Το μυαλό λειτουργεί ακατάπαυστα, επεξεργάζεται πληροφορίες, διαγράφει, επαναφέρει, αποθηκεύει κι ολοένα η ίδια διαδικασία ακολουθείται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Κάπως έτσι, μια ανάμνηση επανήλθε στη βάση δεδομένων κι έφερε αρχικά ερέθισμα κι ύστερα αντίκτυπο. Στην προκειμένη, ένα τραγούδι ήταν αρκετό για να επαναφέρει στην επιφάνεια εκείνον τον άνθρωπο, εκείνη την ειδυλλιακή στιγμή κι η ανάμνηση να γίνει παρόν και πάλι, κάνοντας το πιο επώδυνο inception.
Δεν υπάρχει ειδοποίηση· μπορεί να είναι οπουδήποτε, στο εργασιακό χώρο, στον δρόμο, στο μάθημα ή ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής συζήτησης. Θα εμφανιστεί, για δευτερόλεπτα θα παγώσει τον χρόνο για να κάνει παρέλαση από τον νου η συγκεκριμένη εικόνα, θα παγώσει το αίμα, το βλέμμα θα μείνει μετέωρο. Θ’ αναρωτηθούν «τι έπαθες», θα ανοιγοκλείσεις τα μάτια και θα κοιτάξεις το κενό. Μόλις έζησες μια στιγμή στην οποία ο ψυχικός σου κόσμος κι όλο σου το είναι γύρισε πίσω.
Το κατάλοιπο από κάτι που έχει ολοκληρωθεί, ξυπνάει ξανά και γεννά αισθήματα. Είναι το περιττό κι ανώφελο, εκείνο που δε γνώριζες ή που συνειδητά αρνούσουν να δεις. Τον ήπιες τον καφέ σου, όμως δεν ήξερες πως το κατακάθι πάντα υπήρχε και τώρα είναι στον πάτο του φλιτζανιού για να σου επιβεβαιώσει πως πάντα εκεί ήταν, απλώς δεν έδωσες τη δέουσα προσοχή. Εκείνος ο χωρισμός, εκείνη η κουβέντα, η βόλτα, σε στοιχειώνουν ακόμη.
Η προσπάθεια για να εξαλειφθεί μπορεί να υπήρξε κι εν τέλει να προχώρησες παρακάτω. Κανείς, όμως, δε σου είπε ότι θα υπάρχουν κι εκείνες οι απροσδόκητες στιγμές που θα επαναφέρουν μνήμες από μια άλλη ζωή. Εκείνη που άφησες για ν’ ασχοληθείς με την προσωπική σου εξέλιξη. Κι έρχεται τώρα εκείνη η μνήμη, η ευχάριστη, η ευτυχισμένη, να σου θυμίσει πως κάποτε κάπου αγάπησες κι αγαπήθηκες κι ας προχώρησες τώρα κι ας νόμιζες πως ξέχασες. Έρχεται να σε τραβήξει δέκα βήματα πίσω, μόνο και μόνο γιατί μπορεί.
Εκείνο το συμβάν, που έμεινε χαραγμένο και δεν πρόκειται ποτέ να φύγει, να αποχωρήσει και να χαθεί. Είναι εκεί ως εύσημο για τις φωτεινές μέρες κι αφορμή για εσωτερική ενδοσκόπηση τις πιο σκοτεινές. Είναι εκεί, να χύνει το μπλοκαρισμένο αίσθημα και να το απελευθερώνει. Είναι πείσμα, είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι ανοσία ή λύτρωση. Είναι όλα μαζί. Σίγουρα, όμως είναι κάτι που παραμένει εκεί για να βασανίζει αυτόν που το αισθάνεται, μέχρι ν’ αποδεχτεί τη γλυκιά του λύπη. Είναι αλλεργία που έρχεται και φεύγει σε συγκεκριμένες στιγμές. Θα φέρει αναστάτωση και μαζί μ’ αυτή, θα έρθει κι ο γνώριμος πόνος.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες στιγμές και ν’ ακολουθήσουν θα είναι αυτό που ακούγεται: Αυτό που ξεχάστηκε μα ποτέ δεν ξεπεράστηκε. Η δίνη του κι η έντασή του, πάντα θα υπάρχει μέσα σου, όσο κι αν έχεις απομακρυνθεί από το σημείο, όσο κι αν θεωρείς ή ακόμη δηλώνεις πως έκλεισε η πληγή. Το σίγουρο είναι πως πάντα θα υπάρχει, απλώς κάποια στιγμή δε θα σοκάρεσαι σαν τύχει και τη θυμηθείς. Θα είσαι ο μόνος που θα το γνωρίζει καλά.
Μια στιγμή του παρελθόντος, ένα σημάδι που ακροβατεί ανάμεσα στο χτες και στο τώρα. Είναι αυτό που αγαπάς κι αρνείσαι να το αφήσεις, είναι το μόνο που έμεινε από εκείνον τον άνθρωπο. Το απόλυτα δικό σας συμβάν που προστατεύεις με την πιο οξύμωρη αντίδραση που θα μπορούσε άνθρωπος να έχει. Με το να το αφήνεις να σε επισκέπτεται, όταν υπάρχει η ανάγκη, μέχρι πια να μην πονά και τόσο η βόλτα του από την καρδιά σου. Μέχρι να είναι πια η ανάμνηση από έναν έρωτα μεγάλο κι αυτό το κοινό σας μυστικό.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
