Είναι ανάγκη να φιλιόμαστε κάθε φορά που συναντιόμαστε;

Αν γυρίσεις τη μνήμη σου πίσω, θα διαπιστώσεις πως χρόνια πριν η συνήθεια να φιλιόμαστε σταυρωτά όταν χαιρετιόμαστε δεν υπήρχε. Αν χαζέψεις κάποιες ελληνικές ταινίες ή ακόμα και ξένες θα παρατηρήσεις μονάχα μια χειραψία. Είναι περίεργο πως από κάποιο χρονικό σημείο κι έπειτα εκείνο το φιλί έγινε σχεδόν υποχρεωτικό σε κάθε συνάντησή μας. Υποδεχόμαστε έναν άνθρωπο, είτε σε δημόσιο χώρο είτε ακόμα και στο σπίτι μας κι αμέσως τον ασπαζόμαστε. Είναι τόσο αυτονόητο που αν δε συμβεί ίσως παρεξηγηθεί για αποστροφή ή αντιπάθεια.

Απ’ τη μία πλευρά, μπορεί να θεωρηθεί απελευθέρωση, αφού κάποτε οι αυστηροί κοινωνικοί κώδικες δεν επέτρεπαν τόση οικειότητα. Θα συμφωνήσουμε πως ο κόσμος απέκτησε μια διαφορετική αντίληψη για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αντιμετωπίζει με περισσότερη διαχυτικότητα, αλλά αυτό δεν είναι πάντα για καλό.

Το να νιώθει κάποιος άνετα και να εκφράζει τη χαρά του στην υποδοχή ή τον αποχαιρετισμό μέσω μιας τρυφερής κίνησης είναι δεκτό. Δεν καταπιέζει αυτό που νιώθει και με μεγάλη ευχαρίστηση το εκδηλώνει. «Θα σε φιλήσω, γιατί μου έχεις λείψει, γιατί πεθύμησα την παρέα σου και γιατί χαίρομαι που είσαι καλά». Αυτό είναι το γενικότερο νόημα που περνάει μέσα απ’ αυτή τη συμπεριφορά. Είναι η γλώσσα του σώματος που ασυναίσθητα δίνει τα δικά της μηνύματα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ψυχολογία και τα συναισθήματά μας. Αυτές, συνήθως, οι σχέσεις στηρίζονται στην αμοιβαιότητα κι έτσι κανείς δεν ενοχλείται, ούτε έρχεται σε άβολη θέση.

Υπάρχει, όμως κι η άλλη άποψη. Όταν ο άλλος δε νιώθει άνετα, όταν δεν υπάρχει το απαιτούμενο συναισθηματικό δέσιμο. Δεν είναι απαραίτητο η ταυτότητα της σχέσης να περιέχει ερωτικό χαρακτήρα για να θεωρηθεί άβολο ένα φιλί στο μάγουλο. Αναφερόμαστε γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις, που εσωκλείουν και τις ερωτικές. Σε κάποιες αμήχανες περιπτώσεις εκείνος ο ασπασμός σε μια συνάντηση με ένα συνάνθρωπό μας, μπορεί απλά να μη μας βγαίνει.

Για παράδειγμα, στην πρώτη μέρα στη δουλειά δε θα φιλήσεις τον εργοδότη σου σταυρωτά. Είναι θέμα τύπων και μιας αυστηρής επαγγελματικής σχέσης που δεν επιτρέπει τέτοιες εκδηλώσεις. Δε θα το έκανες ακόμα κι αν με τον καιρό καλλιεργηθεί μια οικειότητα μεταξύ σας. Θα παραμένει πάντα ένας τοίχος ανάμεσά σας, που θα οριοθετεί τον αμοιβαίο σεβασμό. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι όμορφες εξαιρέσεις.

Κάπως έτσι, όμως, λειτουργούν και κάποιες σχέσεις που δεν περιέχουν απαραίτητα επαγγελματικό υπόβαθρο. Κάποιοι άνθρωποι, είναι απ’ τη φύση τους πιο αυστηροί και μετρημένοι, έχουν ένα τείχος μπροστά τους κι έτσι δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους μια τόσο διαχυτική χαιρετούρα. Όσο κι αν εμβαθύνει η σχέση, όσο κι αν υπάρξουν κοινές στιγμές όμορφες κι ανθισμένες, ένας απ’ τους δυο θα επιμένει να συντηρεί τα όρια της αρχής, πιστεύοντας πως έτσι διατηρεί την ισορροπία. Είναι ένα ενδεχόμενο κι αυτό, αλλά σίγουρα κουράζει.

Υπάρχουν φορές που είμαστε πιο αποστασιοποιημένοι γιατί περνάμε μια πιεσμένη περίοδο, που απορροφά την ενέργειά μας, υπάρχει βέβαια κι η περίπτωση να μη θέλουμε να αναπτύξουμε οικειότητα με κάποιον, κι ας είμαστε αναγκασμένοι να τον συναναστρεφόμαστε. Να μη θες πραγματικά να χαιρετήσεις τον άλλον γιατί πολύ απλά δεν το συμπαθείς (πια) κι αυτό είναι δική σου επιλογή. Πάντα είναι προτιμότερη η ειλικρίνεια απ’ την υποκρισία.

Υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι που κάποιοι θα αποφύγουν ένα φιλί στον χαιρετισμό τους κι αυτή η στάση έχει ως συνέπεια διάφορα σχόλια. «Δε με φίλησε, άρα έχει κάτι μαζί μου», σύνηθες (αυθαίρετο) συμπέρασμα. Κανείς δε θα μπει στη διαδικασία να εξετάσει τους λόγους που δεν έγινε. Όλοι, όμως, θα βιαστούν να βγάλουν πόρισμα, θα πουν πως αιωρείται στην ατμόσφαιρα ένας θυμός, ένα απωθημένο ή ένα εγκλωβισμένο ερωτικό συναίσθημα. Για όλα θα σερβίρουν σενάρια, αλλά κανείς δε θα σκεφτεί πως ίσως ήταν τυχαίο, στιγμιαίο, ή πως ο άλλος μπορεί να ‘ναι άρρωστος ή απλά κουρασμένος.

Όταν κάτι διαφέρει απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, τρέχουμε να βρούμε τι πηγαίνει στραβά. Γιατί να ακολουθούμε πάντα αυτό που κάνουν οι πολλοί κι όχι αυτό που νιώθουμε; Γιατί θα πρέπει να βρούμε δικαιολογίες κι εξηγήσεις και να προκύπτουν παρεξηγήσεις αν δε συμβεί κάτι που λίγα χρόνια πριν κανείς δεν έκανε;

Αυτό που θα έπρεπε να ‘ναι κοινώς αποδεκτό είναι πως ο καθένας μας πρέπει να κάνει αυτό που νιώθει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αυτό και μόνο!