Το χαμόγελο θα μεγαλώσει, η λάμψη θα είναι ευδιάκριτη και η υπερηφάνεια θα φουσκώσει το στήθος. Είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, κάτι μοναδικό που κάθε γονιός βιώνει. Είναι εκείνη η στιγμή που το παιδί θα δώσει στους αγαπημένους του γονείς την αίσθηση πως μεγάλωσε. Είναι οι πράξεις του που θα έχουν χαραχτεί και θα έχουν σχηματίσει μια ώριμη εικόνα. Την εικόνα ενός εκκολαπτόμενου ανθρώπου που μεταμορφώνεται. Ένας άνθρωπος που μεταλλάσσεται και από παιδί δειλά – δειλά μεταβαίνει στην ενήλικη ζωή.
Οι πράξεις του είναι αυτές που θα υποδείξουν τη μετάβαση και θα επιβεβαιώσουν πως τα ερεθίσματα που έλαβε από το περιβάλλον του του φάνηκαν πέρα για πέρα χρήσιμα. Εκείνα του έδωσαν την ορθή κρίση να προχωρήσει και σε ανύποπτη στιγμή οι γονείς θα γίνουν μάρτυρες μιας μεγάλης αλλαγής, που θα τους αφήσει έκπληκτους. Το συναίσθημα που θα εισπράξουν εκείνη την ώρα είναι μοναδικό. Συγκινημένοι, θα παγώσουν προσπαθώντας να επεξεργαστούν την πληροφορία που τα μάτια τους απορρόφησαν, ενώ ο χρόνος στιγμιαία θα παγώσει. Ο εγκέφαλός τους θα προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτό που μόλις αντίκρυσαν. Να διαπιστώσει πως ο άνθρωπος που έχει μπροστά του πήρε τα δικά τους πρότυπα και τα προσάρμοσε σε δική του έκδοση, σε μια πιο εξελιγμένη μορφή.
Πρόκειται για μια στιγμή κατάνυξης και η περηφάνεια τούς έχει κατακλύσει. Η φωνή τους κάπου έχει χαθεί ανάμεσα στις άπειρες σκέψεις που τους γέννησε τώρα εκείνο το πλασματάκι που κάποτε προσπαθούσαν να βοηθήσουν με δική τους προτροπή. Με μια δική τους συμβουλή για το πού έπρεπε να δώσει σημασία και τι όφειλε να προσέξει, στην προσπάθειά τους βελτιωθεί, να νοιάζεται, να φροντίζει τους άλλους, να γίνει σωστός άνθρωπος που θα μπορέσει να πατήσει στα πόδια του και να πορευτεί.
Ακόμα κι οι κινήσεις του, κάπου θυμίζουν εκείνους. Όλα αυτά που έχει αποκομίσει κατάφερε να τα συνθέσει με τρόπο μοναδικό. Άξιζαν τελικά όλες εκείνες οι φορές που καθυστέρησαν στη δουλειά για να φροντίσουν να φτάσει έγκαιρα σχολείο. Οι ώρες που αφιέρωσαν για να του παρέχουν κολατσιό, με ζεστό φαγητό και νερό στο παγούρι. Για να βεβαιωθούν πως το νερό δε θα χυθεί, πως το φαγητό δε θα μουλιάσει στους υδρατμούς και πως θα έχει μαζί και ένα σνακ, σε περίπτωση που το φαγητό τού πέσει στο προαύλιο του σχολείου. Άξιζαν οι τόσες έγνοιες, το να έχουν το μυαλό τους συνέχεια εκεί, το να απολογούνται στον εργοδότη για την καθυστέρηση στον δρόμο.
Άξιζε, κι ας είχαν συνέχεια το άγχος μην κρυώσει, μην τον χτυπήσουν, μην του συμβεί οτιδήποτε. Να επιστρέφουν απ’ τη δουλειά και να φροντίζουν για τις ελλείψεις του σπιτιού, για τα πάγια έξοδα και για όλα αυτά που τρυπάνε το στομάχι και δημιουργούν ένα θολό μυαλό. Κι όμως, παρά τις υποχρεώσεις και την κούραση, φρόντιζαν να παραμένουν ακλόνητοι, «φρουροί» της ζωής του παιδιού τους, έτοιμοι να συμβουλεύσουν, να προσφέρουν, να παίξουν, να φορέσουν το πιο γλυκό τους χαμόγελο. Μπορούσαν ακόμα και να προσποιηθούν μπροστά στη θλίψη και τις δυσκολίες για να μη στεναχωρήσουν το παιδί τους. Γιατί τα παιδιά αντιλαμβάνονται και νιώθουν, και δίνουν κι εκείνα τη δική τους μάχη, τον δικό τους αγώνα, να ελαφρύνουν το κλίμα και την ατμόσφαιρα. Όσα βλέπουν, αφουγκράζονται και εισπράττουν, τα κάνουν κατά κάποιο τρόπο δικά τους. Γίνονται προέκταση του χαρακτήρα τους που όταν αναμειχθεί με στοιχεία που ήδη διαθέτουν μπορεί να δημιουργήσει μία όμορφη νέα ύπαρξη.
Πόσο όμορφη η αίσθηση όταν ο γονιός αντιλαμβάνεται με μεγάλη του έκπληξη πως το παιδί του έχει ωριμάσει. Το βλέπει στη δική του συμπεριφορά, στο πώς φέρεται στους φίλους του, στους συγγενείς, στο τι κάνει στην καθημερινότητά του. Κι ενώ όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε μηχανικά και είχε την εντύπωση πως τα λόγια του έπεφταν στο κενό, τώρα επιτέλους δικαιώνεται. Το στήθος κοντεύει να σπάσει από το φούσκωμα, μιας και δεν πήγαν χαμένοι τόσοι κόποι, τόσα χρήματα, τόση προσπάθεια. Τη στιγμή εκείνη το χαμόγελο θα κάνει τόξο στον αέρα και το συναίσθημα θα φτάσει σε σημείο να χυθεί από το σώμα. Όλα αυτά που ο γονιός θεωρούσε πως ήταν μόνο «αέρας», απλώνονται πλέον μπροστά του και με καμάρι τώρα κοιτάει το ίδιο του το καμάρι που τον έχει συγκινήσει με τη συμπεριφορά του. Με μια ώριμη συμπεριφορά, που δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, με τα κατάλληλα εφόδια να προχωρήσει. Να αρπάξει τη ζωή απ’ τα μαλλιά και να συνεχίσει δυναμικά, χωρίς φόβο και πάθος. Γιατί η ζωή έχει στιγμές με τόλμη και πολλή αγάπη.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
