Είσαι δυνατότερος απ' όσο σου αναγνωρίζεις

Μέρες γιορτών ή γενεθλίων ψάχνουμε την πιο όμορφη και πρωτότυπη ευχή που να συμπυκνώνει μέσα της όλα εκείνα που θα χαρίζαμε σ’ αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Αγάπη, χαμόγελα, επιτυχίες και πάει λέγοντας. Σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε εκείνη την ευχή που θα κάνει την κάρτα μας την πιο πρωτότυπη απ’ όλες ώσπου συνειδητοποιούμε πως λείπει η βασικότερη όλων: Η υγεία. Σβήσε λοιπόν τώρα όσα έγραψες και πάρ’ το από την αρχή.

Η υγεία κατοικεί σε σώμα και μυαλό. Άλλες φορές νοσεί το ένα, κάποιες το άλλο και κάποιες άλλες φορές και τα δύο μαζί. Είναι δίδυμα αδέρφια που πάνε χέρι–χέρι στη ζωή και τους συνδέει ένα βαθύ δέσιμο. Ερχόμαστε με κάποιους δοτούς διαφορετικούς κώδικες ή γνωρίσματα που μας κάνουν διαφορετικούς ή ευαίσθητους στον τρόπο που σκεφτόμαστε ή φερόμαστε. Έτσι ξεχωρίζουμε. Μα, όπως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις έτσι κι αυτή η προσοχή που δεχόμαστε, δε γίνεται πάντα με τα μάτια αλλά και με το δάχτυλο. Θα σηκωθούν τα μάτια να κοιτάξουν το δάχτυλο; Πώς θα πείσεις τον άλλον να το κατεβάσει; Και τελικά τι χρειάζεται για να αποβάλλεις το ταμπού που σου επέβαλλε το δάχτυλο;

Μάθαμε να ζούμε κάτω από την ομπρέλα του δεδομένου, της σιγουριάς και μιας σάπιας ευγνωμοσύνης για όσα έχουμε κοιτώντας προβλήματα άλλων και να λέμε «ευχαριστώ» που δεν έτυχαν σε εμάς. Μόνο όταν κάτι ταράξει αυτή τη σιγουριά μας αρχίζουμε να παίρνουμε στροφές και συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρώτα-πρώτα η υγεία μας. Αν αυτή λείψει, λείπουν όλα. Αυτή η μικρότητα που τη βαφτίζουμε ευγνωμοσύνη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μας εκθέτει. Το να κοιτάξεις κάποιον που έχει οποιοδήποτε θέμα υγείας λέγοντας «Δόξα το Θεό, ευτυχώς εγώ έχω την υγεία μου» δε σε κάνει ευγνώμων αλλά αγενή κι αγνώμονα. Μην ευγνωμονείς κανένα σύμπαν ή Θεό επειδή δεν είσαι στην ίδια κατάσταση, αν θέλεις να είσαι ευγνώμων ας είσαι κάθε μέρα διότι η φράση «όλα αλλάζουν» δεν είναι τυχαία. Πού ξέρεις, ίσως μια μέρα ακούσεις κάποιον άλλον να λέει το ίδιο πράγμα κοιτώντας εσένα στο δρόμο.

Το ότι περπατάω, γελάω και πάω στη δουλειά δε σημαίνει πως η ψυχή μου δε νοσεί. Το ότι έχω καμπύλες δε σημαίνει ότι αγαπάω το σώμα μου. Το ότι έχω γυμνασμένο κορμί δε σημαίνει ότι πριν δυο χρόνια δεν ήμουν στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας. Το ότι δεν επιλέγω να μιλήσω όμως με εγκλωβίζει. Ο οίκτος στα μάτια του φίλου ή του αδερφού θα σε κάνει να λυγίσεις και να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που άνοιξες το στόμα σου. Δε θέλεις να σε λυπούνται, να σε βομβαρδίσουν με τις ερωτήσεις τους ή να είναι τα λόγια σου εκείνα που θα τους επιβαρύνουν κι άλλο. Τα κρατάς μέσα σου και επιλέγεις να μη τα συζητήσεις με κανέναν μα είναι στιγμές που θα ήθελες όσο τίποτε άλλο να τα μοιραστείς με κάποιον ώστε να ελαφρύνει λίγο το φορτίο και να διώξεις λίγο από τον θυμό. Τι κι αν έμαθες να ζεις μ’ αυτά; Τι κι αν ήρθαν τυχαία; Όλοι δεν κουραζόμαστε κάποιες φορές; Όλοι δε θέλουμε να ακουστούμε έστω και για πέντε λεπτά; Τα ερωτικά γιατί με τόση ευκολία τα συζητάς αλλά τα σοβαρά τα θάβεις κάτω από το χαλί;

Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι το στίγμα, τα σχόλια και τον πανικό στο βλέμμα όσων έχεις δίπλα σου απέναντι σε κάτι που θεωρείς πως σε κάνει ευάλωτο κι όμως, όποιος σε θεωρεί αδύναμο εξαιτίας ενός διαφορετικού χρωμοσώματος, ενός κώδικα DNA, μιας πάθησης, μιας διαταραχής ή μιας σωματικής δυσλειτουργίας καλό θα ήταν να το ξανασκεφτεί. Σκέψου λίγο, πόσα πρωινά σου φαινόταν βουνό να σηκωθείς από το κρεβάτι, να πλυθείς, να ντυθείς και να φας; Πόση προσπάθεια έβαλες στο να τελειώσεις ένα πιάτο φαγητό κάποια μεσημέρια; Πόση δύναμη χρειάστηκε για να κάνεις ένα βήμα όταν όλο το σώμα σου είχε καθηλωθεί και σου φώναζε ότι δε μπορείς; Πόση δύναμη χρειάστηκε να κοιτάξεις με χαμόγελο ή να γυρίσεις την πλάτη σε όσους σε κορόιδευαν ή σε κοιτούσαν με οίκτο;

Κι όμως, ποιος αδύναμος άνθρωπος θα τα έκανε αυτά; Πάντως όχι όσοι πιστεύεις πως θα σε θεωρούσαν αδύναμο εάν άφηνες τη φωνή σου να ακουστεί. Δεν ήρθες για να τελέσεις κάποιο λειτούργημα και να ευαισθητοποιήσεις αλλά για να ενημερώσεις. Το δέντρο στον Αμαζόνιο που πεθαίνει από την κλιματική αλλαγή δε θέλει να ευαισθητοποιηθούμε αλλά να ενημερωθούμε, να σπάσουμε ταμπού και ξεφτισμένες αντιλήψεις. Να δούμε το δάσος, όχι το δέντρο και να αναλογιστούμε πως τελικά, εάν ένα δέντρο κάνει πέντε κεφάλια να γυρίσουν, ίσως το δάσος τελικά σωθεί.

Εάν πραγματικά ονειρευόμαστε έναν κόσμο ομορφότερο, μόνο η αλήθεια είναι εκείνη που θα μας φέρει πιο κοντά στην αλλαγή. Η φωνή μας δόθηκε για να εκφραστούμε και αν το τολμούσαμε, η ταμπέλα θα γινόταν στήριγμα, το ταμπού έμπνευση και ο κόσμος πολύ καλύτερος.

197- Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Συμβουλευτικές υπηρεσίες για οικογενειακά και ψυχολογικά προβλήματα)

210 6515600- Γραμμή Επικοινωνίας για την Κατάθλιψη

116 111- Γραμμή στήριξης Παιδιών και Εφήβων