Δεν έχεις χρόνο πια να πενθείς για ό,τι σε πλήγωσε

Όταν αποφασίσεις να κοιτάξεις εσένα, όταν πλέον σ’ αγαπήσεις χωρίς αναστολές και αμφιβολίες, όταν σε κάθε σκέψη η επιλογή κι η απόφασή σου, θα είσαι εσύ, τότε θα έρθει η στιγμή σου. Τότε θα είσαι σίγουρος, πως η ευτυχία έχει θέση στη ζωή σου. Γιατί εκείνο το στάδιο που βιώνεις την απόλυτη απελευθέρωση του εαυτού σου, από τα πατρογονικά δεσμά, από λανθασμένα πρότυπα και στερεοτυπικές αντιλήψεις δεν είναι ένα οποιοδήποτε κομβικό σημείο, αλλά το σημείο που ως δια μαγείας, έρχεται η αλλαγή -και σιγά-σιγά η λύτρωση.

Δες γύρω σου, τι έχεις φτιάξει. Δες πώς δημιούργησες μια καθημερινότητα στην οποία η κατάπτωση είναι επιλογή και όχι μονόδρομος. Την έχεις λοιπόν απέξω και αρνείσαι να τη δεχτείς ξανά στη ζωή σου. Την απομονώνεις και ξέρεις να προφυλαχθείς από αυτήν.

Κοιτάς τη ζωή, από τη θέση στην οποία νιώθεις ασφάλεια κι ενώ αναγνωρίζεις πως υπάρχει κι άλλη οπτική -δε βρίσκεις λόγο να χαλαστείς. Για σένα δεν υπάρχει άλλη οπτική γωνία, δεν υπάρχει άλλη θέση. «Η σωστή» είναι αυτή που με τόσο μόχθο και κόπο κατάφερες να διεκδικήσεις για να βλέπεις επιτέλους τα πράγατα από την όμορφη πλευρά της ζωής. Έχεις τον εαυτό σου με το μέρος σου και η σιγουριά, η αυτοπεποίθηση κι ο σεβασμός είναι μονο μερικά από τα συναισθήματα που βιώνεις όσο προχωράς και δουλεύεις με τον εαυτό σου.

Είναι δική σου η επιτυχία, που κατάφερες να σε βρεις και τελικά δε σε νοιάζει αν θεωρηθεί εγωισμός, που πλέον σε αγαπάς -που είσαι η προτεραιότητά σου. Δε σε απασχολεί, αν πιστέψουν πως κοιτάς τα κεκτημένα σου. Είναι δική τους άποψη άλλωστε, εσύ ξέρεις πού δίνεις, τι δίνεις και γιατί. Σε κάποιους δε θα αρέσει που έπαψες να είσαι χαλάκι για να σκουπίζουν τα παπούτσια τους. Θα το ξεπεράσουν.

Τώρα εδώ που έφτασες, δεν έχεις χρόνο να σταματάς για να απολογηθείς ή να δώσεις εξηγήσεις κάθε φορά που κάποιος προσβάλλεται ή τρομοκρατείται από τη βελτίωσή σου.

Δεν υπάρχει στιγμή που θα κλάψεις, ή θα ισοπεδωθείς για εκείνο το συναίσθημα που έτρεφες όταν η σχέση πήρα μια περίεργη τροπή. Το συναίσθημα βέβαια υπάρχει μέσα σου, και πάντα θα είναι εκεί. Για να ξέρεις πως κάποτε αισθάνθηκες, νοιάστηκες και ονειρεύτηκες ένα «μαζί» που έμεινε στον χρόνο -σε χρόνο παρελθοντικό. Το έκλεισες όμως το κεφάλαιο, με πολύ αγώνα, με πολύ πόνο και πληγές που έμειναν ως εύσημα για να θυμάσαι. Αυτήν τη στιγμή όμως, ούτε ο χρόνος υπάρχει, ούτε εκείνο το συναίσθημα έχει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή σου.

Δεν έχεις χρόνο να κλάψεις και να πενθήσεις εκείνη την απώλεια. Την αντικατέστησες άλλωστε επάξια, χωρίς να πέσεις στην παγίδα να βρεις το άτομο που θα εκτελέσει χρέη αντικταστάτη. Δε χρειάζεσαι τέτοιες τακτικές, δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία σου. Στοχεύεις στα όνειρά σου και τα όνειρά σου, δεν είναι πιόνια σε σκακιέρα. Τα όνειρά σου χρειαζονται εξέλιξη, την οποία για να τους προσφέρεις, πρέπει πρώτα να εξελιχθείς ο ίδιος και να αποδεσμευτείς απ’ όλα όσα σε κρατάνε πίσω -σχέσεις, ιδέες, πιστεύω, στερεότυπα.

Έχεις παλέψει σκληρά για να βρεις εσένα και δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς και να στεναχωρηθείς για αυτό που κάποτε έκλαιγες γοερά.

Γιατί αυτό το «κάποτε» με εκείνο το πρόσωπο δεν μπόρεσε να δει τη δύναμή σου και την αξία σου. Δεν ασχολήθηκε να σε γνωρίσει και να σε μάθει. Δεν αφουγκράστηκε τα προβλήματά σου και τις ανησυχίες σου. Δεν ήταν στις δύσκολες στιγμές δίπλα σου, πάντα έφευγε και πάντα επίλεγε τις εύκολες λύσεις. Αυτές που δεν περιλαμβάνουν σκοτούρες κι ευθύνες. Και κάθε φορά καταλόγιζε ευθύνες σε σένα. Εσύ σήκωνες όλο το βάρος, κι εσύ ήσουν η αιτία που εκείνη η σχέση δε λειτούργησε. Ποτέ δεν είδες ξεκάθαρα την άλλη πλευρά. Ήταν ο φόβος που σε κυρίευε, μη χάσεις εκείνον τον άνθρωπο. Μην τυχόν και τον δυσαρεστήσεις κι αποχωρήσει από τη ζωή σου. Αποδέχτηκες τα ψίχουλα. Δεν είχες θέλω, ζούσες με τα δικά του. Δεν πονούσες, δεν ένιωθες κούραση, δεν είχες δύσκολες μέρες, πάντα ήσουν άτρωτος, αμίλητος και βράχος μπροστά στο αντικείμενο του πόθου σου. Δεν έδειξες ποτέ αδυναμία για να παρουσιάζεις μια αψεγάδιαστη εικόνα. Ένας άνθρωπος που πάντα θα ήταν εκεί, να του γλύφει τις πληγές του, να του συμπαραστέκεται στις δύσκολες στιγμές, μα ποτέ στις δικές σου. Είχες εκμηδενίσει τον εαυτό σου για να ανεβάσεις στο βάθρο εκείνον τον ένα και μοναδικό άνθρωπο.

Ώσπου μια μέρα αποφάσισες πως φτάνει.

Η αγνωμοσύνη, ανήκει στο παρελθόν τα λάθη είναι πλέον μοιρασμένα όπως τους πρέπει κι εκείνο το πρόσωπο έγινε φάντασμα. Έγινε απλά αναμνήσεις που άφησαν το δικό τους στίγμα κι έμειναν στον χρόνο για να θυμάσαι και να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη.

Δε θα σε μαλώσεις, δε θα σε φωνάξεις. Θα σε αγαπήσεις πιο πολύ και θα σ’ αγκαλιάσεις που κατάφερες και βγήκες νικητής από μια τέτοια κατάσταση, που μπόρεσες και έθεσες τα όρια σου.

Πάντα άλλωστε ξεκινάνε πολύ όμορφα πράγματα όταν αποφασίζεις να γίνεις πρωταγωνιστής στη ζωή σου.