4 (πιο) δύσκολες περιπτώσεις του «σε θέλω αλλά δεν μπορώ να σ' έχω»

Όπως φαίνεται κι όπως είναι δεδομένο να γίνεται πια, οι ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις αποτελούν ένα μικρό ή και μεγάλο μαρτύριο. Ένα ανεπίλυτο πρόβλημα που κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτό. Άνθρωποι που ενώ θέλουμε να είμαστε μαζί, δεν μπορούμε κι αυτό μας ιντριγκάρει πιο πολύ κι ας μας κάνει να υποφέρουμε. Ωστόσο, είναι και μερικά «σε θέλω αλλά δεν μπορώ να σ’ έχω» που πραγματικά τσακίζουν και τον πιο ερωτευμένο.

Σε θέλω, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί είμαστε φίλοι. Κι επειδή τα πράγματα εδώ είναι πιο πολύπλοκα από μια απλή μη ανταπόκριση, οι πιθανότητες να καταλήξει βαρβάτο απωθημένο αυξάνονται. Γιατί στο μυαλό μας, εφόσον είναι τόσο ιδανικός σαν φίλος, γίνεται σταδιακά κι ως σύντροφος. Μπορεί να μην είναι καθόλου έτσι βέβαια, αλλά εμείς αυτό θέλουμε. Όλα αυτά, ως το “δε σε βλέπω όπως με βλέπεις” που νιώθουμε ότι γκρεμίζεται η γη κάτω από τα πόδια μας και με μεγάλη επιτυχία πια έχουμε χαλάσει και μια φιλία.

Σε θέλω, αλλά δεν μπορώ να σ’ έχω γιατί είσαι το αφεντικό μου, ο υπεύθυνός μου ή τέλος πάντων, είμαστε στην ίδια δουλειά. Στον εργασιακό μας χώρο, περνάμε κατά βάση τις μισές ώρες της ημέρας μας. Θέλοντας και μη, κάποιος θα μας κινήσει το ενδιαφέρον. Το καλό σενάριο εδώ, είναι πώς αν υπάρξει ανταπόκριση, στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι να μπλέξεις «κρυφά». Στη χειρότερη όμως, δε σου επιτραπεί από τις συνθήκες να μπλέξεις και θ’ ακούσεις και την ατάκα: «εγώ δεν μπλέκω τη δουλειά με τα ερωτικά μου». Κι αν όντως, εν τέλει, μπλέξεις κρυφά, εκεί αρχίζει μια εργασιακή κόλαση. Ζήλια, παθητικοεπιθετικότητα, ανταγωνισμός και γενικώς όλες οι απαγορευμένες λέξεις. Οπότε guess what, μόλις χάλασες και συνεργατική σχέση.

Σε θέλω, αλλά δεν μπορώ να σ’ έχω γιατί έχεις σχέση. Εδώ αγγίζουμε πολύ ευαίσθητες περιοχές. Μπορεί, όντως, όταν συμβαίνουν αυτά να μην τελειώνει η ερωτική μας καριέρα, αλλά να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά. Είναι ακόμα μεγαλύτερο το φορτίο να μπλέξεις σε τέτοιου είδους καταστάσεις, γιατί ωραίο το μυστήριο του κρυφού, αλλά στο δια ταύτα, παραδέξου το, είναι μόνο ένα πρόβλημα. Προφανώς κάτι σ’ έχει κεντρίσει, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να (προ)χωρίσεις;

Σε θέλω, αλλά δεν μπορώ να σ’ έχω γιατί μένεις στην άλλη άκρη της γης. Μια ακόμη καταδικασμένη σχέση. Περνάμε όμορφα, ζούμε το American Dream αλλά εσύ αποφασίζεις να φύγεις για δουλειά, γιατί εδώ έκανες απλώς μια στάση, γιατί η ζωή σου σε πηγαίνει σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη. Ναι, θα μείνω πίσω, να σε περιμένω, αλλά μετά από λίγο καιρό θα υπάρξει τριβή, κούραση, απόσταση, διαφορά φάσης. Δε θα είσαι εδώ, δε θα είμαι εκεί. Και θα σ’ απατήσω και θα μ’ απατήσεις ή θα γίνουμε άρρωστοι με τον έλεγχο και δε θα απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Μέχρι ίσως ν’ αποφασίσεις να γυρίσεις και τίποτα πια να μην είναι το ίδιο, γιατί εσύ πιέστηκες να το κάνεις κι εγώ το ήξερα ότι σε πιέζω.

Υπάρχουν ένα εκατομμύριο λόγοι που στο τέλος της ημέρας δεν μπορούμε να είμαστε με αυτούς που θέλουμε ή δεν μπορούμε να τους έχουμε. Αλλά μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά; Ίσως όλα θα λύνονταν μ’ ένα, «αν δεν μπορώ να σε έχω, τότε γιατί να σε θέλω;». Από την άλλη, πώς θα γράφονταν τόσα αριστουργήματα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα χωρίς τόσα απωθημένα;