Η φωνή κόβεται, τα χέρα μουδιάζουν και το βλέμμα παγώνει, γίνεται αχανές, σαν να συμβαίνει μια παύση στον χρόνο. Ο νους αναζητά εκείνη τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση. Μπας και καταλάβει πώς έγινε το λάθος. Κάπου θα υπήρχε ένας οιωνός, κάτι που να δείχνει την εξέλιξη της σχέσης, το βάδισμά της αργά και σταθερά προς τον γκρεμό. Πώς δεν έγινε ορατός νωρίτερα; Τι ήταν αυτό που μεσολάβησε κι έπεσε το πέπλο της ομίχλης στο μυαλό; Μήπως να ήταν έρωτας, μήπως αφέλεια ή μήπως το συμφέρον;
Μετά τη συνειδητοποίηση έρχεται κι ο πανικός, που θα είναι ακάλεστος και θα σκάσει βίαια, χωρίς γλυκά και λουλούδια. Θα καθίσει δίπλα σου κι απλά θα σου ξεδιπλώσει όλα εκείνα που έκανες «λάθος» για να τα βάλεις σε μια επίπονη σειρά. Θα ξεκινήσει από τα άψυχα πρωινά και τις ξεπεσμένες και μακρόσυρτες «καλημέρες» που δεν έβγαιναν με τίποτα. Θα συνεχίσει με τα άδεια βράδια, τις γυρισμένες πλάτες, τα κλάματα στο μπάνιο. Μετά θα περάσει στα μουρμουρητά και τα «δε βαριέσαι». Τους κρύους καφέδες, τις ξεχασμένες επετείους και τις άχρωμες Κυριακές. Έπειτα, θα σε κοιτάξει με λύπηση κι αποδοκιμασία: Όντως δεν τα έβλεπες;
Πώς να ξεφύγεις από τόση αλήθεια; Έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν προσπαθείς, το ξέρεις πως όση οδοντόπαστα κι αν βάλεις δεν παίρνει το χαμόγελό σου λάμψη. Ένα απόμακρο και ψυχρό χαμόγελο θα παραμείνει, μπρος στην παραδοχή πως ήξερες πως έκανες λάθος. Πως μέσα από τέτοιες δύσκολες στιγμές, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου κι αποφασίζεις αν θα κάνεις κάτι για να είσαι χαρούμενος, ή αν θα περιμένεις άλλοι να κινήσουν τη ζωή σου. Άπειρες ευκαιρίες σου δίνονται καθημερινά για να μάθεις και να γνωρίσεις πράγματα, έννοιες, συναισθήματα. Η διαφορά που κρύβεται στις λεπτομέρειες, σου κουνά τώρα το δάχτυλο ανάμεσα στο «ήξερα» και στο «το έκανα ούτως ή άλλως».
Οι μέρες δεν είχαν καμία διαφορά από τις προηγούμενες. Κι αν συνέβαινε κάποια αλλαγή ήταν μονάχα για τις γιορτές, για τις ευχές και τα γενέθλια. Κι αυτά ζορισμένα όμως. Σκοπός ήταν να μη σας καταλάβουν, να μην αντιληφθούν το λάθος, να μην το μυριστούν ούτε καν οι εαυτοί σας πως είστε μαζί ενώ δε θα έπρεπε. Να βγείτε αλώβητοι, να μην τσακωθείτε, να μη συμβεί αντιπαράθεση ή κάποιος διαπληκτισμός. Κι αυτός ήταν ο καθημερινός σου στόχος: να κρύψεις καλά το λάθος και να περάσει η μέρα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Να μη μιλήσεις πολύ, να μην αναλύσεις, να μη ζητήσεις. Να είσαι σύντομος και περιεκτικός και να συμβιβαστείς σε μια ήρεμη και νωχελική μέρα, αφού το ενδιαφέρον, έγινε μια τυπική συνδιαλλαγή, σαν αυτή την καλημέρα που με δυσκολία ακούγεται τα πρωινά.
Και ναι, όλα αυτά είναι μια λάθος σχέση, που ζεις και γνωρίζεις πως είναι λάθος, όμως τη συντηρείς γιατί δεν μπορείς να δεχθείς πως όσα επένδυσες ήταν για τα σκουπίδια. Κι ο εγκλωβισμός ολοένα και μεγάλωνε κι έπαψαν όλα αυτά που έπρεπε να ειπωθούν να υπάρχουν ως ανάγκη. Η μόνη ανάγκη έγινε η ησυχία σου. Τώρα ξέρεις. Μία προς μία οι αποφάσεις σου σ’ έφεραν εδώ, να κάνεις κουπί σε μια πνιγηρή κατάσταση. Εκεί ήταν που εναπόθεσες όλα σου τα όνειρα. Κι ήταν λάθος σου.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
