Λίγο πριν τα παρατήσεις ερωτεύεσαι ξανά

Οι αντοχές κάποια στιγμή αδειάζουν, αφού μια κουραστική επαναλαμβανόμενη κατάσταση, συνήθως, σε οδηγεί στο τέρμα. Κι εκεί που το παίρνεις απόφαση ότι δεν μπορείς άλλο, γίνεται το θαύμα. Κάτι που δεν το περιμένεις, σε μια κατάσταση που θεωρούσες τελειωμένη. Μια σχέση που σε ταλαιπώρησε κι είχε εξαντλήσει όλα σου τα αποθέματα. Κι όμως, κάποτε το σκηνικό αλλάζει και με ανοιχτό στόμα παρακολουθείς τα νέα δεδομένα.

Έχεις παλέψει, έχεις πονέσει και μουρμουράς ότι δε μένει κάτι άλλο να κάνεις πια. Εσύ μπορεί να λες πως βαρέθηκες, αλλά η καρδιά δεν ξαποσταίνει. Είναι εκείνος ο μυς που δε σταματάει να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει μέρα-νύχτα. Το μυαλό ηρεμεί, όχι, όμως κι αυτό που χτυπάει στο στέρνο. Καίγεται και βράζει στη φωτιά, δε βάζει φρένο στην ελπίδα. Ελπίζει, η φουκαριάρα, πως θα έρθει αυτό που λαχταρά.

Και κάποιες φορές όντως έρχεται, απλά αργεί. Ίσως περάσεις από σαράντα κύματα για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Καμιά δικαιοσύνη βασικά, απλώς το πλήρωμα του χρόνου. Περιμένεις την αλλαγή, μέχρι που η απέναντι πλευρά όντως αλλάζει, ωριμάζει κι εκτιμάει, σε εκτιμάει.

Οι αλλαγές στη συμπεριφορά του είναι αισθητές, βλέπεις τον άλλον από αδιάφορο να δείχνει πια διαρκώς ενδιαφέρον. Να δίνει απλόχερα το σεβασμό που τόσο καιρό πάλευες να κερδίσεις. Οι μέρες κυλάνε, ο χρόνος περνάει και τα θετικά σημάδια πληθαίνουν. Η δυσπιστία, όμως, σε διακατέχει και κάθε φορά σε προσγειώνεις για να μην απογοητευτείς κι άλλο, στο παρουσιάζεις σαν κάτι στιγμιαίο, δε θες να το πιστέψεις γιατί δε θα αντέξεις να διαψευστείς ξανά.

Είσαι δύσπιστος γιατί είχες συνηθίσει μια άλλη συμπεριφορά. Αναρωτιέσαι αν είναι όλο αυτό το νοιάξιμο τώρα είναι αληθινό ή αν είναι απλά μια πιο συναισθηματική περίοδος γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Το δέχεσαι, γιατί δεν είναι παυσίπονο, αλλά περίμενες καιρό γι’ αυτό το ενδιαφέρον. Να γίνουν πάλι όλα όπως στην αρχή, να δώσετε ακόμη μια ευκαιρία στο πλαίσιο μιας εξέλιξης κι όχι ενός πισωγυρίσματος, μια παράταση κι όχι ένα νέο παιχνίδι.

Θες να εκφράσεις όσα νιώθεις, να δώσεις έμφαση σε σένα και στο δέσιμό σας. Να τα προβάλεις και να πιστέψεις πως κι ο άλλος πλέον τα διακρίνει και τα αναγνωρίζει. Αυτή την αλλαγή περιμένεις, να σε νιώσει, να συνειδητοποιήσει πως εσύ είσαι αλλιώς κι αξίζεις να σου φέρεται αλλιώς. Γι’ αυτό πάλευες καιρό, γι’ αυτό δεν τα παράτησες στην πρώτη δυσκολία. Είσαι μοναδικός άνθρωπος και το ξέρεις, αλλά θέλεις να το μάθει κι ο άλλος.

Παραξενεύεσαι, αλλά παραμένεις εκεί, παρατηρείς λόγια, κινήσεις και πράξεις. Συνεχίζεις το φιλτράρισμα κι οι σκέψεις πληθαίνουν. Ψάχνεις την αιτία αυτής της, ευχάριστης, μεταστροφής. Πιστεύεις ότι κάπου στις προθέσεις κρύβεται κάτι αρνητικό, που θα τα κάνει και πάλι όλα μαντάρα και θα σε επιστρέψει στη γνώριμη ταλαιπωρία.

Οι ανησυχίες κι οι φόβοι κάνουν πάρτι μέσα σου κι ολοένα βρίσκεσαι σε μια αναζήτηση για να βρεις την εξήγηση. Κάπου θα υπάρχει το «γιατί». Τώρα, αργότερα, θα εμφανιστεί και δυστυχώς θα επιβεβαιωθείς πως αυτό δεν πρόκειται να έχει ομαλή εξέλιξη. Είναι κι όλα αυτά που έχεις περάσει που δε σε αφήνουν σε ησυχία, δε σου επιτρέπουν να αφεθείς στις θετικές σκέψεις.

Μέσα σε όλα αυτά που σκέφτεσαι κάνεις και την αναδρομή σου κι αντιλαμβάνεσαι πως έχεις δώσει τόσα πολλά που ίσως, τελικά, να άργησαν, αλλά να αναγνωρίστηκαν. Αναπολείς τις αντιδράσεις σου, όσα άντεξες δεν ήταν λίγα. Αναρωτιέσαι ποιος ήταν ο λόγος που υπέμεινες όλα αυτά. Τότε καταλαβαίνεις πως είναι το πάθος, η χημεία που σας δένει, αυτά τα αόρατα συναισθηματικά δεσμά.

Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως κι ο άλλος δεν ήταν τόσο αγνώμων, τελικά, τα αναγνώρισε έστω και καθυστερημένα και με μια διστακτική συμπεριφορά σου δίνει πια αυτό που θες. Μικρές κινήσεις που οδηγούν σε μια φυσιολογική εξέλιξη, υποδηλώνουν συνάμα και μετάνοια. Δεν το έχασε, το πρόλαβε και σου αρκεί. Αυτό ήθελες, το ζητούσες και πάλεψες σκληρά.

Ναι, συμβαίνει κι αυτό. Είναι δύσκολο να το κατανοήσεις, αν και το δέχεσαι γιατί είναι αυτό που καιρό επιθυμείς και προσδοκούσες. Έχεις επιφυλάξεις και μια καχυποψία που άθελά σου σε προσγειώνει στην παλιά πραγματικότητα. Μα οι συνεχόμενες θετικές κινήσεις σε κάνουν να γεύεσαι ξανά το όνειρο. Έστω κι αν αυτό δεν είναι αλήθεια, ή αν έχει μια συγκεκριμένη διάρκεια, το ζεις, το απολαμβάνεις. Αν έχεις την ικανότητα να περιορίσεις τις σκέψεις σου και τον αρνητισμό σου θα το χαρείς περισσότερο κι απ’ την αρχή αυτής της σχέσης.

Θα δεις τον ήλιο λαμπερό κι ας βρέχει, θα κάνεις την κατσουφιά σου χαρά. Είναι έρωτας αυτό, όλες αυτές οι σκέψεις και τα τρελά συναισθήματα που στροβιλίζουν το μυαλό σου. Τόσες αμφιβολίες κι ανασφάλεια είναι πλέον ένα κακό παρελθόν που ξεπεράσατε.

Γιατί εκεί, στον έρωτα πάνω που φλέρταρε με το ξενέρωμα, εκεί λίγο πριν εγκαταλείψεις, ένιωσες ξανά τα ίδια πρώτα σκιρτήματα. Ναι, με τον ίδιο άνθρωπο. Συμβαίνει κι αυτό κι είναι πραγματικά σπουδαίο. Δεν είχε αλλάξει κάτι μέσα σας, απλώς είχε παραμεληθεί. Προετοίμαζες τον εαυτό σου για τη δική του αποχώρηση, μα τελικά, όλα ανατρέπονται κι ερωτεύεσαι πάλι, αφήνεσαι και ξαναζείς το όνειρο, καλύτερα κι από πριν.

Όσο αυτές οι στιγμές θα συνεχίζουν να σε γεμίζουν και να σου προσφέρουν αισιοδοξία κι εσύ θα παραδίνεσαι στη δίνη του συναισθήματος. Να που μπορείς να ξαναζήσεις τον ίδιο έρωτα, σε μια καλύτερη ανανεωμένη έκδοση!