Ένα διάλειμμα μόνο, όχι το φινάλε του ονείρου

Το τρένο σταματάει και ξεκινάει. Κάθε στάση μία παύση για να γεμίσεις τα πνευμόνια σου αέρα και να αδειάσεις σκέψεις. Άνθρωποι μπαίνουν, κάθονται, φεύγουν, περαστικοί απλά. Τι κουβαλάει ο καθένας, κανείς δεν ξέρει. Τα ακουστικά σου τρύπανε τα αφτιά με ένα ρυθμό που δεν καταλαβαίνεις. Κλαις, ξεσπάς. Ο δυνατός άνθρωπος στην πιο αδύνατη στιγμή του.

Σκηνές απ’ το παρελθόν φιγουράρουν στο μυαλό, ένα μεγαλειώδες «γιατί» παραμένει αναπάντητο. Μπούρδες, θα πεις, ίσως μάθεις την αιτία κάποια στιγμή, που ως συνήθως θα ‘ρθει αργοπορημένη μα θα ‘ναι για καλό σου. Δε θες την αλλαγή αυτή που με καρτέρι σου επιφύλαξε η ζωή. Δε θες αυτό το ξεβόλεμα απ’ την άνεση που με τόσο πόνο, αγάπη κι ιδρώτα έχτισες. Δε θες να εγκαταλείψεις το όνειρό σου, αυτό που τόσο πολύ πίστεψες.

Θα ξαναπείς «μπούρδες», όταν θυμηθείς όλα αυτά τα μότο που φιγουράρουν στις οθόνες μας, τάχα, για να μας δώσουν δύναμη. Ποια δύναμη, έχεις σπάσει, δεν έχεις αποθέματα για να επαναλάβεις μια προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα. Όνειρο, όμως, είναι και πρέπει να παλέψεις. Ελπίζεις μέσα σου πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, ένα διάλειμμα κάνεις για να επιστρέψεις. Θα αλλάξεις λίγο τις συνήθειές σου για να μπορέσεις να το δεις μια μέρα μπροστά σου. Θα το δεις όμως ή απλά θα απομακρυνθεί, θα ξεχαστεί και στο άκουσμά του ένας αναστεναγμός θα ‘ναι αρκετός για να μαρτυρήσει πως είναι πλέον απωθημένο;

Έχεις θυμό, για εκείνους που έβαλαν το λιθαράκι τους να γκρεμιστεί αυτό που ονειρεύτηκες. Θυμώνεις ακόμα πιο πολύ με τον ύπουλο τρόπο τους, με τη λιγοψυχία τους. Μήπως να έδειχνες κατανόηση στη δική τους διαδρομή; Να εξηγήσεις, να κατανοήσεις τη στάση τους για να μπορέσεις και να αποδεχτείς τις συνέπειες; Εσένα, όμως, ποιος θα σε καταλάβει;

Εκείνοι, δύσκολο. Δε σε κατάλαβαν ούτε όταν με στόμφο διηγούσουν αυτό που ήθελες να πραγματοποιήσεις. Όταν με γεμάτο στόμα και τα χέρια στον αέρα έπειθες μαζί με τις εκφράσεις σου για το πάθος σου. Γινόσουν, στα μάτια τους, ανταγωνιστικός, προοδευτικός. Εκείνος, που πολλοί θα ήθελαν να εμποδίσουν.

Δεν είναι πάντα χαρά για όλους η επιτυχία, όπως μοναδικά τη βιώνει ο καθένας μας. Συχνά φέρνει μαζί της και τη ζήλια των υπολοίπων. Άλλοι μπορούν και τη διαχειρίζονται, άλλοι δε θέλουν να έχουν σχέσεις μαζί της κι άλλοι την απολαμβάνουν. Είναι το δικό τους όπλο για να σταματήσουν την πρόοδο που οι ίδιοι δεν κατάφεραν.

Όποια κι όσα κι αν είναι, όμως, τα εμπόδια δεν υπάρχει μέλλον χωρίς να επιθυμείς να δεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα. Ελπίζεις πως δε λιγόστεψε ο χρόνος κι ας σου λένε πως το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Για εκείνα τα όνειρα, που μέσα σου ουρλιάζεις πως θες να τους δώσεις ζωή, εσύ θυσιάστηκες. Εσύ γονάτισες και στερήθηκες στιγμές και συναισθήματα, χαράς, ανακούφισης, άνεσης ή ίσως κι ενός έρωτα που στη φούρια σου προσπέρασες.

Ο έρωτας, θα πεις, τι δουλεία έχει στα όνειρα! Δεν έχει καμία θέση στους στόχους σου, όμως, δεν παύει να σου δίνει δύναμη κι ενέργεια. Δε θα σε φροντίσει, δε θα σε ταΐσει, αλλά σίγουρα θα σου δώσει αντοχή στη διαδρομή σου. Είναι το συστατικό που σε τροφοδοτεί ψυχικά. Είναι το σθένος που σου δίνει ένα λόγο να συνεχίσεις.

Ναι, όλα αυτά ίσως και να τα στερήθηκες για να βρεις τη γαλήνη που τόσο πολύ φαντάστηκες πως θα σου προσφέρει εκείνη η εκπλήρωση του ονείρου. Είναι, ίσως, μονάχα μια δοκιμασία. Η πιο θλιβερή απ’ όλες, αλλά είναι ένα στάδιο που πρέπει να συμβεί, να το βιώσεις για να μπορέσεις με ωριμότητα να διαχειριστείς και την επιτυχία. Ίσως να μην ήσουν έτοιμος για να το ζήσεις ακόμα.

Ίσως και να υπάρχουν πολλά «ίσως» που δε γνωρίζεις κι ο χρόνος θα στα απαντήσει εν καιρώ. Έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Είναι κάρμα; Μπορεί να ‘ναι κι αυτό. Σημασία έχει ότι είναι αγώνας και τίποτα δε δόθηκε χαριστικά, ούτε κατακτήθηκε εύκολα. Πρέπει να κοπιάσεις για να εκτιμήσεις, λένε.

Δε θες να μάθεις, δε θες να ξέρεις. Θέλεις τώρα αυτή η κατάσταση να πάψει να σε πονάει. Αύριο, αυτό που φαίνεται μακρινό, να μη σε ενδιαφέρει. Τώρα, όμως, τι γίνεται; Ποιος, θα φροντίσει για τα σπασμένα όνειρά σου; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Για πόσο ακόμα θα καταλογίζεις το φταίξιμο στον εαυτό σου και θα ψάχνεις τη λάθος κίνηση που σε έφερε εδώ;

Δε θα σταματήσεις να σκέφτεσαι. Δε θα πάψεις ποτέ να χτίζεις το όνειρό σου, ακόμα κι αν αυτό αποχρωματιστεί. Θα το έχεις πάντα εκεί, σαν μια έμμονη ιδέα προς εκτέλεση. Θα παραμονεύεις τη στιγμή, εκείνη την κατάλληλη, για να το βγάλεις ξανά στην επιφάνεια. Να το ξεσκονίσεις, να το καμαρώσεις κι επιτέλους να το δεις να πραγματοποιείται! Με γρήγορες κινήσεις, μη σε δει κανείς, μη σε καταλάβουν. Θα πάψεις να μιλάς και να μοιράζεσαι. Θα σωπάσεις μέχρι να το δεις να στέκεται μπροστά σου. Έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα. Και θα συμβεί, να ‘σαι σίγουρος γι’ αυτό!