Θα κάνεις δυο τρία γερά ξεφυσήματα, τα χέρια θα ιδρώσουν κι όλα θα μοιάζουν σαν κόμπος από κάτι που σου έχει κάτσει στον λαιμό. Πώς να το πεις, πώς να πάρεις την απόφαση να εξωτερικεύσεις όλα αυτά που νιώθεις; Σε βασανίζουν, βέβαια, και ξέρεις πως πρέπει να ειπωθούν. Είναι κι αυτοί οι ατελείωτοι μονόλογοι που έχεις κάνει τόσες φορές στο κεφάλι σου. Είναι ένα θέμα που σ’ έχει ταλανίσει αρκετό καιρό κι έχει μπει σε κουβέντες που έχεις μοιραστεί πολλές φορές με αγαπημένα σου πρόσωπα κι έχουν συμφωνήσει μαζί σου. Απλά, απλούστατα, σε πνίγει. Πρέπει να δράσεις και ξέρεις ότι αυτή η απόφαση θα έχει αποτέλεσμα.
Όμως για να το κάνεις αυτό, πρέπει να γίνεις σκληρός, να μην έχεις ψήγμα συναισθήματος όταν θα εξωτερικεύεις όλες σου τις σκέψεις. Θα μιλάς για όλα αυτά που έχεις αποκομίσει, στα οποία έχεις καταλήξει και γνωρίζεις τι σου προκάλεσαν, πού σε οδήγησαν, γιατί είναι για σένα σημαντικά. Μη σκεφτείς λεπτό πως κάνεις λάθος, είναι μια μορφή αφύπνισης και χρειάζεται να γίνει.
Πρέπει, πρώτα, όμως, να σκληρύνεις με σένα, γιατί αν εσύ δεν κάνεις πίσω, ελάχιστα θα σε πάρει από κάτω. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δε θα καταφέρεις τίποτα, παρά μόνο μια όμορφη κουβέντα με λόγια του αέρα. Ξέρεις, αυτά τα λόγια τα τόσο μα τόσο αβάσιμα, όπου το κύρος που αποπνέεις θα πάει στα τάρταρα και το παιχνίδι θα είναι καταδικασμένο.
Μείνε εκεί, πες τα με προσήλωση κι αφαίρεσε από το μυαλό σου ότι απευθύνεσαι στο αντικείμενο του πόθου σου. Ας μην είναι, για λίγο έστω, το πρόσωπο που σε κάνει ευάλωτο συναισθηματικά. Ας μη μείνει η ενσυναίσθηση σε άρτια λειτουργία και σε μπλοκάρει. Προσπάθησε να απομονώσεις την επιθυμία σου να εκφραστείς και βάλ’ τη πάνω απ’ όλα. Αντικατάστησε τη σκέψη πως είναι ένας δικός σου άνθρωπος και δε θα είχες κανέναν περιορισμό στις λέξεις και τον τρόπο που θα μιλήσεις. Μην κοιτάς εκείνο το πρόσωπο στα μάτια, αν αυτό σε βοηθάει. Καν ’το, όμως, αν εσύ νιώθεις και μπορείς να το κάνεις. Δώσε τον απαραίτητο χρόνο να δηλώσεις όλα αυτά που νιώθεις κι έπειτα φύγε. Βεβαιώσου, όμως, πως οι συνέπειες δε θα σε νοιάζουν. Απομακρύνσου και σιγουρέψσου πως η δική σου ψυχή θ’ αγαλλιάσει.
Άλλωστε, είναι κάτι που το κουβαλούσες για καιρό, κάτι το οποίο κάθε φορά που πλησίαζες να μοιραστείς, δείλιαζες και το άφηνες. Ήξερες, όμως, ότι η αναβολή θα σε έφερνε σε αυτό το σημείο, να μιλήσεις σκληρά και να μην έχεις καμία έγνοια πια για το αν θα πληγωθεί ή όχι. Σαφώς, η σκληρότητα αυτή θα δημιουργήσει πόνο σ’ εκείνον τον άνθρωπο που θα κληθεί ξαφνικά να ακούσει όλα όσα έχεις να πεις, αλλά είναι κάτι το οποίο γνωρίζεις, το έχεις συζητήσει με τον εαυτό σου και το έχεις αποδεχτεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τα εκφράσεις. Και δε σκοπεύεις να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό.
Αφού τα πεις λοιπόν, φύγε και δώσε τον χρόνο στον άλλον να καταλάβει τι διαδραματίστηκε. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, γιατί υπάρχει κι ο εγωιστικός παράγοντας, οπότε μπορεί όσα θα πεις να έχουν σκοπό να σας φέρουν πιο κοντά και να βγάλουν στη φόρα τα προβλήματα κι εν τέλει να θίξουν εγωισμούς και να οδηγήσουν σε οριστική ρήξη. Μπορείς να ζητήσεις μόνο να σε ακούσει κι έπειτα, θα πράξει με τον δικό του τρόπο, που θα δείξει από μόνος του αν αντιλήφθηκε τα λόγια που ακούστηκαν. Ίσως και να μη σε πάρει τηλέφωνο, ίσως πάλι η επικοινωνία αυτή να πάρει χρόνο μέχρι να συμβεί και να μην πραγματοποιηθεί τη στιγμή που θα θέλεις. Μπορεί να πραγματοποιηθεί, όμως, τη στιγμή που ουσιαστικά δε θα το περιμένεις και θα είναι σαν δώρο θεού.
Όπως και να έχει, όλο αυτό θα έχει πιάσει τόπο. Όλο αυτό που ανέβαλες για να μη στεναχωρήσεις τον άλλον, για να μην το πληγώσεις, θα αξίζει αν κατάφερες να το μοιραστείς γιατί κάπου θα βγάλει, θα το δεις. Ίσως ο τρόπος να μην είναι αρεστός, ίσως να μην είναι και τέλειος, αλλά τα λόγια σου εμφυτεύτηκαν κι ο σπόρος θ’ ανθίσει. Και τότε θα δεις πως άξιζε, η προσπάθεια, η σκληράδα και η τόλμη.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
