Το βράδυ στο φανάρι περνάνε ξυστά από δίπλα σου. Σειρές από πολύχρωμα φώτα, με ή χωρίς κράνος, κινούνται μανιακά στο δρόμο και δεν ξέρεις προς τα πού πηγαίνουν. Ελίσσονται μες στην κίνηση, πρέπει να φτάσουν έγκαιρα στον προορισμό τους κι αν αργήσουν, αυτό που έχουν στο κουτί τους θα τους προδώσει. Είναι τα παιδιά, του ντελίβερι.
Εκείνα τα παιδιά, που αναζητούν μια –συνήθως έξτρα απ’ την κανονική τους– εργασία, είτε για να βοηθήσουν την οικογένεια, είτε για συμπλήρωμα στις σπουδές τους, είτε για να ‘ναι οι ίδιοι λίγο πιο άνετοι. Όπως και να έχει, είναι εκείνα τα παιδιά που πασχίζουν για το νυχτοκάματο, όλα εκείνα τα βράδια που εσύ αμέριμνα τα περνάς με τα κολλητάρια σου.
Κατακλύζουν τους δρόμους κι ό,τι κι αν συναντήσουν εκεί, το μυαλό τους είναι σε εκείνη τη σακούλα που πρέπει εσύ να παραλάβεις άμεσα. Αγχωμένοι με τους περαστικούς, να μην κρυώσει το φαγητό, για να κερδίσουν το χαμόγελό σου κι ένα γενναίο φιλοδώρημα. Να μην έχουν ξεχάσει και το αναψυκτικό, τη σος κι οτιδήποτε άλλο ήταν δική τους ευθύνη.
Να φτάσουν, να χτυπήσουν το σωστό κουδούνι κι αν πέσουν σε κάνα στραβόξυλο, είναι να τους λυπάσαι. Ξέρεις, η ιδιότητα του ντελιβερά δε θέλει φοβερά προσόντα κι εξειδίκευση. Ένα μηχανάκι, ένα gps κι έφτασες στον προορισμό σου. Επομένως, αν αργήσουν την παραγγελία, αν γίνουν παράπονα απ’ τους πελάτες, δε θέλει και πολύ να μείνουν άνεργοι. Σκληρό, γιατί η δουλειά τους είναι ζόρικη και τρέχουν σαν παλαβοί κάθε βράδυ για να εξυπηρετήσουν όλους εκείνους που απλώς θέλουν να φάνε όσο πιο άμεσα γίνεται.
Σκέψου πως την ίδια πείνα μοιράζονται και τόσοι άλλοι την ίδια ώρα με σένα. Μην ψάχνεις συνεχώς κάτι να κρίνεις, μη νευριάζεις, αλλά ούτε και να θυμώσεις, αν χρειαστεί να περιμένεις λιγάκι. Δεν ευθύνονται για όλα εκείνοι και σίγουρα δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή να τρέχουν στους δρόμους και να γυρνάνε όλη την πόλη για να σε ταΐσουν. Άλλα μήπως κι εσύ είσαι σε πλεονεκτική θέση; Σαφώς, εκείνη τη στιγμή είσαι, αλλά, γενικά, στο δικό σου εργασιακό περιβάλλον δεν τραβάς ζόρια; Μη γίνεσαι ο σπαστικός πελάτης που μισείς.
Δε σου φταίνε σε τίποτα αυτά τα παιδιά, εκτίμα την προσπάθειά τους και βοήθα τους με τη δική σου συμπεριφορά. Ένα δικό σου χαμόγελο είναι αρκετό, να συνεχίσουν να δουλεύουν για το δικό τους άγνωστο αγώνα. Ίσως εσύ να μην αποτελείς τον κανόνα, αλλά σίγουρα, όμως, είσαι κάτι απ’ το σύνολο. Αυτό και μόνο τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν και να καταλάβουν πως –ευτυχώς– όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Υπάρχουν συνάνθρωποι με κατανόηση και συμπόνια.
Γι’ αυτό να είσαι ευγενικός, να γελάσεις και να χαμογελάσεις. Να το βοηθήσεις το παιδί, μην του κάνεις τη ζωή κόλαση για να σε εξυπηρετήσει. Μην αρχίσεις τα παράπονα, δεν ευθύνεται εκείνος για τη λάθος παραγγελία ή την κίνηση. Μην τον καθυστερείς, περιμένουν κι οι υπόλοιποι πελάτες κι είναι βιαστικός. Να είσαι γενναιόδωρος με το φιλοδώρημα, από αυτό συντηρείται -αυτό περιμένει για να εξασφαλίσει τις σπουδές του, τα έξοδα στο σπίτι ή κάποια σημαντική υποχρέωση, αυτό να σκέφτεσαι.
Ξέρεις, θα ήθελε κι εκείνος να αράξει με την παρέα του να δει το ματς, αλλά κάποιος πρέπει να σου φέρει τις πίτσες, γι’ αυτό τρέχει σαν τρελός μες στην κίνηση, το κρύο, τη βροχή ή τον καύσωνα και να διακινδυνεύει τη ζωή του, για να προλάβεις εσύ και κάθε εσύ να απολαύσεις τη λιχουδιά σου. Αυτό θες κι αυτό το παιδί σκοτώνεται να στο προσφέρει, γρήγορα άμεσα και στη σωστή θερμοκρασία. Δείξε σεβασμό, λοιπόν, γιατί κι εκείνος κάνει τη δουλειά του.
Τώρα, φέρε τα σουβλάκια, κλείσε τα φώτα κι άπλωσε τα πόδια γιατί ξεκινάει η ταινία! Ησυχία.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
