Ξεκινώντας θεραπεία με την Α. σιγά σιγά συνειδητοποιούσα ότι το τραύμα στην ψυχή της , ήταν ότι πολύ πιο βαθύ από όσο είχα πιστέψει. Η Α. μπήκε στο γραφείο μου και ζήτησε την βοήθεια μου ύστερα από μια τραυματική εμπειρία που της δημιούργησε ότι πιο δύσκολο μπορεί να βιώσει ένα άνθρωπος: την χώρισε στα δύο. Η ζωή της έγινε δύο κεφάλαια που αν μπορούσα να τους δώσω λόγο, θα ήταν η ζωή της προ τραύματος και η ζωή της μετά τραύματος. Η εμπειρία που βίωσε ήταν μια εξαιρετικά επώδυνη και παρεμβατική εμπειρία. Φαντάσου να προσπαθείς να σπάσεις ένα αυγό και να μην τα καταφέρεις την πρώτη φορά. Το χτυπάς με δύναμη, το ραγίζεις, αλλά δε σπάει. Έτσι ακριβώς το βίωσε, ράγισε αλλά δεν έσπασε. Ζούσε με τα ραγίσματα στην ψυχή της, με την εσωτερική αστάθεια στην ύπαρξη της και με τον φόβο ότι θα σπάσει. Καταλυτικά συναισθήματα που τα κουβαλούσε κάθε λεπτό που ενέπνεε, κάθε στιγμή που υπήρχε. Στην πρώτη μας συνεδρία με ρώτησε γεμάτη ελπίδα αν υπήρχε η πιθανότητα να το ξεπεράσει, να ξαναγίνει όπως ήταν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα την απάντηση. Δε γνώριζα πώς θ’ αντιδρούσε στη θεραπεία της ψυχής της, δεν ήξερα το βάθος των αμυντικών της μηχανισμών, αλλά ένιωθα ότι πάλευε ανάμεσα στον εγκλωβισμό που ένιωθε κουβαλώντας το τραύμα της και στην ανάγκη να απελευθερωθεί. Πάλευε ανάμεσα σε δύο ανάγκες, σε δύο επιθυμίες, σε δύο εντελώς διαφορετικές υπαρξιακές καταστάσεις. Απέναντι μου.
Βλέπετε, η θεραπεία τραυμάτων είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Χρειαζόταν να αναβιώσει όλη της εμπειρία της αλλά αυτή την φορά είχε ένα σύμμαχο: εμένα. Έτσι ξεκινήσαμε, αναβιώνοντας το τραύμα. Το γραφείο μου γέμισε με εικόνες που συναισθανόμουν πόσο την είχαν τρομάξει. Γέμιζε με συναισθήματα που συναισθανόμουν πόσο την είχαν πονέσει. Με φόβους που ένιωθα πόσο την είχαν αποσυντονίσει. Μαζί το ζούσαμε και η παρουσία μου ήταν καταλυτική για να νιώθει ασφάλεια. Χρειαζόταν να νιώσει ασφάλεια, για να αντιστρέψει την διάλυση και να την μεταμορφώσει σε εμπιστοσύνη και μετά σε ενδυνάμωση. Εξαντλητικό και για τις δυο μας, αλλά θεραπευτικά απαραίτητο. Ακόμα όμως δεν είχα απάντηση, δεν είχα μια ξεκάθαρη εικόνα για την επιθυμία της να ξαναγίνει όπως ήταν.
Οι πρώτες μας συνεδρίες ήταν σαν τραμπάλα, από το ένα άκρο στο άλλο. Έβγαιναν μπροστά μου συναισθήματα που δεν υπήρχε χώρος για ανάλυση ή ερμηνεία. Υπήρχε χώρος μόνο για να υπάρχουν και να βιωθούν σε μια διαφορετική συνθήκη. Τη συνθήκη της ψυχοθεραπείας με τη θεραπεύτρια σύμμαχο για να νιώσει ότι μπορεί, μέσα από την θεραπευτική σχέση, να ξαναβρεί αυτό που έχασε.
Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να ξαναγίνει όπως ήταν. Είχε ραγίσει, πώς να εξαφανιστεί μια τόσο ολοκληρωτική εμπειρία που είχε την δύναμη να της αλλάξει όλο το ψυχικό χρώμα της ύπαρξής της; Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι ακροβατούσα στη θεραπεία σε λεπτό πάγο. Μια λάθος κίνησή μου και θα πέφταμε σε παγωμένο νερό. Η επιμονή της να με ρωτάει αν θα ξαναγίνει όπως ήταν, μπλόκαρε την θεραπεία της γιατί μπλόκαρε την ίδια. Εστίαζε σ’ αυτό που πολύ λογικά επιθυμούσε να ξαναγίνει και έχανε την διαδικασία που θα της επέτρεπε να γίνει αυτό που μπορούσε να γίνει. Ο άνθρωπος που τα κατάφερε και επιβίωσε από το τραύμα του. Αυτή είναι η θεραπεία των τραυμάτων.
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
