Τα (πολύ) μεγαλύτερά μας αδέρφια που έχουν κάτι από γονιό και φίλο

Το να μεγαλώνεις μοιραζόμενος την καθημερινότητά σου με άτομα που κουβαλούν τον τίτλο του αδερφού ή της αδερφής αλλά με πραγματικούς δεσμούς αίματος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις κλονισμένων αδελφικών σχέσεων που αφήνουν το δικό τους στίγμα αλλά ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες οι υγιείς αδελφικές σχέσεις που ακόμη κι αν περάσουν από πολλά ταραχώδη κύματα, δε χάνουν ποτέ την αγάπη που τις έχτισε. Τι συμβαίνει όμως σε εκείνες τις ιδιάζουσες αδελφικές σχέσεις που δεν εμπίπτουν στις περιπτώσεις που έχουμε συνηθίσει;

Πως θα αισθανόσουν εάν κάποιος σου έλεγε πως έχει αδέρφια αλλά τους χωρίζει μια ηλικιακή διαφορά 10-15 χρόνων ή και παραπάνω; Το πρώτο που θα σκεφτόταν κάποιος είναι πως δε θα υπάρχει κάποια ουσιαστική σχέση, κάποιο ουσιαστικό δέσιμο. Το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει καν συνεννόηση. Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί μπορεί να συμβαδίσει με έναν τριαντάρη; Άλλοι προβληματισμοί, άλλη διασκέδαση και πολύ πιθανόν να τους χωρίζουν περισσότερα από όσα τους ενώνουν.

Σίγουρα, τους χωρίζουν χιλιόμετρα εμπειριών και όχι μόνο, εντείνοντας την απόσταση. Όμως, έζησαν κι αυτοί πολλά οπότε σίγουρα είναι πάντα εκεί με μια συμβουλή, ένα παράδειγμα και τη διάθεση να ακούσουν. Η αδερφική αγάπη δε μετριέται πάντα σε ρούχα, δώρα και παιχνίδια αλλά μεταφράζεται πολλές φορές σε στήριξη, βοήθεια, προσοχή και ενθάρρυνση. Η επιρροή είναι το πιο σημαντικό είτε σας χωρίζουν δεκαπέντε χρόνια σε ηλικία είτε τρία. Ως παιδιά επηρεαζόμαστε και αποτυπώνουμε συμπεριφορές και μοτίβα που αργότερα θα τα αποζητούμε από τους άλλους ή τελικά θα τα απορρίψουμε. Το να έχεις αδέρφια πάντα σου μαθαίνει κάτι, μα όταν ένα παιδί μεγαλώνει με ενήλικες του κάνεις καλό ή κακό;

Το πιο πιθανό είναι να εκλείπουν ζήλιες και ανταγωνισμοί ειδικά όταν το στάδιο που περνάει ο ένας δεν έχει καμία σχέση με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο άλλος. Όμως, όταν το παιδί μεγαλώνει και μπαίνει σε καινούργια στάδια ζωής, αρχίζει να συγκρίνει μέχρι να συνειδητοποιήσει πως κάθε παιδί διαφέρει και δε χρειάζεται να μοιάζει το ένα με το άλλο ούτε στον χαρακτήρα, ούτε στα επιτεύγματα, ούτε καν στα ενδιαφέροντα. Τα παιδιά μεταξύ τους συνεννοούνται με τα μάτια και δε θέλουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, ούτε να έχουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον πρόσωπα που τα συγκρίνουν, τους φορτώνουν με βαρίδια που δεν μπορούν να αντέξουν ή απαιτούν τα πάντα από αυτά επειδή στο πρόσωπο ενός άλλου τους παιδιού δεν είδαν όσα ήθελαν.

Μπορεί εάν είσαι 20 κι ο άλλος κοντεύει 40 να σας χωρίζουν βασικοί άξονες συνεννόησης, χρόνου, καθηκόντων και συναναστροφών. Όμως, υπάρχει αυτή η σιγουριά του στηρίγματος και της ασφάλειας πως ακόμη κι αν οι γονείς δε θα καταλάβουν, θα καταλάβουν εκείνοι. Με τόση μεγάλη διαφορά είναι σαν να έχεις κι έναν γονιό ακόμη, απλά λίγο πιο μοντέρνο και πιο ανοιχτόμυαλο σε κάποιες περιπτώσεις και πολύ πιθανό να προτιμήσεις να ανοιχτείς εκεί ζητώντας τη δική του συμβουλή.

Όταν καταλαβαίνεις πως ενηλικιώνεσαι σιγά–σιγά κι όλο αυτό σε τρομάζει, ίσως εκείνοι να είναι αυτοί που θα σε καθησυχάσουν ακούγοντας τους φόβους σου και θα σε ηρεμήσουν μπροστά στον πανικό του χάους που έχεις μπροστά σου και πρέπει να βάλεις σε τάξη. Ίσως εκείνοι να είναι αυτοί που θα σου μάθουν τι να ζητάς από μελλοντικούς συντρόφους ή την παρέα. ‘Όταν θα σου πουν ότι καλά έκανες και χώρισες ή θα σε πιέσουν να κυνηγήσεις ευκαιρίες για το ακαδημαϊκό σου μέλλον, θα είναι διότι νοιάζονται και θέλουν να σε δουν εκεί ψηλά, γιατί βλέπουν ότι μπορείς να τα καταφέρεις.

Είναι οι προστάτες σου και κάτι απροσδιόριστο μεταξύ φίλων, γονιών και προτύπων. Ακόμα κι αν όλα είναι θέματα οπτικής, τότε το κόμπλεξ ή η ζήλια από μια άλλη γωνία μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί από το πρότυπο προς μίμηση αλλά ταυτόχρονα κι από το πρότυπο προς αποφυγή.

Οι ανταγωνισμοί μεταξύ αδερφών δε γεννιούνται από τα παιδιά. Πώς ένα παιδί μπορεί μόνο του να καλλιεργήσει σε μια τρυφερή ηλικία το αίσθημα του ανταγωνισμού και του φθόνου όταν δεν έχει εικόνα από άλλα, πιο βασικά συναισθήματα και ένστικτα; Ένα σφουγγάρι όπως είναι ένα παιδί απορροφά όσα του περνάει το περιβάλλον του ως μαθήματα και ερεθίσματα. Ακόμα κι αν έρθει σε ρήξη, θα κρατήσει τα θετικά και θα αποτινάξει τα αρνητικά. Το να μεγαλώνει ένα παιδί με άξονες το σωστό και το καλό είναι η επιτυχία κάθε γονιού κι αδερφού. Ακόμα και αν τα αδέρφια απομακρυνθούν, πάντα θα γυρνάει ο ένας στον άλλον. Χωρίς γιατί και πώς, απλά και μόνο γιατί η αγάπη είναι που τα έφερε στον κόσμο και τα ένωσε, δημιουργώντας μια σχέση που δε θα επαναληφθεί στο χρόνο.

Είναι άλλωστε τόσο όμορφο εάν σκεφτεί κανείς πως όσο μακριά κι αν είναι μεταξύ τους, είτε τα χιλιόμετρα είναι σε αριθμούς γραμμένα είτε σε ηλικία και συναισθηματικά, υπάρχει εκεί έξω κάποιος που ανά πάσα στιγμή θα σε προστάτευε και θα σε δεχόταν έτσι όπως είσαι πραγματικά γιατί όσο κι αν διαφέρετε, αυτό τελικά είναι που σας συνδέει.