Η γεμάτη μέρα δε δίνει χώρο για σκέψη κι επεξεργασία. Το μόνο περιθώριο που δίνει για κάποιον, είναι να καταπιαστεί με την εργασία του και με τη διεκπεραίωση παντός είδους υποχρεώσεων. Αυτό απαιτεί, αφοσίωση κι ενέργεια για να επιτευχθεί. Συνεπώς, η συστηματική πίεση ενός υπερφορτωμένου προγράμματος έχει ένα αποτέλεσμα: να παραμελείς εσένα.
Σε ό,τι αφορά τον συναισθηματικό τομέα, διεκδικεί επίσης τον φόρο του, κάνοντας έναν άνθρωπο να χαμηλώνει την ένταση των συναισθημάτων του. Έτσι, η εργασιομανία, που μπορεί κατά περιπτώσεις να θεωρηθεί και μέθοδος ψυχοθεραπείας, μπορεί περνώντας στη σκοτεινή πλευρά να κάνει έναν άνθρωπο να καταχωνιάσει τα συναισθήματά του, τα οποία φυσικά σε ανύποπτο χρόνο θα αναρριχηθούν στην επιφάνεια και θα κάνουν το δικό τους επικό ξέσπασμα. Το οξύμωρο είναι πως αυτό το καταπιεστικό μοτίβο, υπάρχουν άνθρωποι που το επιδιώκουν γιατί μέσα από τη ρουτίνα της ζωής τους, κρατάνε τους εαυτούς τους σε μια ασφαλή απόσταση και δεν ασχολούνται με το γνωστό drama.
Βεβαίως, όμως, η τακτική αυτή, αν την εξετάσουμε από άλλη οπτική γωνία, θα μπορούσε και να έχει και αποτελεσματική έκβαση. Εάν κάποιος γνωρίζει ότι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, επιλέγοντας κάποια στιγμή να βοηθηθεί από την ψυχοθεραπεία, μπορεί να αντιμετωπίσει το συναίσθημα που έχει κρατήσει σε απόσταση, σίγουρα η νέα συνήθεια αποφυγής του θα τον βοηθήσει προσωρινά, μέχρι να είναι σε θέση να ξεκινήσει να θεραπεύει το μέσα του. Εκτός κι αν είναι το τέλειο άλλοθι για να γίνει αναβλητικός.
Ενδεχομένως, όμως, αυτή νέα ροή της ζωής του, να τον βοηθήσει τον πρώτο καιρό. Ωστόσο, η άποψη ότι η αποφυγή αποτελεί τελική λύση είναι λανθασμένη. Σε αυτή την περίπτωση, οφείλει να αντιληφθεί ότι η λύση είναι προσωρινή στο πρόβλημα που τον ταλανίζει, όσον αφορά το τι θέλει και συνειδητά καταπιέζει, αφού παράλληλα αναγνωρίζει πως η άρνησή του οδηγεί σε αδιέξοδο, οδηγώντας σε τεράστια ψυχική ταλαιπωρία. Εδώ είναι που χρειάζεται η συνεργασία με έναν ειδικό, για να βοηθήσει να κάνει το επόμενο βήμα.
Πολλοί παραμένουν σε αυτό το στάδιο, αβέβαιοι για το επόμενο βήμα, εγκλωβισμένοι σε επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Τότε, τα συναισθήματα ξυπνούν, ωθώντας το άτομο σε αναθεώρηση η και ισοπέδωση όλων όσα έχτιζε τόσο καιρό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν είναι σε θέση να μη νιώθει κι αυτό που επιθυμεί και καταπίεζε, παραμένει πάντα ζωντανό μέσα του. Κι είναι φυσικό, αν όχι μαθηματικά βέβαιο, πως όταν απλώς καλύπτουμε ή απομακρύνουμε κάτι που μας απασχόλησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκείνο θα βρει τρόπο να επανέλθει με ένταση σε μια ακατάλληλη στιγμή δείχνοντάς μας πόσο λάθος κάναμε που το υποτιμήσαμε. Θα κάνει τη σαρωτική του εμφάνιση και θα αποδείξει με μεγάλη μαεστρία πως όλη αυτή η προσπάθεια, έγινε μόνο και μόνο για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Η πληγή, εάν όντως υφίσταται, παραμένει και το συναίσθημα θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί το άτομο, εάν δεν αντιμετωπιστεί στον πυρήνα του, συνεχίζοντας να θεωρεί πως είναι ένας απλός βήχας και με μια καραμέλα θα περάσει. Δε θα περάσει.
Όσο κάποιος καταπιέζει κι απομακρύνει τα συναισθήματά του, μπουκώνοντας τη μέρα του με δουλειά κι υποχρεώσεις, το σίγουρο είναι πως μια μέρα θα δεχθεί αναδρομικά. Θα επιστρέψουν να σερβίρουν ό,τι κατάλοιπα υπάρχουν και θα θυμίσουν πως τα συναισθήματα δεν είναι βιβλία για να μπουν στο ράφι να διακοσμήσουν τον τοίχο για να έχουμε να λέμε πως κάποτε είχαν τη δική τους αξία κι αίγλη. Τα συναισθήματα απαιτούν αναγνώριση, αποδοχή και σημασία. Δίχως αυτά, θα αντιδράσουν, αν όχι σήμερα κάποτε, και σίγουρα όχι αναίμακτα.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
