Εκείνοι που αναλαμβάνουν ευθύνες άλλων

Στη βιοπάλη της καθημερινότητας δεν έχεις να κάνεις μόνο με τους ανθρώπους που συσχετίζονται άμεσα μαζί σου. Βιώνεις και καταστάσεις που απλά έχουν να κάνουν με έναν συνάνθρωπό σου. Δηλαδή, τον συνάδελφο, τον συνεργάτη, ακόμα κι εκείνον τον υπάλληλο που θα περάσει απ’ τη γραμματεία να αφήσει ένα φάκελο ή να πάρει ένα δέμα και να φύγει. Είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, αλλά παράλληλα και θεατής στις ζωές των άλλων.

Βλέπεις να διαδραματίζονται διάφορα κι είτε έχεις αναπτύξει μια σχετική φιλική επαφή είτε όχι με τον συνάδελφο, ενδιαφέρεσαι και για εκείνον. Φυσικά και τον νοιάζεσαι, γιατί η καθημερινή τριβή σας έχει φέρει πιο κοντά, σας έχει δέσει. Είναι η οικειότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ σας κι είναι απόλυτα λογικό να μοιράζεστε πράγματα και θέματα που σας απασχολούν.

Σε αυτή την περίπτωση, αν συμβεί κάποια παρεξήγηση ή παρανόηση, αν μπλεχτεί κάπου, αν κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί για κάποιο λάθος, το τελευταίο που θα ήθελες είναι να βρεθεί εκτεθειμένος κι αυτή είναι η στιγμή που παρεμβαίνεις. Τότε, αυτό που κάνεις πρώτα είναι να του το μεταφέρεις άμεσα για να τον προφυλάξεις. Αυτό είναι κάτι που συνηθίζεται σε περιπτώσεις που έχει αναπτυχθεί μια αμοιβαία συμπάθεια. Τι γίνεται, όμως, εκείνες τις φορές που η κατάσταση αφορά κάποιον τρίτο, που το μόνο που σας συνδέει είναι μια τυπική καλημέρα κι εσύ δρας ηρωικά για να τον «σώσεις»;

Ακούς, για παράδειγμα, πως πρόκειται να του καταλογίσουν ευθύνες για ένα περιστατικό στο οποίο εμπλέκεται ο ίδιος, χωρίς όμως σκόπιμη αρνητική πρόθεσή του. Γνωρίζεις επίσης πως ο συγκεκριμένος– στην προκειμένη περίπτωση, συνάδελφος – δεν έχει ιδέα για τις συνέπειες που πρόκειται να ακολουθήσουν. Εσύ, απ’ την άλλη, σαν θεατής στο όλο σκηνικό, θέλεις να τον προστατέψεις. Καταλαβαίνεις και συμπαραστέκεσαι, γιατί ως νοήμων άνθρωπος μπορείς να δεις πως αυτό που εξελίσσεται ερήμην του δεν το προκάλεσε ο ίδιος, τουλάχιστον όχι ηθελημένα.

Αντιλαμβάνεσαι πόσο ανάγκη έχει τη συγκεκριμένη εργασία και πόσο η παραμονή του είναι θέμα επιβίωσης για εκείνον. Κάπου εκεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, αναλαμβάνεις την ευθύνη, να μετατοπίσεις με κάποιον τρόπο το βάρος σε σένα. Επομένως, βγάζεις το συνάδελφό σου απ’ το φταίξιμο, ώστε να μην υποστεί οποιαδήποτε επίπληξη ούτε και τις επικείμενες κυρώσεις. Ίσως, η δική σου θέση να είναι πλεονεκτική και να μην υπάρχει ο φόβος για τις ίδιες, ας πούμε, ποινές. Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, να μην είναι πλεονεκτική η δική σου θέση, αλλά του απέναντι. Πράγμα που σημαίνει πως εκείνος δεν έχει περιθώρια για λάθη, ενώ εσύ έχεις.

Όποια και να είναι η κατάληξη, σημασία έχει ότι,  χωρίς κάποιο ιδιαίτερο όφελος, εσύ λειτούργησες κατά αυτό τον τρόπο για να βοηθήσεις τον συνάδελφο ή και προϊστάμενό σου. Τέτοιες κινήσεις αποδεικνύουν μεγαλείο ψυχής, καθώς το πιθανότερο είναι πως δε θα ακούσεις κανένα «μπράβο» κι ίσως ούτε καν ο ίδιος να μη σε ευχαριστήσει. Είναι κάτι που το κάνεις για να νιώθεις καλά με σένα και που μάλλον το γνωρίζεις μόνο εσύ κι ίσως μετά από καιρό να βγει η αλήθεια στην επιφάνεια και να αποκαλυφθεί πως εσύ ήσουν ο αφανής ήρωας. Τότε, ίσως να ακούσεις εκείνο το «ευχαριστώ», αλλά κι αυτό είναι θέμα πιθανοτήτων και σπάνιο να συμβεί.

Να ξέρεις πως οποιαδήποτε αυτοθυσία σου –όταν με δική σου πρωτοβουλία θέλεις να προστατέψεις κάποιον αναλαμβάνοντας την ευθύνη– δεν έχει τρόπαιο. Δεν υπάρχει επιβράβευση κι ενίοτε μπορεί το αποτέλεσμα να είναι οδυνηρό. Έχεις φανταστεί να χάνεις τη δουλειά σου για να καλύψεις κάποιον άλλον; Γιατί πολύ απλά, ήσουν γενναιόδωρος και ήθελες να προστατεύσεις τον απέναντί σου, μόνο και μόνο γιατί αυτό έκρινες, στιγμιαία, ηθικά ορθό και το έκανες.

Κι όλο αυτό στο μυαλό σου δε λειτουργεί ανταλλακτικά και φυσικά, καθόλου συμφεροντολογικά. Δηλαδή, δε θα πας στον συνάνθρωπό σου να του πεις ότι σου χρωστάει χάρη ούτε θα το διατυμπανίσεις σε κανέναν, ότι ανακατεύτηκες σε τέτοιο βαθμό για να καλύψεις τον άλλον. Ναι, αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Τι κι αν ρισκάρεις να χάσεις τη δουλειά σου, εσύ θα παραμείνεις ικανοποιημένος απ’ τις πράξεις σου κι άκρως ευτυχισμένος για τις επιλογές σου. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, σπανίζουν. Κι όλη αυτή η αυταπάρνηση δεν έχει να κάνει μόνο με τον εργασιακό τομέα, αλλά γενικά με τη ζωή και με τις καταστάσεις που παρουσιάζονται καθημερινά. Αποδείξεις ανθρώπου με ποιότητα και καθαρή ψυχή. Λειτουργείς με γνώμονα το καλό και βοηθάς χωρίς όρια και κριτήρια. Δε σε νοιάζει αν είναι φίλος, αδερφός ή συγγενής, σου αρκεί πως είναι άνθρωπος κι ίσως μια μέρα βρεθείς κι εσύ στη θέση του.

Σου αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί αντιμετώπισες τον άλλον σαν καθρέφτη σου και προσφέρεις καλοσύνη. Είναι κάτι που πηγάζει από μέσα σου κι όσες φορές κι αν αδικηθείς δε μετανιώνεις για τις πρωτοβουλίες σου. Τουναντίον, θα το επαναλάβεις αρκετές φορές, γιατί αυτό είσαι εσύ και σε εκφράζει. Εύγε!