Ο ήλιος λάμπει κι η σκόνη από το έπιπλο έχει ανασηκωθεί, γυαλίζει επάνω στην αχτίδα που έχει ξετρυπώσει από τις γρίλιες του παραθύρου. Δίνει μια όμορφη λάμψη, σχεδόν μαγική. Κάπως έτσι, οτιδήποτε δεν έχει εξήγηση, ή που δεν μπορούμε με ακρίβεια να περιγράψουμε, είναι αναγκαίο να του αποδώσουμε μια μεταφυσική ιδιότητα. Κι αυτή η ανάγκη μας να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα με όποιον τρόπο γίνεται, ισχύει και στον έρωτα.
Σε κάθε νέα γνωριμία, αυτή η μαγεία προσδίδεται στον άνθρωπο που γίνεται το επίκεντρο των σκέψεών μας. Η δική του παρουσία στη φαντασία μας είναι αυτό που χτίζει σιγά-σιγά την προσδοκία μας, μια προσδοκία που συχνά, εκτός από μη ρεαλιστική, είναι κι απόρροια αισθήματος μονόπλευρου, καθώς δε βασίζεται στην επικοινωνία ή τη σύνδεση, αλλά σ’ αυτά που ένας ερωτευμένος φαντασιώνεται κι ελπίζει.
Είναι όλα ιδανικά μέσα στο κεφάλι μας, λοιπόν, κι ίσως κάποια σκούρα σύννεφα να τα προσπερνάμε εύκολα. Σαν να μην εμφανίστηκαν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σ’ αυτό το όμορφο στάδιο αυταπάτης, άπαξ κι η προσδοκία εδραιωθεί, θα υφίσταται και στα επόμενα στάδια της σχέσης. Δεν έχει σημασία αν η σχέση έχει σταθερές βάσεις, σημασία έχει να υπάρχει συνεχής επικοινωνία, έντονη επιθυμία, πάθος που καθηλώνει, να είναι απτά, να τα βιώνεις και να τα αισθάνεσαι, να είναι ορατά. Όταν αυτή η μαγεία χαθεί, γιατί, είτε ο ένας κουράστηκε, είτε ο άλλος βρήκε σε άλλο πρόσωπο την ουσία που έψαχνε, όλα νεκρώνουν. Κι ίσως, ο ένας από τους δυο να μείνει πίσω ν’ αναβιώνει όσα έζησαν, μα θα εγκαταλείψει -ίσως πολύ αργότερα- με ανοιχτή πληγή. Εκείνη η πληγή, θα είναι αυτή που θα του θυμίζει τα λάθη που έγιναν, τους χρόνους που παρουσιάστηκαν και τις εναλλακτικές που δεν ακολουθήθηκαν.
Κάποια στιγμή, μουδιασμένος, αυτός που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για όλη αυτή τη φαντασίωση που έσκασε σαν φούσκα, θα καταλήξει να ξαναβλέπει τη δική σας ταινία σ’ επανάληψη, για να δώσει στα σενάρια του νου μια διαφορετική πλοκή. Μια νέα φανταστική εξέλιξη, που θα τον βοηθήσει να εξευμενίσει τον πόνο και να γαληνεύσει την ψυχή, αφού το συναίσθημα που θα εισπράττει από την απώλεια θα είναι οδυνηρό. Κάθε μέρα θα κυλάει για να έρθει η επόμενη, η μεθεπόμενη και καμία διαφορά δε θα υπάρχει μεταξύ τους. Μια ρουτίνα στην οποία θα σέρνει κάθε μέρα το κουφάρι του, για να κάνει όλα όσα ο ίδιος έχει επιβάλει κι ορίσει ως καθημερινότητα, ως ζωή. Ανήμπορος, καταρρακωμένος θα ψάχνει να βρει τη διαφορά μεταξύ των ημερών που δε θα έχουν τίποτα να πουν. Όλα θα είναι φλατ κι ασπρόμαυρα. Γιατί πάντα ο ρεαλισμός είναι πιο αδιάφορος από όσα μπορούμε να φανταστούμε.
Αν θελήσει κάποτε κάτι να πει, ή ν’ αλλάξει, αντί να φωνάξει όσα θέλει, θα το βουλώσει, θα σφραγίσει το στόμα του, δε θα τολμήσει να μιλήσει μήτε να στείλει ένα μήνυμα για μια απλή κι ανθρώπινη καλησπέρα. Γνωρίζει πως δεν έδωσε σημασία στα σημάδια, στις μικρό αντιπαραθέσεις και καβγαδάκια. Ούτε τα λόγια, οι προειδοποιήσεις δε στάθηκαν ισχυρές να τον ξυπνήσουν. Είχε υπογράψει συμβόλαιο με τη ζωή, πως αυτό που του δίνεται θα είναι για πάντα σ’ αυτή τη μορφή. Αυτό που μεταλλάσσεται και φθείρεται από τον χρόνο, εκείνος ήθελε να είναι πάντα το ίδιο. Τώρα πια, έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο πως η μαγεία τελικά χάνεται. Ή ίσως, δεν υπήρξε και ποτέ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
