Γιατί όταν πονάμε δε θέλουμε να ξεκουνηθούμε;

Λένε πως δύο πράγματα αλλάζουν τον άνθρωπο, ο πόνος και η αγάπη. Η αγάπη τον κάνει εξωστρεφή, γεμάτο θετικά συναισθήματα, αισιόδοξο και πρόθυμο να αντιμετωπίσει καθετί με χαρά. Ο πόνος απ’ την άλλη τείνει να κάνει τον άνθρωπο εσωστρεφή, κυνικό, κάπως πιο δύσπιστο και απαισιόδοξο. Κι ενώ η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει σαν καύσιμο, να σου δώσει ώθηση να κάνεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δε θα τολμούσες, να σε βοηθήσει ν’ απελευθερωθείς και να γνωρίσεις τον βαθύτερό σου εαυτό, ο πόνος σε ωθεί να κάνεις πίσω, βήματα δειλά κι όχι και τόσο σίγουρα, σαν να θες να μείνεις καρφωμένος ακριβώς στο σημείο που βρίσκεσαι χωρίς κανένας να σε ξεκουνήσει.

Κι έτσι επιλέγεις την ασφάλεια και τη γνώριμη ρουτίνα για τον απλούστατο λόγο πως οτιδήποτε νέο μοιάζει απειλή. Κάτι που θα αλλάξει τη ρότα της καθημερινότητάς σου μπορεί να συνοδεύεται από σκέψεις και πιθανά σενάρια. Εξάλλου μια άγνωστη κατάσταση έχει περισσότερες πιθανότητες να φέρει αναστάτωση. Κάνεις δε θα ήθελε να έχει αυξημένους καρδιακούς χτύπους, αδρεναλίνη στα ύψη και μάγουλα να καίνε όταν δεν είναι και στα καλύτερά του. Θα προτιμούσε αντίθετα κουβερτούλα και καναπέ, ώστε να μην έχει και πολλά στο κεφάλι του να του φέρνουνε έξτρα έγνοιες.

Μια παλιά συνήθεια χρειάζεται κάπου στις είκοσι μία μέρες για να αλλάξει και άλλες τόσες για να θεσπιστεί μια καινούρια. Η περίοδος αυτή φαντάζει μαρτύριο και κανείς δεν έχει τη διάθεση να περάσει το συγκεκριμένο στάδιο όταν βαθιά μέσα του πονάει. Γι’ αυτό και προτιμά τα λημέρια που ‘χει συνηθίσει απ’ το να δοκιμάσει νέα μονοπάτια. Κανείς, όμως δεν εγγυάται πως το comfort zone θα είναι πάντα εκεί να σε ηρεμεί και να σε κάνει χαρούμενο. Το αύριο είναι άγνωστο και ο άνθρωπος ξεχνάει, ενώ πολλές φορές θεωρεί πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους δεδομένα.

Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο ευάλωτο, αλλά ο ίδιος δε θέλει να είναι υποχείριό του, αναγκασμένος να ακολουθεί επιλογές που δεν τον πάνε μπροστά και δεν τον εκφράζουν. Γι’ αυτό σκληραίνει και κρατά μια στάση πιο επιθετική απέναντι στα πράγματα. Προσπαθεί να ξεχωρίσει πότε μια νέα γνωριμία ή συναναστροφή με άλλους έχει την πρόθεση να του δημιουργήσει νέες πληγές και πότε να του φέρει χαμόγελα. Εκείνοι που φοβούνται μην και ξαναπονέσουν έχουν την τάση να βλέπουν τα πράγματα με περισσότερη αρνητικότητα. Είναι ουσιαστικά η άμυνά τους, ο τρόπος με τον οποίο θεωρούν πως θα προστατέψουν την ψυχική τους υγεία, ακριβώς όπως οι σκαντζόχοιροι έχουν μια εμφάνιση που δε μοιάζει ιδιαίτερα δελεαστική αλλά που τους προστατεύει από εξωγενείς παράγοντες.

Όσοι κατάφεραν και προχώρησαν μετά από φάσεις έντονου πόνου νιώθουν περήφανοι για τον εαυτό τους. Γιατί δεν είναι εύκολο να δεχτείς την επόμενη αλλαγή, να αφήσεις τον εαυτό σου να τολμήσει και πάλι, να ξεφύγεις από τη στασιμότητα και να δώσεις χώρο στο άγνωστο. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού θα σε φτάσει μια κατάσταση, πολλές φορές αξίζει και μόνο να της δώσεις μια ευκαιρία, γιατί απ’ το πουθενά μπορεί και ν’ αποδειχθεί η καλύτερη επιλογή της ζωής σου!

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!