Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα και αχόρταγα πλάσματα. Από τη μέρα που γεννιόμαστε και βγαίνουμε από τη ζώνη ασφαλείας (comfort zone), κλαίμε σπαρακτικά. O S. Freud σε μια από τις διαλέξεις του ανέφερε ότι το τραύμα της γέννησης είναι τόσο μεγάλο για τον άνθρωπο που απλώς το απωθεί για να μπορέσει να αντέξει και να επιζήσει. Ύστερα, για να επιβιώσουμε ζητάμε βοήθεια. Βοήθεια για να φάμε, να κοιμηθούμε, να ντυθούμε, να παίξουμε. Βοήθεια για όλα. Και στην ουσία, απλώς την απαιτούμε. Την απαιτούμε με το κλάμα, κι αν δεν την πάρουμε, κλαίμε πιο δυνατά. Έτσι μεγαλώνουμε. Αυτοί είμαστε.
Ωστόσο, οι ψυχολόγοι, βασίζονται σε αυτό, για να εξετάσουν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Το κατά πόσο μας φρόντισαν όσο ήμασταν μικροί -λένε- είναι καθοριστικός παράγοντας για την εξελικτική πορεία της προσωπικότητάς μας. Όσο περισσότερη προσοχή μάς έδωσαν, τόσο πιο ολοκληρωμένοι και γεμάτοι νιώθουμε στην ενήλικη ζωή μας και το αναπαράγουμε σε όλες τις σχέσεις μας, φιλικές κι ερωτικές. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν δεν λάβουμε την προσοχή και την αγάπη που είναι αναγκαία για την ύπαρξή μας. Σε αυτή την περίπτωση, δημιουργούμε σχέσεις κυρίως προβληματικές και εξαρτητικές. Ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω.
Πόσες φορές σού έχει τύχει να συναντήσεις ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε προσοχή, να θέλουν πάντα να γίνεται το δικό τους και αν δε γίνει, δημιουργείται ένας χαμός και μια ένταση που φτάνεις να σκέφτεσαι: «Καλά τώρα τι έγινε»; Κι όταν εσύ ζητάς κάτι, όχι μόνο δε γίνεται, αλλά υποχωρείς κιόλας, ώστε ο άλλος να είναι καλά. Ή σκέψου ανθρώπους που παρουσιάζουν κακοποιητικές συμπεριφορές. Εδώ δε γίνεται αναφορά στη σωματική και λεκτική βία, αυτό είναι κεφάλαιο από μόνο του. Κακοποιητική συμπεριφορά μπορεί να είναι και οτιδήποτε παρεμβαίνει τον χώρο και τον χρόνο μας. Μπορεί να ακούγεται υπερβολή, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν στιγμές που θες απλώς να κλείσεις το τηλέφωνο και να κάτσεις σπίτι, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις, γιατί θα ακούσεις «γκρίνια», οπότε υποχωρείς.
Και υπάρχουν και στιγμές που συναντάς εκείνους τους άλλους, τους διαφορετικούς. Που τους ανοίγεις όλο σου τον κόσμο και παραμένουν σκυφτοί, κλειστοί, τέλειοι ακροατές μεν, μυστικοπαθείς δε. Κι όταν ζητάς το κάτι παραπάνω, η απάντηση είναι: «Έτσι είμαι». Είναι αυτοί που μεγάλωσαν με όλα τα βάρη επάνω τους, που ήταν υπεύθυνοι και γονείς των γονιών τους, που κάθε πρόβλημα το επιλύαν μόνοι τους, που κλήθηκαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους από πολύ νωρίς, συνεπώς θεωρούν ότι δεν έχουν ανάγκη κανέναν για να προχωρήσουν.
Κι εδώ έρχεσαι εσύ. Ανάλογα με το πώς έχεις μεγαλώσει και πόσο έχεις αγαπηθεί, θα αναλάβεις τον ρόλο του μέντορα, του ψυχολόγου ή αυτού που θα εναποθέσουν πάνω σου όλα τους τα προβλήματα. Μπορεί αυτό να σου φτάνει στο τέλος της μέρας και να σε γεμίζει, γιατί για κάποιους από εμάς είναι πιο σημαντικό να κοιμούνται ήσυχοι οι άλλοι παρά εμείς. Στο τέλος ένα ερώτημα κυριαρχεί: «Ποιος θα προσέξει εσένα;».
Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα που χρειαζόμαστε αγάπη και φροντίδα για να ανθίσουμε.
Συντάκτης: Ελένη Ιστορίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
