To σώμα μας και η ψυχή μας γεννιούνται μαζί, συμπορεύονται παρέα, νιώθουν ταυτόχρονα αλλά δεν επικοινωνούν πάντα. Υπάρχουν στιγμές που το ένα κρύβεται από το άλλο, το ένα προσπαθεί να κυριαρχήσει ή να απωθήσει το άλλο. Με αυτή τη σύγκρουση χωρίζεται στα δύο η ύπαρξη του ανθρώπου, χάνεται η έννοια της ολιστικότητας στην ανθρώπινη υπόσταση και έτσι ξεκινάει μια πολύ πιο πλάγια μορφή επικοινωνίας της ψυχής μέσα από τον πόνο: τα ψυχοσωματικά.
Η σχέση ψυχής και σώματος είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το άλλο. Στο ένα δοχείο ζει η αίσθηση, το συναίσθημα, οι ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες, η ανάγκη να τις εκπληρώσουμε.
Η αίσθηση είναι το πάντρεμα όλων των αισθήσεων μας και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που είμαστε και βιώνουμε την ύπαρξη μας δημιουργεί το αίσθημα που διαχέεται στην ύπαρξη μας. Ακολουθεί η ανάγκη επικοινωνίας του αισθήματος με τα ερεθίσματα στο περιβάλλον μας κι έτσι γεννιέται το συναίσθημα. Το συναίσθημα που ορίζεται από την αρχέγονη ανάγκη να επικοινωνηθεί με τους ανθρώπους της ζωής μας, να εκφραστεί μέσα από το σώμα μας και να συνεργήσει στην δημιουργία συναισθημάτων που γεννούν την ανάγκη μας για σύνδεση με μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη και δημιουργεί τη σχέση. Στο δοχείο αυτό, υπάρχουν και οι αμυντικοί μας μηχανισμοί, που συνυπάρχουν μαζί κι έχουν δημιουργηθεί μαζί μας. Συμπορευόμαστε κι αισθανόμαστε κάθε πλευρά της ύπαρξης μας παρέα με τις άμυνες μας. Πολλές οι λειτουργίες των αμυντικών μηχανισμών αλλά μια πολύ βασική είναι να μην αφήσει την πραγματική ψυχική ανάγκη να εκπληρωθεί.
Κι έτσι δημιουργούνται τα ψυχοσωματικά. Η ψυχική ανάγκη που δεν μπορεί να εκφραστεί βρίσκει μια πλάγια οδό και εκφράζεται μέσα από το σώμα μας. Άγχος και στρες δημιουργούν κρίση πανικού. Κάθε μορφή κρίσης έχει μέσα της την κυοφορία εσωτερικών αλλαγών που προσπαθούν να μεταμορφωθούν από αγχογόνες σε ιάσιμες και μετά σε γαλήνιες, αλλά και κάθε κρίση έχει μέσα της και μια μορφή βίας ή επιθετικότητας. Οι κρίσεις πανικού που κυριαρχούν καταλυτικά με την έντονη συμπτωματολογία τους στον άνθρωπο, προσπαθούν να του δείξουν ότι το σώμα αντιδρά σε ψυχικό πόνο ή φόβο.
Κάθε μορφή ψυχοσωματικής αντίδρασης χτυπάει ένα καμπανάκι κινδύνου για την ψυχική επιβίωση του ανθρώπου. Του υπενθυμίζει την ολότητα στην ύπαρξη του, την ανάγκη να σεβαστεί και να ακούσει τις ψυχικές του ανάγκες, την υπενθύμιση ότι το σώμα έχει μνήμη, υπόσταση και ανάγκες, την συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε να κρυφτούμε από το συναίσθημα μας και την ελπίδα ότι θα ακούμε την ύπαρξη μας.
Ας μην ξεχνάμε ότι ψυχικός πόνος διαχέεται από την ψυχή στο σώμα κι ότι το εσωτερικό άγχος κι ο φόβος, όταν υπάρχει, χρειάζεται να εκδηλωθεί, για να θεραπευτεί. Ακούστε την ψυχή σας, γιατί το σώμα ακούγεται πιο επώδυνα.
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
