική της ψυχής του θεραπευόμενου. Με την σειρά της, η δυναμική της ψυχής αρχίζει να αναδύεται, αρχίζει να κουμπώνει όλο και πιο πολύ με την θεραπευτική σχέση, για να οδηγήσει -στον δικό της χρόνο χωρίς παρέμβαση- στην συνειδητοποίηση. Και μετά έρχονται όλα τα άλλα που οδηγούν στην μεταμόρφωση, και καταλήγουν στην Συνειδητοποίηση ότι πια δεν χρειάζεσαι θεραπεία.
Ξεκινώντας την θεραπευτική σχέση.
Ξεκινώντας το θεραπευτικό ταξίδι, ο θεραπευόμενος «δοκιμάζεται» στην θεραπευτική σχέση.
Η θεραπευτική σχέση, δεν είναι μια θεωρητική έννοια αλλά μια βιωματική πορεία με δύο συνοδοιπόρους (θεραπευτή και θεραπευόμενο) και η αφετηρία της ,είναι η εμπειρία της «σύνδεσης». Έχοντας βιώσει την αποσύνδεση, από τον εαυτό του και της ύπαρξη του, ο θεραπευόμενος ζητά να «αποχρωματίσει» αυτή την εμπειρία μέσα από την σύνδεση με τον θεραπευτή.
Κι έτσι αρχίζει η επικοινωνία στην θεραπεία, που είναι μια από τις πιο βασικές ψυχικές ανάγκες και εγκαθιδρύεται στην ενδομήτρια ζωή. Η πραγμάτωση της επικοινωνίας και της σύνδεσης, δημιουργείται Για να βιωθεί η εσωτερική απελευθέρωση στην ψυχοθεραπεία, χρειάζεται εμείς οι θεραπευτές να γίνουμε το σημείο αναφοράς που θα εγκαθιδρυθεί και θα εκπληρωθεί η ανάγκη του θεραπευόμενού μας, για εμπιστοσύνη.
Η εκπλήρωση αυτής της ανάγκης, φέρνει το επόμενο βήμα: Το ρίσκο. Ρισκάρουμε και επιτρέπουμε να αναδυθούν καταπιεσμένα συναισθήματα χωρίς να θέσουμε τον έλεγχο ως φρουρό. Ρισκάρουμε και βιώνουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Ρισκάρουμε και αποδεχόμαστε ανεπιθύμητες πλευρές του εαυτού μας.
Ρισκάρουμε και τροποποιούμε αμυντικούς μηχανισμούς.
Για να πραγματωθεί η ανάγκη μας για εσωτερική αλλαγή και απελευθέρωση, πάλι τον πρώτο ρόλο τον έχει η εμπιστοσύνη που έχει εγκαθιδρυθεί και συνεργεί στο να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας δει με καινούργια «μάτια» που έχουν βοηθηθεί από τα «μάτια» του θεραπευτή και αυτή η αλληλεπίδραση ανοίγει το μονοπάτι για την ενδυνάμωση της ψυχή μας.
Βέβαια οι αμυντικοί μηχανισμοί μας καραδοκούν και βάζουν σε κίνδυνο την εξέλιξη της θεραπεία μας. Καλά κάνουν. Αν έχεις περάσει την ζωή σου με αμυντικούς μηχανισμούς που σε έχουν βοηθήσει να επιβιώσεις συναισθηματικά, σε μια εσωτερική αλλαγή δεν θα πραγματωθεί χωρίς το κομβικό αημείο της τροποποίησης των αμυντικών μηχανισμών.
Και ερχόμαστε στη συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση είναι τέχνη. Είναι μια μορφή τέχνης που γεννιέται από την τέχνη της ανθρώπινης επαφής και της θεραπευτικής σχέσης.
Είναι μια βιωματική πορεία που περιπλανιέται στο δάσος των αμυντικών μηχανισμών, μια εσωτερική διαδικασία που δημιουργείται από την απελευθέρωση του συναισθήματος και δημιουργεί ελευθερία στο πνεύμα και στην ύπαρξη. Η συνειδητοποίηση παίρνει πολλές μορφές: συνειδητοποιούμε τις άλυτες εσωτερικές συγκρούσεις, συνειδητοποιούμε την μεταμόρφωση των συναισθημάτων μας, αποδεχόμαστε πλευρές του εαυτού μας , συναισθανόμαστε τους φόβους μας, τις καταπιεσμένες επιθυμίες μας, την βαρύτητα των βασικών μορφών της ζωής μας.
Ο θεραπευτής θα δει τον άνθρωπο και όχι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Θα δει την δυσκολία του, θα συναισθανθεί το αίσθημα του, θα γίνει μέρος της εσωτερικής δυναμικής της ψυχής του. Θα προσπαθήσει να δει πίσω από τα λόγια του, θα δώσει λόγο στον πόνο του και θα κάτσει να ακούσει την ιστορία του.
Ιστορίες που τον ταξιδεύουν, ιστορίες που έχουν μέσα τους μορφές ανθρώπων, διαδρομές συναισθημάτων, πλέγματα σχέσεων και πολλές φορές αδιέξοδα. Συναισθηματικά αδιέξοδα που εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο και έρχονται απέναντι στον θεραπευτή και άνθρωποι που προσπαθούν να βγουν από αυτά.
Η θεραπεία δεν σου ανοίγει το αδιέξοδο, αλλά σου δημιουργεί την ανάγκη να θέλεις να βρίσκεις άλλους δρόμους που δεν οδηγούν σε απόγνωση , να αποδέχεσαι ότι η ικανότητα να μπορείς να διαχειρίζεσαι την ανασφάλεια σου είναι το μεγαλύτερο λιθαράκι για την εσωτερική σου ενδυνάμωση και να μην αποφεύγεις να ζεις.
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
