Για εκείνους που χάρηκαν όταν σταματήσαμε να χαμογελάμε

Ένα χαμόγελο, είναι το πιο όμορφο στολίδι στον άνθρωπο που τον διακρίνει η ευτυχία. Είναι μια λάμψη τόσο αξιοζήλευτη, που υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων που θα μπορούσαν να διηγηθούν τη λύπη τους όλες εκείνες τις φορές που το έχασαν. Θέλει κόπο για να «φτιαχτεί» κι άλλη τόση εργασία για να παραμείνει, να καθιερωθεί και να γίνει βίωμα. Σε μια στιγμή χάνεται από ανθρώπους που φρόντισαν με μια προδοσία να το στερήσουν, με μια άλλη επιλογή να το λυγίσουν, με μια κακοτυχία να το μεταμορφώσουν, με μια απώλεια να το στοιχειώσουν.

Ένα χαμόγελο μπορεί να φαίνεται τόσο απλό και πηγαίο, όμως δεν είναι. Κι αν αυτό ποτέ εκλείψει από το πρόσωπο εκείνου που ξεχειλίζει η ψυχή του χαρά, δε θα είναι ποτέ ίδιο αν ξανάρθει. Είναι σαν μια σοβαρή εγχείρηση που θ’ αφήσει μια μικρή δυσλειτουργία κι όσο ο άλλος προσπαθεί σκληρά να επανέλθει στην πρώιμη κατάσταση, θα δυσκολευτεί. Να το σέβεσαι εκείνο το χαμόγελο που ακτινοβολεί και λάμπει στο πρόσωπο όποιου το έχασε και το ξαναβρήκε. Να το θαυμάζεις, να το προστατεύεις, να το χαίρεσαι, μα ποτέ όμως μη συμβάλεις ενεργά για να χαθεί.

Αν χαθεί εκείνο το χαμόγελο ξανά, θα χαθεί η θετικότητα, η ενέργεια κι η δίψα για ζωή. Ο σκυθρωπός άνθρωπος, εκείνος που δυσκολεύεται στην καθημερινότητά του, που έχει εκείνο το απροσδιόριστο «κάτι» που αντικρίζει ο άγνωστος, ο γνωστός ή ο συγγενής, προσπαθεί μέσα από κινήσεις και διάφορες κουβέντες να δώσει τη δική του εξήγηση. Δεν είναι πως τα παράτησε, μα κάτι μέσα του θα τον τρώει. Ίσως να καταφέρει να βρει την απάντηση που ψάχνει, όμως, δεν είναι όλοι οι ειδικοί της ψυχής και των προβλημάτων που απασχολούν τον καθένα χωριστά.

Είναι κι εκείνοι που θα χαρούν για εκείνο το χαμόγελο που χάθηκε. Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστοί, φίλοι, αγαπημένα πρόσωπα ή όχι. Εκείνοι, είναι οι πιο επικίνδυνοι. Εκείνοι που το δικό τους χαμόγελο θα λάμψει, όταν χαθεί το δικό σου. Εκείνοι που θ’ ανάψουν βεγγαλικά στον αέρα και θα το γιορτάσουν, θα καυχηθούν γι’ αυτό που συνέβη και μπροστά σου θα υποκριθούν τον ρόλο που γνωρίζεις. Άλλωστε το φιλί του Ιούδα ήταν πάντα απολαυστικό και μένει ίδιο κι απαράλλακτο σε όσες εκδοχές κι αν έχει συναντηθεί.

Για εκείνους λοιπόν, τους επικίνδυνους, η θετικότητα αξίζει να γίνει δεύτερη φύση ζωής και να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε κακόβουλο, αρνητικό και μίζερο να προσεγγίσει. Ακόμη κι εκείνο που θα χαλάσει τη διάθεση, θα πρέπει να έχει διάρκεια ελάχιστη ώρα. Επιτρέπεται ως άνθρωπος με αδυναμίες, να έχεις τις δικές σου στιγμές, να κλάψεις να ξεσπάσεις. Όμως, να ξέρεις πως επιβάλλεται να επανέλθεις.

Μην αφήσεις την περίοδο που νιώθεις αδυναμία να ξεπεράσει τα πλαίσια του λειτουργικού. Να μη γίνει συνήθεια, μια νέα καθημερινότητα που αγγίζει το ρίσκο. Είναι επικίνδυνο να χάσεις εσένα. Το χαμόγελο θα πρέπει να είναι καθημερινά ενισχυμένο, αψεγάδιαστο, ουσιαστική ασπίδα για κάθε εισβολή.

Προσωπική υπόθεση το χαμόγελο. Χρειάζεται σωστή συνεργασία με το κεφάλι που το φιλοξενεί για να μπορεί να στέκεται περήφανο κι αδιάτρητο. Όσο καλύτερες είναι ισορροπίες του καθενός, τόσο όμορφα θα δεσπόζει εκείνο. Κι έτσι τα μάτια να λάμπουν κι όλα να ξορκίζονται, μ’ εκείνη την κυρτή γραμμή δίπλα στα μάγουλά σου.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!