Ξαναβρήκες τον εαυτό σου!

Σαν ψέμα μοιάζει εκείνη η στιγμή που διαπιστώνεις πως όλα γύρω σου έχουν μια χροιά απ’ το παρελθόν σου. Θέλεις μέρες για να το επιβεβαιώσεις κι ίσως ούτε κι αυτές να ‘ναι αρκετές. Μια αμυντική στάση να αμφισβητείς πως αυτό που σου συμβαίνει το ‘χεις ξαναζήσει.

Σκέφτεσαι συνεχώς, μέσα σε τόσο κόσμο και σε τόσες εκκρεμότητες, αρνείσαι να αποδεχτείς την πραγματικότητα. Την απέφυγες τη μία, την απέφυγες και τη δεύτερη, την τρίτη φορά, που θα είσαι εσύ κι εαυτός σου, θα πέσουν οι μάσκες. Εκεί δε θα κρυφτείς από αυτό που αρχικά σκέφτηκες και δεν έπαψε λεπτό απ’ τη νέα σου ρουτίνα να εμφανίζεται μπροστά σου -σαν αυτές τις διαφημίσεις που ξεπετάγονται, ενώ παίζεις το αγαπημένο σου παιχνίδι. Είναι λίγο εκνευριστικό, μέχρι να αποφασίσεις να ασχοληθείς. Έτσι είναι αυτές οι σκέψεις, δεν έχουν υπομονή, ούτε δίνουν αναβολές. Θα εμφανιστούν και θα σου επιβάλλουν να δεις την κατάστασή σου διεξοδικά.

Κάθεσαι αποσβολωμένος και ξεδιπλώνεις τα θαμμένα χαρτιά των αναμνήσεων για να δεις με λεπτομέρεια εκείνα που βίωσες. Ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής σου, μια εποχή που από απόσταση πια πίστευες ότι κάποιος άλλος  έζησε εκείνες τις στιγμές. Σου είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι μετά από χρόνια ζεις ξανά την ίδια κατάσταση με το ίδιο έντονο συναίσθημα. Κάπου υποβόσκει κι εκείνος ο καχύποπτος φόβος, αφού  γνωρίζεις και την εξέλιξη κι έτσι η ανησυχία παραμονεύει.

Αυτός είναι κι ο λόγος που αρνείσαι να ασχοληθείς. Θέλεις να το προστατεύσεις, ίσως υποτιμώντας το. Να μην ενθουσιαστείς πολύ, να παραμείνεις ταπεινός σε αυτό που απλόχερα σου προσφέρεται για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Θα ‘ναι ένα μεγάλο πρώτο απριλιάτικο αστείο, που θα γελάσουν τρανταχτά ακόμα κι οι τοίχοι.

Είναι εμφανής η αλλαγή στη συμπεριφορά σου και στο είναι σου. Αργά, μέρα με τη μέρα, νιώθεις εκείνη τη δύναμη που ένιωθες και τότε. Η αυτοπεποίθηση να σε πλημμυρίζει κι εσύ να κατακτάς τους στόχους σου καθημερινά. Μια ικανοποίηση για εκείνες τις χαμένες αξίες, που πάντα ήξερες πως υπήρχαν κι ότι είχαν μπει στην αφάνεια μέχρι να τις ανακαλύψεις πάλι. Για εκείνα τα λόγια που έγιναν πράξη, για εκείνο το συναίσθημα που έκλεισε και δε γυρίζεις να δεις τα συντρίμμια. Σε ποιο απ’ όλα να δώσεις βάση, με ποιο να ασχοληθείς.

Το συναίσθημα είναι πάντα ίδιο κι οι καταστάσεις το διαφοροποιούν. Χαίρεσαι γι’ αυτό που βιώνεις, είναι γνώριμο, θυμάσαι πώς ήσουν τότε. Ήθελες πολύ να σε ξαναζήσεις έτσι, θαύμαζες τον εαυτό σου μέσα απ’ τις βιτρίνες του μυαλού σου. Εκείνες τις φορές που χτυπούσες πάτωμα κι έλεγες «πού είμαι εγώ, που τότε δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου;». Λησμονούσες το «τότε» σου, που ο αέρας που απέπνεες ήταν ζηλευτός κι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω σου. Ώρες ατελείωτες αναπολούσες εσένα εκείνη την περίοδο, οι αναστεναγμοί πολλοί κι η αλλαγή έμοιαζε μακρινή. Το ήθελες να το βιώσεις πάλι. Με την ψυχή σου το περίμενες διακαώς. Πίστευες, όμως, πως αυτά συμβαίνουν μία φορά στα χίλια χρόνια. Άρα, δηλαδή, ποτέ ξανά.

Γέλα, τώρα είσαι και πάλι εδώ, και “déjà vu”, το ξαναζείς. Μίλησέ μας για αυτό που νιώθεις, πώς είναι παράλληλα να βρίσκεσαι στο παρελθόν και στο παρόν. Σαν εκείνο το παιχνίδι που πρέπει να βρεις και να κυκλώσεις τις διαφορές. Εύκολο και χαλαρό. Πολλές οι διαφορές, αλλά η κατάληξη είναι αυτή που σε κάνει να χάνεις το χαμόγελό σου. Πάλι αυτή η σκέψη σε ταλαιπωρεί, όμως σκέψου τι έκανες λάθος τότε κι έχασες τον εαυτό σου κι εκείνον τον άνθρωπο μαζί. Σκέψου τι δε χειρίστηκες σωστά και τι άφησες να οδηγηθεί στην καταστροφή.

Έχεις λογική, πράξε με σύνεση και φρόντισε να δημιουργήσεις δικλίδες ασφαλείας για να παραμείνεις εδώ. Γίνε και πάλι εσύ κι άσε εκείνες τις ανόητες, φοβισμένες, σκέψεις, να παίζουν σ’ ένα θέατρο σκιών. Νίκησέ τις και πάψε να βλέπεις τον εαυτό σου από τα παρασκήνια, σε ένα ρόλο που κάποτε του δόθηκε κι εκείνος δείλιασε να διεκδικήσει μεγαλύτερο.

Μάθε να ‘σαι πρωταγωνιστής στη δική σου ζωή κι απόλαυσε το έργο. Τώρα ξέρεις να αποφύγεις τα λάθη, να δημιουργήσεις νέα και να διαγράφεις εκείνα που σε κράτησαν πίσω. Προχώρα, μπορείς!