Σχέση, έρωτας, φιλία, δεσμός, δέσιμο, αγάπη, φλερτ. Τι διαφορά μπορεί να έχουν αυτά αν προσπαθήσουμε να τ’ αναλύσουμε; Η κοινωνία, στην οποία έχουμε την ατυχία να ζούμε, έχει ορίσει κάποιους κανόνες, τους οποίους αν και μπορούμε να μην ακολουθούμε, το μεγαλύτερο ποσοστό, τους τηρεί πιστά. Οι περισσότεροι από εμάς, σίγουρα, έχουμε μεγαλώσει με το κλασικό πρότυπο μιας πυρηνικής οικογένειας. Ξέρετε, από εκείνες τις οικογένειες που αποτελούνται από τους δυο συζύγους και τα παιδιά έχουν πρωταρχικό ρόλο, όπου πάνω σ’ αυτά βασίζεται κι ο όρος «οικογένεια». Πάμε όμως να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Για να ξεκινήσει μια σχέση, το βασικό της χημικό στοιχείο είναι το φλερτ. Ένα παιχνίδι που παίζεται χωρίς κανόνες κι επιτρέπονται τα φάουλ. Είναι το παιχνίδι εκείνο που δημιουργεί την ασφάλεια και την ανασφάλεια του: «Τώρα μου την πέφτει;» αλλά ταυτόχρονα, δεν μπορείς και να το σταματήσεις, γιατί αυτή είναι η φύση σου. Είναι στη φύση σου να θες να είσαι αρεστός και καλώς ή κακώς, αυτό σου δημιουργεί και το κίνητρο συναισθηματικά να πας παρακάτω. Κι εκεί έρχεται το επόμενο βήμα. Αν το φλερτ δέσει, δημιουργείται μια φιλία. Όσο κι αν πάει να αμφισβητηθεί αυτό από κάποιους, η πραγματική ετυμολογία της λέξης «φιλία» είναι η αμοιβαία αφοσίωση, κατανόηση και σεβασμός των μελών που την απαρτίζουν. Για να μας προσεγγίσει ο άλλος φιλικά και ν’ ανταποκριθούμε, λοιπόν, κάτι πρέπει να έχει, αλλιώς θα τον προσπεράσουμε και θα πάμε στον επόμενο. Συνεπώς είναι ένα στάδιο αναπόφευκτο.
Αφού παρέλθει κι αυτό το στάδιο, έρχεται ο έρωτας. Κι εκεί είναι που χαλάει το γλυκό. Είναι το στάδιο αυτό, που όλες οι ατέλειες και τα πλεονεκτήματα φαίνονται τέλεια, αυτός που έχεις απέναντί σου είναι ο Απόλλωνας ή η Αφροδίτη, όλα είναι χαριτωμένα και ροζ (μοβ για μένα), ότι το 24/7 δεν είναι αρκετό, ότι όλοι οι κανόνες και τα πρέπει που φτιάχτηκαν δεν υπάρχουν κι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ότι κρατάς όλο τον κόσμο στα χέρια σου και μπορείς να τον κάνεις μπάλα χαρτί και να το στείλεις στα σκουπίδια.
Ο έρωτας, λένε, κρατάει 6 μήνες. Τόσο χρειάζεται για να δημιουργηθεί το δέσιμο, ο δεσμός και η σχέση. 3 διαφορετικές λέξεις, αλλά τόσο ίδιες. Εκεί που ξεκινάει το: «έφαγες», «έφτασες», «πρόσεχε στον δρόμο», «στείλε μου όταν φτάσεις». Το πού τελειώνει κι αν τελειώνει δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι ότι η λέξη αγάπη σε μια σχέση εμπεριέχει όλα τα παραπάνω. Σωστά; Σωστά!
Γιατί, ωστόσο, αναφέρθηκαν προηγουμένως οι κανόνες της κοινωνίας. Η κοινωνική νόρμα απαιτεί όλα τα παραπάνω να συμβαίνουν μεταξύ δυο ατόμων. Γιατί αυτό πρέπει να είναι απόλυτο; Και γιατί αυτό αποτελεί από μόνο του μια έλλειψη εκφραστικότητας; Δηλαδή, πόσους φίλους μπορούμε να έχουμε; Ο κανόνας λέει πολλούς. Βασικά δεν υπάρχει κανόνας. Όταν έρχεται μπροστά η λέξη φίλος, δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Μπορούμε να έχουμε όσους θέλουμε. Ωστόσο, γιατί όταν έχουμε μια ερωτική σχέση απαγορεύεται να ερωτευθούμε κάποιον άλλον ή και κάποιον άλλον; Ή να πάμε με κάποιον άλλον; Κάποιοι θα πουν ότι είναι ο διαχωρισμός μας από τα ζώα, κάποιοι άλλοι θα πουν «πες τα χρυσόστομη». Αυτό λοιπόν που μας διαχωρίζει από τα ζώα είναι το συναίσθημα. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και δεν είναι της παρούσης.
Μολονότι η λέξη κανόνας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας από μόνη της δημιουργεί μια διάθεση ξεσηκώματος κι αντίδρασης. Στα μικρά παιδιά, όταν τους επιβάλλεις να μη φάνε σοκολάτα, θα το κάνουν κρυφά. Όταν τους πεις να μη βάλουν το δάχτυλο στο στόμα, θα το κάνουν όταν δεν τα βλέπεις. Ένα ρητό λέει: «Άσε τον άλλον ελεύθερο για να δεις τι μπορεί να κάνει.» Μήπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται λίγο από αυτό το κομμάτι της ελευθερίας; Μήπως γενικώς οι άνθρωποι χρειάζονται μια στιγμή ελευθερίας όπου μελλοντικά θα δημιουργεί σταθερότητα, συμβατότητα και δημιουργικότητα;
#FoodForThought
Συντάκτης: Ελένη Ιστορίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
