H χειρότερη μάχη γεννά την πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μας

Η στιγμή που ένας άνθρωπος αποφασίζει την αλλαγή είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί ότι έχει κουραστεί απ’ τις ίδιες του τις μαλακίες, τα ίδια λάθη και τα ίδια μοτίβα να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Ναι, ξυπνάς ένα πρωί κι απλά αλλάζεις τα πάντα, όσο απίθανο κι αν ακούγεται. Δε θέλει μεθοδικότητα ή ευφυΐα, ούτε η διαδικασία που θα ακολουθήσει απαιτεί να ‘σαι άσσος στη στρατηγική. Αρκεί μόνο να ξέρεις να στοχεύεις καλά. Εντοπίζεις το πρόβλημα. Αναρωτιέσαι χιλιάδες «γιατί» κι αρχίζεις να παίρνεις στροφές.

Το να παραδεχτείς, όμως, την αλήθεια στον εαυτό σου θέλει πολλά κότσια, κάτι που δε διαθέτουν όλοι. Το να πάρεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί στους λάθος χειρισμούς είναι το υπέρτατο σημείο ειλικρίνειας. Δεν παραμυθιάζουμε κανέναν περισσότερο απ’ ό,τι παραμυθιάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.  Πάντα κατηγορούσες τους άλλους κι ας ήξερες βαθιά μέσα σου πως έφταιγες κι εσύ. Δεν είναι μόνο το αν πλήγωσες ή αν έκανες κακό, αλλά και το αν τους άφησες να σε πληγώσουν και να σου κάνουν κακό. Δεν έβαλες όρια, δεν υπερασπίστηκες τον εαυτό σου όταν σου πετούσαν πέτρες, δεν τους αντιμετώπισες για τα ψέματα που σου είπαν, είπες «ναι» όταν έπρεπε να φωνάξεις «όχι». Δεν έφυγες όταν έπρεπε, δεν άκουσες το ένστικτό σου όταν σου έλεγε να φύγεις. Επέμενες να βλέπεις τον άγγελο στον δαίμονα, κι ας ήταν μια παραίσθηση. Κι ο δαίμονας, αν κι έκπτωτος άγγελος, δεν έπαψε να ‘ναι δαίμονας.

Υπέμενες για χάρη των ιδανικών σου, των «πρέπει» σου και κρατούσες πάντα μια ελπίδα, κι ας πέθαινε τελευταία. Μα πάντα κι αυτή πεθαίνει στο τέλος. Όσο κι αν προσπάθησες με νύχια και με δόντια να την επαναφέρεις στη ζωή, ξεψύχησε στα χέρια σου κι αναγκάστηκες να τη θάψεις χρησιμοποιώντας δάκρυα και φωνές για χώμα.

Αλλά αυτή η φορά ήταν διαφορετική απ’ τις προηγούμενες.

Όπως κάθε μέρα βάζεις το κλειδί στη μίζα κι ανάβεις τη μηχανή για να φύγεις, σήμερα αποφάσισες να κάνεις το ίδιο και με τη ζωή σου. Να βρεις το κλειδί εκείνο μέσα σου και να το γυρίσεις ώστε να ανάψουν φώτα και κινητήρας. Κάθε λάθος στροφή, κάθε πέτρα κι αστοχία σε έκαναν να κλείνεις τη μηχανή αντί να την ανάβεις. Να πατάς φρένο αντί να δίνεις γκάζι. Σήμερα, όμως, κάτι διαφορετικό έγινε και δε φοβάσαι να στρίψεις το τιμόνι όλο αριστερά και να την κάνεις.

Κοίτα να δεις που όλα ήταν τόσο απλά. Έγινες έρμαιο σε κάθε δαίμονα, διότι δεν έμαθες ποτέ να παλεύεις. Τα παρατούσες γιατί ένιωθες πως η μάχη της επιβίωσης, της υπεράσπισης και της νίκης ήταν πολύ δύσκολη για ‘σένα. Κανείς δε σου έμαθε, όμως, ότι όλοι μέσα μας κουβαλάμε το ένστικτο της επιβίωσης και γεννιόμαστε για να δίνουμε μάχες. Κάθε μάχη απαιτεί και μια νέα τεχνική άμυνας κι επίθεσης, που ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει. Κάθε μάχη θέλει καινούργιες γρατζουνιές κι αντανακλαστικά. Κάθε νέο κεφάλαιο προϋποθέτει να ‘χεις κλείσει το προηγούμενο και κάθε ουλή απόδειξη για το ότι όντως το έκλεισες.

Γεννήθηκες για να πολεμάς και τώρα ήρθε η ώρα να το κάνεις.

Τη μάχη την κέρδισες γιατί πολύ απλά την έχασες. Ζωή χωρίς μάχες δεν υπήρξε και πιο μεγάλο παράδοξο απ’ την ίδια τη ζωή δεν υπάρχει. Κερδίζεις χάνοντας και χάνεις κερδίζοντας. Μα έχασες πραγματικά; Υπάρχει νικητής και χαμένος σε έναν πόλεμο; Ο ένας πεθαίνει κι ο άλλος έχει σκοτώσει. Ο ένας χάνει την ευκαιρία να ακούει κάθε πρωί την αγαπημένη του μελωδία κι ο άλλος θα ζήσει κουβαλώντας στη συνείδησή του πως πήρε τη ζωή από εκείνον που μπορούσε να διακρίνει την ομορφιά μιας μελωδίας. Θα κοιμάται τα βράδια; Θα ακούει μελωδίες; Ή δε θα ακούει ούτε τις φωνές;

Μια μάχη δεν αποτελεί τον πόλεμο αλλά την προθέρμανση. Για να επιβιώσεις στον πόλεμο δε φτάνει μόνο να ξέρεις πώς να χειρίζεσαι όπλα. Πρέπει να ξέρεις σημάδι και να ‘χεις καλό ένστικτο, ώστε να πατήσεις τη σκανδάλη στη σωστή στιγμή. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο.» Κάθε μάχη είναι προετοιμασία και κάθε ήττα οφείλει να ‘ναι το καύσιμο για την επόμενη, ώσπου να μπορείς να σκοτώνεις πριν το κάνει ο αντίπαλος. Κάθε φωτιά θέλει και μια καινούργια εκδοχή του εαυτού σου και θα γεννηθεί είτε μέσα στον πόνο της φωτιάς είτε στη μυρωδιά απ’ τις στάχτες. Κάθε μάχη διαφέρει απ’ την προηγούμενη και την επόμενη, όπως διαφέρει η κάθε μέρα και κάθε κύτταρο του σώματός σου. Έτσι γεννιέται και μια διαφορετική σου εκδοχή κάθε φορά, άγνωστη ως τώρα.

Κάθε εκδοχή είναι αυτή που απαιτούν οι περιστάσεις κάθε μάχης. Κάθε μάχη θέλει μαεστρία, τακτ, επίθεση κι αλύγιστα γόνατα. Κάθε πόλεμος θέλει πολεμιστές που μπήκαν σε μάχες άπειροι και φοβισμένοι, και βγαίνοντας από αυτήν είχαν χάσει την παλιά τους εκδοχή για να βρουν μια καινούργια, με περισσότερες γρατζουνιές, καψίματα και σημάδια. Αλλά πιο όμορφη.

Κι αυτό γιατί η χειρότερη μάχη γεννά την πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μας, αυτή που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ανακαλύψουμε.