Η αλήθεια είναι -και οφείλουμε να το παραδεχτούμε- πως οι φίλοι μας είναι απ’ τα πιο σημαντικά πλάσματα στη γη για εμάς. Γι’ αυτό και αναπόφευκτα πολλά πράγματα που μας ενοχλούν και μας εκνευρίζουν στους κολλητούς επιλέγουμε να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Υπάρχουν ακόμα και φορές που μας έχει περάσει απ’ το μυαλό η ιδέα να συγκατοικήσουμε μαζί τους, μιας και τους αγαπάμε τόσο πολύ. Σε αυτή την περίπτωση όμως, δεν ήξερες, δε ρώταγες;
Οι ρυθμοί ζωής στις μέρες είναι τόσο γρήγοροι που μπορεί να μην προλαβαίνουμε να κάνουμε όλα εκείνα που έχουμε στο μυαλό μας. Όμως, επειδή έχουμε κι εμείς τους ψυχαναγκασμούς μας, προσπαθούμε να βάζουμε τα πράγματα σε μια υποτυπώδη τάξη. Θέλουμε το ποτήρι σε συγκεκριμένη θέση, το κρεβάτι στρωμένο, τον νεροχύτη να λάμπει και το σπίτι να μυρίζει AirWick Blue Ocean με μια δόση άνθη μανόλιας. Για να μη μιλήσω για το καλάθι των άπλυτων και τα ρούχα στην ντουλάπα. «Η καρδιά μου σε τάξη κι η ζωή σε αταξία» που λέει και η φίλτατη Μποφίλιου.
Έλα όμως που κάποιους απ’ τους φίλους μας -εντάξει, δεν ισχύει για όλους- πολλά από τα παραπάνω ούτε τους αγγίζουν. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος παντοδύναμος, γιατί τα φιλαράκια με την μεγαλύτερη καρδιά, πρέπει να είναι τόσο -μα τόσο- ακατάστατα; Και στην τελική, πώς γίνεται να ζουν έτσι; Το χωράει το μυαλό σας;
Κι άντε, πες, όταν βρίσκεστε και πηγαίνετε βόλτες, το τι συμβαίνει στο σπίτι τους λίγο σε νοιάζει. Αλλά, δεν μπορεί, θα έρθει κι η κρίσιμη στιγμή που θα σε καλέσουν. Κι ενώ έχεις φτάσει, εκεί που ετοιμάζεσαι να μπεις με ένα τεράστιο κουτί κουρκουμπίνια αγκαλιά αφού ρωτήσεις πού βγάζεις τα παπούτσια, βλέπεις έναν οχετό από ρούχα στον καναπέ του σαλονιού, άπλυτα ποτήρια δεξιά κι αριστερά και έναν νεροχύτη γεμάτο. Εκείνη την ώρα αναρωτιέσαι αν το να πεις ότι έχεις ξεχάσει τον θερμοσίφωνα αναμμένο θα ακουστεί καλή δικαιολογία για να την κοπανήσεις και παράλληλα διακρίνεις στο βάθος μια λεκάνη από πλυμένα ρούχα που -αν είναι δυνατόν- δεν έχουν ακόμα απλωθεί.
Κάτσε bro, κάπου όπα. Μέσα σου λες «ας πάει και το παλιάμπελο» κι αποφασίζεις να κάτσεις. Στην ερώτησή σου, φυσικά, «καλά ρε φίλε τι φάση», ακούς ένα «έλα μωρέ, ξεχάστηκα, θα τα κάνω πιο μετά». Κι εκεί που ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς και να κάνεις τη στρουθοκάμηλο, έρχεται το φιλαράκι και μοιράζεται μαζί σου το καινούριο ποίημα που έγραψε, σου δείχνει τον πίνακα που ζωγράφισε, σου παίζει το τραγούδι που έμαθε στην κιθάρα κι εσύ μένεις να κοιτάς, λες και βλέπεις την Τζοκόντα στο Λούβρο, και φυσικά ν’ αναρωτιέσαι αν υπάρχει πιο γλυκό πλάσμα απ’ αυτό.
Για να μη μιλήσουμε και για όλες εκείνες τις φορές που προκύπτει ένα πρόβλημα. Μπορεί να μην μπορούν τα φιλαράκια να κρατήσουν σε τάξη τον δικό τους χώρο αλλά θα τρέξουν να τακτοποιήσουν τις σκέψεις και προβλήματά σου, την ώρα που εσύ, που έχεις τα πάντα στην εντέλεια, θα μείνεις να απορείς πώς δεν τα καταφέρνεις. Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό, ε; Γιατί εσύ αναλώνεσαι τόσο στο να τακτοποιείς και να καθαρίζεις, ενώ εκείνοι χρησιμοποιούν τον αυθορμητισμό τους που τρέφει τη συναισθηματική τους νοημοσύνη και γίνονται τα πιο γλυκά πλάσματα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνα τα φιλαράκια που φέρνουν την ατέλεια στην τελειομανία μας σίγουρα έχουν -και θα συνεχίσουν να έχουν- μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Συντάκτης: Ελένη Ιστορίου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
