Λόγω της ημέρας δε θα μιλήσω. Όχι ότι είχα μιλήσει και τις άλλες φορές, αλλά τι να πεις; «Κάνε υπομονή», μου είπα, για άλλη μια φορά. «Μα αυτό κάνω τόσα χρόνια», σκέφτομαι. Κάθε μέρα κάνω υπομονή, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα. Και αντί να κάτσω να ασχοληθώ με εμένα, να δουλέψω το μέσα μου, να εξελιχθώ, να γίνω καλύτερη, δυνατότερη, υπομένω μια σαθρή κατάσταση, υπενθυμίζοντάς μου να κάνω υπομονή, να δείξω κατανόηση, μήπως μου δώσεις και εμένα λίγα ψίχουλα από αυτά που ονειρεύτηκα, για να βολευτώ για άλλη μια μέρα.
«Είσαι εγωίστρια», μου λες και εγώ με βρίζω για άλλη μια φορά που είμαι τόσο άδικη και τιμωρητική με τον εαυτό μου και του επιβάλλω να μένει σε μια σχέση μαζί σου. Ναι, συνέχισε να μου λες πως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, σε ακούω. Ναι, έχεις δίκιο, τον εαυτό μου σκέφτηκα που ήθελε να ζήσει το όνειρο μαζί σου, και κάθε μέρα ξυπνάω από εφιάλτη σε εφιάλτη.
Όμως, λύσε μου και εσύ μια απορία. Εσύ γιατί γυρνούσες; Γιατί πάντα γυρνάς και δε με αφήνεις να προχωρήσω; Είμαι απλώς μια εγωίστρια που σκέφτεται μόνο πως θα ζήσει αυτό που ονειρεύεται. Ναι, είναι εγωιστικό, γιατί δε με ένοιαζε με ποιον, απλώς εσύ μου έτυχες και γαντζώθηκα επάνω σου.
Εγώ ήθελα κάτι και βολικά ήταν μαζί σου και εσύ ψάχνεις κάτι άλλο, ιδανικά με κάποιο άλλο άτομο. «Εσύ δεν κάνεις για εμένα», μου είπες, μα και σήμερα εδώ είσαι. Και εγώ το ίδιο, δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Μα σήμερα νιώθω πολύ κουρασμένη. Πολύ πιο κουρασμένη απ’ όσο έχω υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Βαρέθηκα να σε διώχνω και να γυρνάς και έπειτα να με απορρίπτεις και να το ανέχομαι. Θέλω να φύγω, να εξαφανιστώ από εσένα και από όλους. Και από εμένα κυρίως. Εγώ είμαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου. Εγώ με απορρίπτω διπλά από εσένα. Γι’ αυτό μένω. Για να με τιμωρήσω.
Μα σήμερα θέλω να φύγω. Σήμερα νιώθω μια φωτιά μέσα μου, που ξεκινάει από το στέρνο και απλώνεται παντού. Θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να μας πάρει η φωτιά και να μας κάψει όλους. Να ουρλιάξω για όσα μέσα μου κρύβω βαθιά.
«Θα αλλάξουν τα πράγματα», «Η ζωή έχει άλλα σχέδια για σένα», μου ξαναλέω. Μα εγώ θέλω να φύγω. Δεν ξέρω πώς να στο πω, πώς να το ερμηνεύσω. Μήπως η ζωή μας θέλει εμάς τους δυο μαζί; Μήπως έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες κι εγώ είμαι αχάριστη και παραπονιέμαι που ζω το απόλυτο;
Τόσο πολύ κοστίζουν αυτοί οι έρωτες; Γιατί εγώ τα έχω δώσει όλα, ό,τι είχα. Υλικά, συναισθήματα, αντοχές, όρια. Όλα. Τίποτα δε μου έμεινε για εμένα και για μετά από εσένα. Μα μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς εσένα; Χωρίς να βρίσκεσαι στη ζωή μου; Ή θα τρέχουμε μια κοντά και μια μακριά ο ένας από τον άλλον για πάντα; Δεν αντέχω άλλες αντιπαραθέσεις και φωνές. «Μήπως φταίω εγώ;», «Όχι, φταις εσύ». Δεν τις αντέχω άλλο αυτές τις σκέψεις.
Θέλω να γελάω δυνατά με την ψυχή μου, θέλω να νιώθω ήρεμη, ασφαλής. Θέλω να νιώθω την αγάπη σου, το θαυμασμό, την εκτίμησή σου. Θέλω να είσαι εκεί για εμένα. Πάντα, όλη μέρα. Μα ξέρω πως δε γίνεται, δεν μπορείς να μου τα δώσεις εσύ αυτά!
Μα τώρα νιώθω καλύτερα. Μια στιγμή σύγχισης ήταν. Δεν είμαι μπερδεμένη πια. Θα μείνω εδώ, μαζί σου. Δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις, δε γίνεται. Πέρασαν τα χρόνια, έχουμε συνηθίσει πια. Ένα ακόμα ερωτικό καβγαδάκι ήταν. Συμβαίνουν αυτά στα ζευγάρια, ε αγάπη μου;
Θα με πας το Σαββατοκύριακο εκείνη την εκδρομή που λέγαμε; Μου έλειψε να περπατάμε χέρι χέρι. Δεν αντέχω άλλους εγωισμούς και γκρίνιες. Θέλω να γυρίσουμε στο όνειρό μας. Δεν πειράζει αν δεν είμαι το ιδανικό σου τώρα, θα γίνω ίσως αύριο.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα…
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
