Το νέο είναι ωραίο μα το παλιό είναι ρετρό

Μέσα σε μια εποχή συνεχώς εναλλασσόμενων τάσεων με σύντομη ημερομηνία λήξης, καθετί «παλιομοδίτικο» οδηγεί προς παλιότερες δεκαετίες που κατείχαν τη δική τους απαστράπτουσα λάμψη ωσότου εναλλασσόταν με την επόμενη, χωρίς όμως να χάνεται παντελώς. Σε αντίθεση με σημερινές τάσεις που εξαφανίζονται όσο γρήγορα, ξεπετάγονται όλα εκείνα τα στοιχεία που χρωμάτιζαν παλιότερες εποχές και τείνουν να είναι τόσο μεγάλα αντικείμενα νοσταλγίας που ακόμη και σήμερα επιλέγουμε να υπάρχουν στην καθημερινότητά μας με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Είναι εκείνη η γεύση που αφήνει σε καθεμία από τις αισθήσεις μας το αποκαλούμενο «ρετρό» που δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε και το μπερδεύουμε τελικά με το vintage. Ως ρετρό ορίζεται καθετί που έχει εικόνα, υφή και αίσθηση μιας παλιότερης εποχής ή διαφορετικά, οτιδήποτε δημιουργείται ή πραγματοποιείται στο σήμερα εμπνευσμένο από παλιότερες εποχές χωρίς όμως να προσδιορίζεται με κριτήριο τον χρόνο. Ως vintage χαρακτηρίζεται οτιδήποτε μας έρχεται από την τελευταία 20ετία και μεταφράζεται σε ρούχα, παπούτσια και ένα σωρό άλλα αντικείμενα που θα βρει κανείς σε ένα πατάρι ή μια αποθήκη. Ρετρό μπορεί να είναι ένας χώρος, ένα στιλ ή ακόμα και ένας τύπος ανθρώπου. Είναι ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή ή το φίλτρο από το οποίο περνάς κάθε εικόνα και ερέθισμα της καθημερινότητάς σου και είναι επίσης εκείνος ο τύπος ανθρώπου που θα σου ζητήσει να βγείτε αυτό το ραντεβού κι εκεί θα προσπαθήσει να σε γνωρίσει.

Κάδρα στους τοίχους του δωματίου μας που φέρουν ένα πρόσωπο μιας γλυκιάς κοπέλας με μεγάλα μάτια, παστέλ πουκάμισα κι έντονα χαρακτηριστικά συνοδευόμενα από εκείνα τα κόκκινα χείλια ενός λαμπερού χαμόγελου που βγήκε πιθανότατα από μια διαφήμιση των 70’s, μια καφέ καμπαρντίνα που θα βρεις σε ένα μαγαζί με καρό λεπτομέρειες και ιδιαίτερο κόψιμο και φυσικά, εκείνη η γωνία του δωματίου σου με τα δεκάδες κρεμασμένα παλιά βινύλια που ξέθαψες από τη συλλογή του πατέρα σου. Πινελιές μιας παλιότερης εποχής σε ένα μεταμοντέρνο σήμερα που θα μπορούσε να είχε βγει από μια φωτογραφία των 70’s. Κι όμως, το κάδρο φτιάχτηκε από μια σημερινή βιομηχανία όπως και η καμπαρντίνα σου. Γιατί λοιπόν σε μια τόσο μοντέρνα εποχή επιζητούμε στοιχεία που μας γυρνάνε πίσω στον χρόνο;

Δύσκολο να παραδεχτεί κανείς πως οι καιροί αλλάζουν και πως μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς. Κάποιες φορές αντιστεκόμαστε σθεναρά όμως πόσο να αντισταθείς μπροστά στο αναπόφευκτο; Υποχωρείς, μα είναι κι αυτές οι ψυχές που πάντα γυρνούν προς τα πίσω και γοητεύονται από εικόνες, μουσικές ακόμα και στοιχεία ή συμπεριφορές που παραπέμπουν σε μια άλλη δεκαετία. Νιώθουμε ότι όλα μας είναι οικεία, σαν κάπου να τα έχουμε ξαναδεί και μας ταιριάζουν όσο και η αγαπημένη μας μπλούζα. Ίσως μάλιστα να είναι και μια μπλούζα που ξεθάψαμε από τη ντουλάπα της μαμάς από τότε που ήταν έφηβη και την ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα για το καρό σχέδιό της ανάμεσα στο γλυκό κόκκινο χρώμα της. Μας γυρνάει σε μια εποχή όμορφη και πολύ πιο αθώα που ακόμη και αν δε ζήσαμε, κάπως την κουβαλάμε μέσα μας.

Όσο κι αν διατηρούμε το κέφι και το όμορφο παιδικό μας χαμόγελο, η αθωότητά μας κάποια στιγμή θα χαθεί θέλοντας και μη στον κόσμο των μεγάλων. Μια τέτοια αυθεντική, απλούστερη και πιο χρωματιστή εποχή μοιάζει σε εκείνα τα κομμάτια της αθωότητας που χάσαμε ή χάνουμε δημιουργώντας μας αυτήν την ακατανίκητη έλξη να φέρουμε στην καθημερινότητά μας όσα παραπέμπουν εκεί. Έχει μια περίεργη αισιοδοξία εκείνη η εποχή που όλοι κατά βάθος θα θέλαμε να υιοθετήσουμε μήπως και δούμε τελικά μια αλλαγή.

Καθώς όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα γύρω μας, ίσως νιώσουμε την ανάγκη από κάτι σταθερό στο οποίο θα μπορέσουμε να νιώσουμε ασφάλεια έστω και για λίγο. Δεν είναι πάντα τα αντικείμενα, η μουσική ή μια συμπεριφορά που θα είναι η σταθερά μας επιτρέποντάς μας να νιώσουμε πως είμαστε εκεί ακριβώς όπου θα έπρεπε να είμαστε. Όμως, ο ήχος από τον δίσκο στο πικάπ θα μας ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή όταν θα έχουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε στο σήμερα και κάποιες φορές ίσως δούμε κάτι καινούργιο από όσα έχουμε συνηθίσει ως τώρα.

Για παράδειγμα, σε μια εποχή όπου το φλερτ γίνεται υπό την προστασία ενός αόρατου μεν, ηλεκτρονικά ισχυρού δε τείχους προστασίας από τον φόβο της έκθεσης όσων σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε, ένας τύπος ανθρώπου που θα επενδύσει στην ουσιαστική παραδοσιακή επικοινωνία αντί του κρυφτού, δε θα μας συναρπάσει; Ακόμα κι αν μας είναι πρωτόγνωρο, δε θα μας παραπέμψει σε κάτι που ίσως παλιότερα να υπήρχε αλλά κάπου χάθηκε;

Έτσι λοιπόν, σε έναν κόσμο ποσότητας είναι λογικό να επιδιώξουμε την ποιότητα, στην υπερβολή την απλότητα και να παίξουμε με έντονα χρώματα και ξεθωριασμένα φίλτρα σαν να έχουμε στα χέρια μας ένα παλιό φωτογραφικό φιλμ. Βλέποντας τη ζωή από ένα ρετρό πρίσμα και με λίγη δόση vintage πινελιών ίσως τελικά όχι απλώς σπάσει η μονοτονία για την οποία συνεχώς γκρινιάζουμε αλλά καταφέρουμε να βρούμε πέρα από μια διέξοδο κι εκείνου του είδους την ποιότητα που θα αναβαθμίσει κάθε πτυχή της ζωής μας.

Ακόμη και αν αυτή είναι θαμμένη σε μια άλλη εποχή ή βαθιά μέσα σε μια ντουλάπα.