Τσαλακωθείτε για να γνωριστείτε

Για τους περισσότερους, η καλύτερη φάση μιας σχέσης είναι η αρχή της. Σαν ένα κουτί που πρέπει να ξεκλειδώσεις και να επεξεργαστείς σχολαστικά για να φτάσεις, τελικά, στο ουσιαστικό περιεχόμενό του. Η περιέργεια, η μαγεία της ανακάλυψης αυτής της νέας «Αμερικής» κι ο ενθουσιασμός του εξερευνητή, αναμεμειγμένος με λίγο έρωτα, ξυπνούν όλες τις αισθήσεις μας, ώστε αυτές να ψάχνουν για το κλειδί αυτού του κουτιού.

Σε αυτή τη διαδικασία, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος να υποπέσουμε σε λάθη που αργότερα θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο που δεν τα αποφύγαμε ή που δεν τα αντιληφθήκαμε νωρίτερα. Είναι πολλά που μπορούν να πάνε λάθος, αλλά ένα από αυτά; Ότι θέλουμε να τα ‘χουμε όλα στην εντέλεια, να σχηματίσει ο άλλος την καλύτερη και πιο αψεγάδιαστη εικόνα για τον άνθρωπό του, ώστε να νιώθει περήφανος και να ‘χει στον νου του μια υπέροχη εικόνα μας να σκέφτεται πριν κοιμηθεί ή να αφηγείται στην παρέα του.

Το σπίτι στην εντέλεια, τα μαλλιά στην εντέλεια, τα ρούχα στην εντέλεια. Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, χτίζουμε τη σχέση μας με το άγχος της εντύπωσης, ή καλύτερα, τον φόβο μιας πιθανής κακής εντύπωσης και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να μην υποπέσουμε σε αυτό το σφάλμα. Ναι, όλοι αρέσκονται στο αψεγάδιαστο. Οτιδήποτε πιο κοντά στην τελειότητα σίγουρα θα κερδίσει το ενδιαφέρον, αλλά τίποτα το τέλειο δεν υπήρξε κι αληθινό.

Τρώμε σαν τα σπουργίτια για να μη λερωθούμε ή καθόλου, χίλιες ματιές στον καθρέφτη μήπως πετάει κι η παραμικρή τρίχα, τα καλύτερά μας ρούχα, χαρά, τσαχπινιά, κλειδιά και φύγαμε. Οι μέρες περνούν αλλά ακόμα αυτό το άγχος. Προσπαθώντας να εντυπωσιάσουμε, προσπαθούμε να πλασάρουμε κάτι που μάλλον δεν είμαστε. Χάνουμε τη μοναδικότητά μας μπροστά σε εκείνον ή εκείνη που κανονικά θα ‘πρεπε να την αποδεχτεί και να τη γουστάρει. Έτσι καταλήγουμε να πιεζόμαστε, να ασφυκτιούμε σε κάτι που δε μας ταιριάζει και μέρα με τη μέρα να θέλουμε να την κάνουμε, γιατί ίσως αν δείξουμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια να μη μας αποδεχτούν.

Διότι, στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ο αληθινός μας εαυτός όταν βγαίνει για φαγητό να πέφτει με τα μούτρα στο πιάτο, να τρώει με τα χέρια και να γίνεται χάλια. Αυτός είναι, κι όχι αυτός που θα φάει την πίτσα με μαχαιροπίρουνο σαν τρομαγμένο γατί, μην τυχόν κι ο άλλος γελάσει με το θέαμα της σάλτσας στο μάγουλό μας. Ο αληθινός μας εαυτός μπορεί κάποια Σάββατα να θέλει να σαπίσει σε έναν καναπέ με τις φόρμες κι άλουστο μαλλί, πού είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι στον πάγο που δεν έχει λιώσει, στην έλλειψη οικειότητας ή στην ανασφάλεια ότι μόνο με έναν συγκεκριμένο τρόπο θα ταιριάξω μαζί του/της, γιατί για να ‘μαστε μαζί πρέπει να ‘μαστε τέλειοι μαζί. Όχι, απλά πρέπει να ‘μαστε συμβατοί σε ένα μεγάλο βαθμό, να καταλαβαινόμαστε και να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είναι και δεν είναι. Είτε ως χαρακτήρες είτε στα μικρά κι απλά πράγματα της καθημερινότητας.

Βέβαια, κάποιες φορές εμείς είμαστε αυτοί που πέφτουν θύματα αυτής της προκατάληψης ενώ το πρόσωπο που ‘χεις απέναντί σου θέλει να ξεπεραστεί αυτό το στάδιο του πάγου και του εντυπωσιασμού και να αρχίσει το τσαλάκωμα. Το πιο πιθανό είναι κι η άλλη πλευρά να νιώθει έτσι, εκτός κι αν όντως σε πιέζει να ‘σαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Αλλά ποιο το νόημα να διατηρείς μια σχέση που δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου;

Κι έρχεται η στιγμή που θα σε δει με τις φόρμες σου, με τα μαλλιά μπερδεμένα απ’ τον ύπνο και με τον μαύρο κύκλο να καλύπτει το μισό σου μάγουλο. Θα σου προτείνει να μείνετε σπίτι, να παραγγείλετε απ’ έξω και να αράξετε, χωρίς να ‘χεις προλάβει να κάνεις δυο μπάνια, να ‘χεις βάλει μισή κολόνια και τα καλά σου. Η στιγμή που θα τρώτε δυο-δυο τα σουβλάκια, θα γίνεστε χάλια από πάνω μέχρι κάτω και θα γελάτε με τα χάλια σας, πριν πάρει τη χαρτοπετσέτα και σου σκουπίσει εκείνη τη λίγη κέτσαπ που έχεις στη μύτη. Κάπως έτσι αρχίζει, και στη συνέχεια θα ‘ρθουν κι άλλα.

Κάπου εκεί έρχεται κι η απομυθοποίηση κι η ανακάλυψη. Το αληθινό πρόσωπο κάτω από κανόνες και πρότυπα που εσύ ο ίδιος νόμιζες πως θα βοηθούσαν αν τα επέβαλλες και, τελικά, αρχίζεις και τσαλακώνεσαι και βγάζεις στη φόρα τον αληθινό σου εαυτό. Τον ατημέλητο, τρελό, άστατο αλλά και τόσο, μα τόσο, αυθεντικό σου εαυτό. Κι αν είσαι λίγο τυχερός, ο άνθρωπος δίπλα σου όχι απλά θα τον αποδεχτεί αλλά θα τον αποζητά και θα τον θέλει, είτε προσεγμένο είτε τσαλακωμένο.

Αυτό το τσαλάκωμα είναι που θα σας φέρει κοντά, που θα σας κάνει να γελάτε μαζί και να νιώθετε οικεία ο ένας δίπλα στον άλλον. Αυτό το τσαλάκωμα θα προστατέψει από κάθε κίνδυνο και προσπάθεια διαστρέβλωσης της δικής σας πραγματικότητας και μόνο αυτό θα καταστήσει αυτή τη σχέση τόσο όμορφη,  αληθινή και μοναδική.

Τσαλακωθείτε, λοιπόν, και δείξτε κάθε πλευρά σας χωρίς φόβο, γιατί το αληθινό είναι κι αυτό που μένει πάντα όμορφο και στέρεο, όταν όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα κι απρόβλεπτα.