Mια βόλτα στο στοιχειωμένο ναυτικό νοσοκομείο στα Μελίσσια

Ένα πενταόροφο κτίριο σε έκταση 12,000τμ βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή των Μελισσίων ως πρώην Νοσηλευτικό Ίδρυμα Εμπορικού Ναυτικού. Μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο από πεύκα, κάποιος αντικρίζει το κουφάρι του πρώην νοσοκομείου, να στέκεται στον χρόνο και να ζει τη φθορά.

Τοίχοι, γεμάτοι γκράφιτι, σπασμένα έπιπλα, νοσοκομειακά έγγραφα κι άλλα στοιχεία που μαρτυρούν τη βασική του λειτουργία. Πως δηλαδή υπήρξε Νοσοκομείο με 300 κλίνες. Ιδρύθηκε το 1948 από τη χρηματοδότηση που προήλθε από τις αποζημιώσεις των ναυτικών που πνίγηκαν στη μεταπολεμική ναυσιπλοΐα. Έκλεισε το 1975 και μετά από δύο χρόνια ανακοινώθηκε πως θα γινόταν η ανακαίνισή του. Δεν έγινε ποτέ. Υπήρξε για αρκετό καιρό μια πινακίδα στην κεντρική είσοδο, «ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ» αλλά ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξαν οι εργασίες, ποτέ δεν εμφανίστηκαν φορτηγά και άλλα σχετικά αυτοκίνητα, κόσμος που θα φρόντιζε τη νέα υποδομή και τη νέα του λειτουργία. Έτσι, μαράζωσε με τον χρόνο. Ολοένα ερήμωνε κι οι απορίες για την εξέλιξή του και το τι πραγματικά είχε αποφασιστεί, ήταν μόνο λόγια κι εικασίες του απλού κοινού. Κανείς δεν έμαθε την αλήθεια, αλλά όλοι γνώριζαν πως οι επισκέπτες του δεν είναι πλέον ασθενείς, αλλά κυνηγοί φαντασμάτων.

Υπήρξε μια ακόμη προσπάθεια από το κράτος, την περίοδο της καραντίνας, να λειτουργήσει για τους ασθενείς της μάστιγας του κοβιντ που ταλαιπώρησε αρκετές οικογένειες. Όμως, κι αυτή η κουβέντα έμεινε μετέωρη ως μια προδομένη υπόσχεση. Τίποτα δεν άλλαξε κι εκείνο το πενταόροφο κτίριο μετατράπηκε σε πόλο έλξης για τους λάτρεις των φαντασμάτων. Άλλωστε, σε αυτά τα μέρη πάντα ανθίζει η περιέργεια για το μεταφυσικό στοιχείο κι όλοι σπεύδουν να το ανακαλύψουν, να το σχολιάσουν και να δημιουργήσουν σχετικό υλικό που θα τραβήξει τα βλέμματα για να συζητηθεί.

Σήμερα, η κεντρική είσοδος παραμένει ανοιχτή κι είναι εύκολη η πρόσβαση στα εντόσθια του κτιρίου, ενώ οι απόκοσμες φωνές από τη γύρω περιοχή και τα ζώα που υπάρχουν στο δάσος συνθέτουν ένα περιβάλλον μυστηριώδες και σχεδόν στοιχειωμένο. Το κτίριο κατά καιρούς έχει συνδεθεί και με κάποια παράξενη παρουσία, που δεν έχει να κάνει με τη φυσική έννοια της ζωής, αλλά εκείνη των πνευμάτων. Στους τοίχους του υπάρχουν σχέδια από πεντάλφα, ενώ σύριγγες βρίσκονται στους διαδρόμους και στα ζωγραφισμένα δωμάτια με τα πλούσια γκράφιτι.

Μέσα στο εγκαταλελειμμένο κτίριο υπάρχει κι ένας χώρος που θυμίζει εκκλησία. Ερειπωμένη, ρημαγμένη γεμάτη σκόνη, φέρνει εικόνες από τότε που οι συγγενείς των ασθενών, άναβαν το κερί τους και ευχόντουσαν για τους δικούς τους ανθρώπους. Ακόμη κι αυτό το σημείο εγκαταλείφθηκε, όμως, η πίστη είναι αυτή που δεν εγκαταλείπεται πότε. Εκείνος ο εκκλησιαστικός χώρος, δίνει δύναμη και προκαλεί νοσταλγία με αρκετή δόση θλίψης. Είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας που μαραζώνει με σένα, όταν βλέπεις τέτοια οικήματα που απώτερο σκοπό είχαν την ίαση του ανθρώπου, να είναι απλά τσιμεντένιοι σκελετοί, έτοιμοι να πέσουν κάτω.

Τίποτα δε θυμίζει το δοξασμένο νοσοκομείο που λειτουργούσε για τους ασθενείς με παθήσεις θώρακος. Το σανατόριο, έσβησε εν μια νυκτί. Σε μια υπόσχεση που με τα χρόνια αθετήθηκε κι ο χρόνος το ρούφηξε, έγινε παρελθόν για να θυμίζει μια ανάμνηση. Ο χειρότερος εχθρός του είναι πλέον η φθορά και οι κακουχίες λόγω των καιρικών φαινομένων. Ποτέ δεν αποκαλύφθηκε γιατί έκλεισε το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Αυτό και μόνο, είναι η αιτία που οι κυνηγοί φαντασμάτων διψάνε να ανακαλύψουν τι συνέβη. Κι όταν το απόγευμα σμίξει με το βράδυ, η πίσσα εκείνη που θα γεμίσει τους διαδρόμους και το φως, που σιγάισιγά θα καταπίνεται από το σκοτάδι, θα ξυπνήσει κι ένα καινούριο σενάριο για το γιατί δεν κατάφερε να στεριώσει ποτέ.

Μύθος ή αλήθεια, το ναυτικό νοσοκομείο είναι ένα ακόμη κτίριο με τη δική του ιστορία και περνάει στον χρόνο ως μια μυστηριώδης φιγούρα, ένα φάντασμα που δεν ανακαλύφθηκε ποτέ. Ίσως η αλήθεια μαθευτεί, ίσως, όμως κι όχι.

Φωτογραφίες από city maps, one man