Φτυστό εγώ είναι το παιδί!

Υπάρχουν λογομαχίες και λογομαχίες, αλλά αυτές που αξίζουν να σημειωθούν είναι οι διαφωνίες σχετικά με το σε ποιον έμοιασε το παιδί -κι ας είναι μόλις λίγων ημερών. Σίγουρα θα έχεις βρεθεί σε μια τέτοια κουβέντα που τα αίματα άναψαν κι οι ενοχλήσεις φάνηκαν να κρατάνε καιρό. Πόσο κλασικά αναμενόμενη είναι αυτή η ερώτηση και πόσο πλέον έχει κουράσει. Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει κι είναι απόλυτα λογικό. Μα όχι για κάθε σόι που έχει την εντύπωση πως εκείνο το τρυφερό μωρό, που μυρίζει ακόμη γαλατίλα και σε κοιτάει με νάζι, έχει πάρει τα περισσότερα στοιχεία απ’ τον έναν γονιό.

Στη μάχη για την απόδειξη πως το παιδί είναι φτυστό η μαμά ή ο μπαμπάς αντίστοιχα κι όχι ένα κράμα και των δύο, ο ένας εκσφενδονίζει κλασικές ατάκες δήθεν υποτίμησης της παρουσίας του άλλου κατά τη διάρκεια της πράξης της σύλληψης. «Κοιμόσουν λογικά εκείνη την ώρα» ή «ήσουν απλά φιλική συμμετοχή».

Συνήθως ακούγεται πως τα αγοράκια μοιάζουν στις μητέρες και τα κοριτσάκια στους μπαμπάδες. Αμ πώς, ολόκληρη επιστήμη έχουν αναπτύξει οι παππούδες και κάτι μακρινές θείες. Α, το άλλο δεν το γνωρίζεις, που κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης κοιτάνε την κοιλιά κι αναλόγως αν είναι στρογγυλή ή μυτερή, όπως ισχυρίζονται, καθορίζουν το φύλο του μωρού. Πρόκειται για επιστημονικές έρευνες, που κάνουν κάθε γιατρό να θέλει να σκίσει τα πτυχία του.

Απ’ την κοιλιά ακόμα ξεκινάει αυτή η μουρμούρα και συνεχίζεται έπειτα με τον ερχομό του μωρού. Ο πατέρας να  καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, άντρας παιδί μου, αιώνιο κοκόρι, δεν αλλάζει. Πρέπει να γίνει σίριαλ το κατόρθωμά του, να το συζητήσουν, να το εξαντλήσουν και κάθε φορά να λένε για εκείνη την περιβόητη νύχτα της σύλληψης. Και ξεκινώντας τόσο απ’ την αρχή θα φτάσουν ξανά στα συχαρίκια. Κι όσο ιαχές θα ακούγονται και πολλά μπράβο στους νέους γονείς, η κουβέντα για τ’ αφτιά, τα μάτια, το στόμα του μωρού και θεωρίες για το πόσο ξεκάθαρα μοιάζει στον έναν γονιό θα γίνεται καθημερινή πραγματικότητα.

Ο σωστός καβγάς, όμως, ξεκινά όταν συγκεντρώνονται και τα δύο σόγια, όταν ο καθένας έχει το στρατόπεδό του, την οικογένειά του για να τον υποστηρίξει. Ξεκινάνε τα πυρά, το πρόσωπό σου θα πηγαίνει μία δεξιά, μία αριστερά και δε θα προλαβαίνεις τις ατάκες και τα γεγονότα. Το μωρό θα γελάει, θα νομίζει ότι του κάνουν παιχνίδια, ευτυχώς ακόμα δεν καταλαβαίνει την οικογενειακή παράνοια που το περιμένει. Κάπως έτσι, μες στο πείσμα και την ξεροκεφαλιά δημιουργούνται κάτι χαριτωμένες εμπάθειες ανάμεσα στους συμπέθερους και την άλλη μέρα τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά, για να ενημερώσουν κάθε ξεχασμένη θεία.

Ελληνική οικογένεια, πώς θα γίνει, δεν πρέπει να καυχηθούμε για ένα τόσο μεγάλο γεγονός και δεν πρέπει να βρούμε τρόπο να φαγωθούμε ακόμη και στην ευτυχία μας; Δε θα φροντίσουν οι συμπέθεροι να δημιουργήσουν πρόβλημα στο ζευγάρι απ’ το πουθενά; Αφού κάτι τέτοια τα παίζουν στα δάχτυλα.

Μια ελαφριά γκρίνια θα ξεκινήσει για το μωράκι και για τα όμορφα χαρακτηριστικά του. Ο μπαμπάς θα γκρινιάζει πως είναι ολόιδιο εκείνος κι η μαμά θα απαντά πως είναι φτυστό εκείνη κι απορεί πώς γίνεται να μην το βλέπει. Δεν είναι μόνο εγωισμός, είναι η τόση αγάπη που δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, είναι το πιο υπέροχο βραβείο που το θες τόσο πολύ δικό σου που καταλήγεις να φέρεσαι τόσο (χαριτωμένα) κακομαθημένα. Εξάλλου, ο καθένας τους καμαρώνει περισσότερο αν το μωρό τους μοιάζει περισσότερο στον άνθρωπό τους -κι ας υποστηρίζουν οι παππούδες πως το παιδί είναι φωτοτυπία του θείου Αγησίλαου.

Ας το καταλάβουμε πως το παιδί έχει πάρει στοιχεία κι απ’ τους δύο γονείς! Ηρεμία, εξάλλου κάθε μέρα που περνά αλλάζει και κάθε μέρα είναι το ίδιο όμορφο, σε όποιον κι αν μοιάζει!