Μήπως ο ψυχαναγκασμός σου έχει και τα θετικά του;

Σε ανύποπτες στιγμές, θα θυμηθείς πως στο σπίτι η κουζίνα μπορεί να έχει παραμείνει ανοιχτή, πως εκείνο το πώμα από το μπουκάλι που ξέχασες να κλείσεις τώρα θα έχει χαθεί και πως ο θερμοσίφωνας ίσως και να είναι αναμμένος από προχθές. Μια αμφιβολία αιωρείται και σε τρελαίνει. Στύβεις το μυαλό να θυμηθείς τις κινήσεις σου, τι πραγματικά έκανες, πού πήγες. Ίσως να έχεις γίνει θέαμα μέσα στον πανικό σου, να έχεις χαρίσει χαμόγελα ερήμην σου. Σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι. Ίσως να έχεις ήδη καλέσει τον γείτονα -για έβδομη φορά μέσα στην εβδομάδα- που διατηρεί δεύτερα κλειδιά για τέτοιες «αναπάντεχες» περιπτώσεις. Μέσα στον πανικό και στην αγχωμένη χροιά της φωνής σου, θα συμμεριστεί την ανησυχία σου και ως δικός σου άνθρωπος θα σπεύσει να επιβεβαιώσει πως όλα βαίνουν καλώς, πως το σπίτι δεν είναι τυλιγμένο στις φλόγες και πως το ανοιχτό μπουκάλι δεν προσκάλεσε όλα τα έντομα τη γειτονιάς για wine party στο σαλόνι σου.

Μια αφηρημένη σκέψη, μια αφελής κίνηση, ένα γελάκι και μια σύντομη ανασκόπηση στα θέματα προς συζήτηση της ημέρας θα είναι το πασπάλισμα για να μη φανεί το τρωτό σημείο. Δε θα ήθελες με τίποτα να παραδεχτείς πως όλο αυτό είναι δεύτερη φύση σου. Ένα πρόγραμμα, προμελετημένο και καθορισμένο από την ώρα που θα σηκωθείς για να μεγαλουργήσεις, μέχρι κι εκείνο το σημείο που θα παραδεχτείς πως ο Μορφέας σε καλεί να του κάνεις παρέα. Ίσιες γραμμές, συνδετήρες με συγκεκριμένη θέση πάνω στο γραφείο, ρούχα τοποθετημένα στη ντουλάπα κατά χρώματα, γενικότερα, τελειότητα και ψυχαναγκασμός. Ειρωνικά, ένας ιδανικός συνδυασμός για επίτευξη στόχων και πραγμάτωση ονείρων.

Είναι ένα είδος τακτικής που, αν εφαρμοστεί σωστά, τα αποτελέσματα είναι αδιαμφισβήτητα. Η προσήλωση και η πειθαρχία που διέπει τα ψυχαναγκαστικά άτομα είναι αυτή που καθορίζει το μέγεθος της επιτυχίας. Έχει, όμως, και το τίμημά της, που δεν είναι άλλο από τον εθισμό. Όχι στις ίσιες γραμμές και στα σωστά τοποθετημένα πουκάμισα, μα στην αναγνώριση. Τι γίνεται όταν αυτή η νέα συνήθεια καθιερωθεί; Πώς νιώθεις όταν ανακαλύπτεις πως ανήκεις σε μια κατηγορία ανθρώπων που παλιότερα ίσως κορόιδευες; Τους στόχους και τα επιτεύγματα όλοι τους λατρέψαμε, την κατάχρηση και την υπερβολή τους όμως όχι.

Δύσκολη η παραδοχή μιας κατάστασης με τα θετικά και τα αρνητικά της. Για παράδειγμα, θα έμπαινες σε ένα σπίτι με τις κάλτσες, αλλά ποτέ με τα παπούτσια. Αυτά που πατάνε σε δρόμους, σε πεζοδρόμια, σε νερά από διάφορα σιφόνια. Δε θα ήθελες να είσαι εστία μόλυνσης στο χώρο σου. Αλλά, ταυτόχρονα, τα χρειάζεσαι και τα φοράς για τον λειτουργικό σκοπό τους. Φάσκεις και αντιφάσκεις, τα δέχεσαι και ας είναι «βρώμικα», όπως δέχεσαι τις αλλαγές μιας νέας συνήθειας που έχεις βάλει στη ζωή σου για τα επιθυμητά αποτελέσματά της. Ξέχασες κάπου στη διαδρομή το ενοχλητικό της κατάστασης, το έκανες κι αυτό κομμάτι σου, το προσάρμοσες έτσι ώστε λίγο να σου αρέσει.

Κρύβεσαι, γιατί νιώθεις πως δε θα είναι αρεστό και σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Όπως τα παιδιά θα κρύψουν τη σκανδαλιά τους κι ας βγάζει μάτι η μουτζούρα στον τοίχο. Οι δικαιολογίες όμως θα στερέψουν κάποια στιγμή. Δε θα είναι το γεγονός πως κούρασες τον αγαπητό σου φίλο και γείτονα, αλλά δε θα μπορείς κάθε φορά να επιστρέφεις για να εξακριβώνεις πως όλα αυτά που ενδέχεται να έχεις αφήσει αναμμένα ήταν τελικά κλειστά. Δε γίνεται να ζεις μόνιμα σε ένα δωμάτιο γεμάτο από αμφιβολίες, άγχος, υπερβολή και αυστηρότητα.

Λατρεύεις την τελειομανία κι ας λες πως την πολεμάς. Αγαπάς τον ψυχαναγκασμό κι ας τον κρύβεις όπως το παιδί τη μουτζούρα του. Είναι ένα κομμάτι του χαρακτήρα σου, που κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες το καλλιέργησες ή μπορεί και να το υιοθέτησες. Είναι ίσως ο θαυμασμός που έχεις εκφράσει για κάποιο άτομο που είχε και του λόγου του μια ιδιαιτερότητα και άθελά σου έχεις ταυτιστεί. Είναι σαν τον σπόρο που καλλιεργήθηκε στο μυαλό σου, μεγάλωσε και σου φάνηκε για λουλούδι, ακόμη κι αν αρχικά το περίμενες για ζιζάνιο.

Τα ερεθίσματα ποικίλουν και κανείς δεν ξέρει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν τα νέα δεδομένα σου. Ίσως σε εκείνο το κρασί με τον Μορφέα αυθόρμητα να κάνεις τον απαραίτητο απολογισμό. Θα γελάσεις δυνατά και θα απολαύσεις τα καυστικά σου σχόλια. Αυτός θα είναι και ο μόνος τρόπος να απελευθερωθείς, να σε αγαπήσεις. Μόνο τότε θα βρεις γαλήνη και ίσως αυτή να είναι η αρχή για να σπάσεις τα δεσμά που μόνος σου φόρεσες. Η παραδοχή είναι κι η απομυθοποίηση της κατάστασης. Η έναρξη της αλλαγής που γεννάται μέσα από την επιθυμία για μεταμόρφωση. Το τέλος είναι η αρχή για το νέο, το επόμενο.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!