Όταν πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο νοίκι και το «προσθήκη στο καλάθι»

Η εποχή που ζούμε είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη, ειδικά αν κυνηγάς τη δική σου ανεξαρτησία και το να μη χρεώνεσαι, όχι μόνο στους γονείς σου, αλλά και σε κανέναν άλλον. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα πολύ βασικά. Ό,τι κι αν έχεις ονειρευτεί να κάνεις ή ο,τι έχεις ήδη κάνει, πάντα και πολύ απλά, κοστίζει! Και δεν εννοώ μόνο ψυχικά αλλά και σε ευρουλάκια. Το να πιάσεις μια δουλειά που θα σε κάνει οικονομικά ανεξάρτητο, είναι κάτι που αποτελεί ένα μεγαλεπήβολο όνειρο και σίγουρα θα σε κάνει ν’ αναζητάς σαν τρελός εκείνα τα πιο ανέμελα χρόνια που δε σε ένοιαζε να βγει ο μήνας. Είναι όμως, ταυτόχρονα, το μόνο ίσως κοινό όνειρο όλων, μετά το να έχουν την υγειά τους και κάποιον να πορεύονται μαζί.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τελειώνεις το σχολείο και περνάς, έστω, στη σχολή που ήθελες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πλάνο της ανεξαρτησίας ξεκινάει από εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή, δηλαδή, της ενηλικίωσης και της εκκίνησης της κατάρτισής σου. Σίγουρα ένα πολύ πρακτικό σενάριο είναι το «σπούδαζε και δούλευε». Αλλά, η ιστορία έχει δείξει ότι σ’ αυτή την περίπτωση, ίσως δεν είσαι τόσο αφοσιωμένος στις σπουδές σου, ή θα πάθεις κάποιου είδους υπερκόπωση. Γιατί αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι η δουλειά που θα βρεις, ή θα έχει να κάνει με πωλήσεις ή θα είναι στον τομέα της εστίασης. Welcome, ψυχική διαταραχή δηλαδή! Αν από την άλλη, αποφασίσεις να μη σπουδάσεις και να δουλέψεις κατευθείαν, γυρνάμε πάλι στους ίδιους τομείς δουλειάς, οπότε same shit, different story.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην Ελλάδα του σήμερα και του χθες, η ταμπέλα έχει σημασία και το «ό,τι δηλώσεις είσαι» καλά κρατεί, οπότε το πτυχιάκι θα σου καθαρίσει έναν μισθό για τα βασικά. Οπότε, μην το παρατάς. Ωστόσο και το πτυχιάκι αυτό, στην αρχή δεν κάνει και πολλά από μόνο του. Συνεπώς, μια δουλειά έστω κι άσχετη, καμιά φορά γίνεται απαραίτητη. Για να πεις ότι από κάπου ξεκινάς. Όλα για την -πολύ ακριβή- ανεξαρτησία λοιπόν.

Κι άντε μάζεψε λίγα χρήματα για να μπορέσεις να νοικιάσεις ένα σπιτάκι και να το επιπλώσεις. Σ’ αυτή τη φάση, προτιμότερο θα ήταν -αν ξεκινάς ένα σπίτι από την αρχή ειδικά- να καταφύγεις σε κάποιο πλάνο δόσεων, αλλιώς πρέπει να δουλεύεις 5 χρόνια χωρίς να τρως για να καταφέρεις τα παραπάνω. Σε δεύτερη φάση, αυτό που θα ήταν τέλειο, αν δεν είσαι κανένα στραβόξυλο, είναι να βρεις έναν συγκάτοικο. Σίγουρα υπάρχει στον κύκλο σου ένα άτομο με το οποίο συνεννοείσαι λίγο καλύτερα από τα υπόλοιπα και σίγουρα είναι στην ίδια φάση με σένα. Διάλεξέ το, κάνε μια καθαρή κουβέντα περί συγκατοίκησης και πάμε στο επόμενο κεφάλαιο. Όχι ότι η συγκατοίκηση είναι εύκολη υπόθεση, αλλά είναι κάτι που θα σου παρέχει τον χρόνο σου, τον χώρο σου και -μάντεψε- την ανεξαρτησία σου, μοιράζοντας το κόστος στο μισό.

Φυσικά, σε ο,τι προαναφέρθηκε, βασικός παράγοντας είναι το να μην ξεφεύγεις οικονομικά. Που σημαίνει, όχι κάθε μέρα φαγητό απ’ έξω, ποτάρες, ψώνια κι ούτω κάθε εξής. Γι’ αυτό, κάνε έξυπνα μάρκετ και παρακολούθησε τις προσφορές για να μπορείς να γεμίσεις το ψυγείο σου για 1 μήνα και να μαγειρεύεις. Ίδια τακτική πρέπει να ακολουθήσεις με τη θέρμανση, το ρεύμα σου και τα συναφή. Αν ο θερμοσίφωνας μείνει 5 ώρες ανοιχτός, μάντεψε ποιος αύξησε τον εκκαθαριστικό του κατά 30 ευρώ.

Κανείς δεν είπε ότι θα είναι απλό. Μ’ ένα σωστό πρόγραμμα, όμως, όλα είναι εφικτά. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα δεν είναι ανέφικτο, ειδικά αν το θες και το προσπαθείς. Και ναι, η ανεξαρτησία κοστίζει, όμως αξίζει κάθε της ευρώ. Γιατί σε μεγαλώνει, σε ωριμάζει, σε κάνει πιο παραγωγικό, σε ξεκολλάει από τις χαζομάρες και σε εστιάζει στα βασικά. Κυρίως όμως, σου δίνει κάτι για να συνεχίζεις να παλεύεις κι ας μην είναι πάντα ρόδινο. Είναι κάτι.