Οι γονείς που μιλούν διαρκώς για τα παιδιά τους

Ωραιότερο δώρο απ’ το να γίνεις γονιός δεν υπάρχει. Είναι εκείνο το αίσθημα ολοκλήρωσης, ξεχωριστό για τον καθένα. Τα συναισθήματα πάντα ίδια, αυτό όμως που τα διαφοροποιεί είναι οι στιγμές κι οι καταστάσεις.

Η στιγμή που υποδέχεσαι το νέο μέλος στην οικογένεια είναι εξίσου μοναδική κι ιδιαίτερη. Τεταμένη αρκετά η ατμόσφαιρα, χαρούμενα συναισθήματα την κατακλύζουν. Το ζεις έντονα κι η ευτυχία έχει πλέον σχηματιστεί στο πρόσωπό σου. Μαζί με όλο αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, έρχονται κι εκείνες οι σκέψεις για τις ευθύνες σου. Εκείνο το πλάσμα είναι δικό σου δημιούργημα και πρέπει να το εφοδιάσεις σωστά για να αντιμετωπίσει τη ζωή.

Είναι ευθύνη κάθε γονιού να αγαπήσει, να φροντίσει και να μεγαλώσει σωστά το παιδί του. Ως ένα βαθμό αυτός θα το πλάσει. Είναι το πρότυπο που αντικρίζει το παιδί απ’ τις πρώτες κιόλας κινήσεις του. Βέβαια, για το μωρό οι παρουσίες των γονιών τού είναι γνώριμες, ειδικά της μητέρας απ’ την περίοδο της κύησης. Επομένως, προϋπάρχει αυτό το δέσιμο και πάνω σ’ αυτό χτίζεται η μεταξύ τους σχέση.

Είναι πολύ όμορφο ως γονιός να θαυμάζεις και να καμαρώνεις για τα επιτεύγματα του παιδιού σου, αλλά κάποιες φορές στην υπερβολή του καταντά κουραστικό. Κανείς δε θα κακολογήσει τον κάθε γονιό που αναφέρει πώς πέρασε τη μέρα του το μικρό του και ποια σκανταλιά σκαρφίστηκε. Είναι λατρεμένο να ακούς και να βλέπεις γονείς που το ζουν, με τα μάτια τους να λάμπουν. Που βλέπουν την πρόοδο του παιδιού τους κι εντυπωσιάζονται απ’ τα κατορθώματα της νέας γενιάς. Είναι κι αυτό, ότι έχουν το δικό τους γονίδιο και νιώθουν ικανοποιημένοι και περήφανοι για το αποτέλεσμα

Όμως, εδώ, υπάρχουν περιπτώσεις που ξεφεύγουν απ’ το όριο. Σε μια κουβέντα ή σε μια παρέα ίσως έχεις συναντήσει αυτόν τον γονιό, που θα μονολογεί διαρκώς για το παιδί του. Θα διακρίνεις μια σιωπηλή αμηχανία στην υπόλοιπη παρέα, κάποιους να χαίρονται, να συμμετέχουν στη συζήτηση, αλλά και κάποιους, κυρίως εκείνοι που δεν είναι ακόμη γονείς, να κοιτούν ερευνητικά το χώρο γύρω τους, το κινητό τους ή το πάτωμα, μήπως βρουν κάτι πιο ενδιαφέρον.

Το θέμα είναι πως οι γονείς, συχνά, ξεχνάνε ότι δε βρίσκονται όλοι στη δική τους κατάσταση. Άλλοι δεν έχουν κάνει ακόμη παιδιά, είτε γιατί δεν το έχουν σκεφτεί ως τώρα, δεν μπορούν ή δε θέλουν, άλλοι πάλι είναι γονείς, αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες κι όταν βγαίνουν έξω θέλουν να μιλούν και για άλλα πράγματα. Δεν είναι μόνο ο γονικός του ρόλος, αλλά κι η δουλειά τους, οι φίλοι τους, τα χόμπι τους, αυτά δε διαγράφηκαν με το που έκαναν παιδί.

Κι είναι κι αυτή η κατηγορία γονιών, που μπορούν να μιλάνε ακατάπαυστα, για ώρες, για τα δικά τους πλασματάκια. Θεωρούν πως είναι το επίκεντρο κάθε συζήτησης κι αποκλείεται να υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον απ’ τα επιδόσεις των δικών τους παιδιών. Λάθος προσέγγιση, που όμως εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε.

Είναι γονείς, είναι ανυπέρβλητο αυτό που νιώθουν και συνεχώς, αυθόρμητα, μιλάνε για τα παιδιά τους, αφού πλέον είναι όλος τους ο κόσμος. Είναι τόσο έντονο συναίσθημα που θέλουν να το εκφράσουν, να το φωνάξουν και να το μοιραστούν με όλο τον κόσμο. Ίσως, με τον καιρό, όταν η ιδέα ωριμάσει μέσα τους να βάλουν ένα φρένο στην ακρότητά τους. Τότε θα κατανοήσουν πως η συμπεριφορά τους σε κοινές παρέες ήταν υπερβολική κι αρκετά φλύαρη για το ίδιο θέμα.

Είναι κουραστικό αυτό το συνήθειο, προφανώς, απλά δεν μπορείς να απογοητεύσεις τον απέναντί σου, που εξωτερικεύει σαν χείμαρρο τα συναισθήματά του. Δείξε κατανόηση κι απλώς δέξου πως είναι φάση και θα περάσει. Καλύτερα μην αντιδράσεις ούτε να δείξεις την ενόχλησή σου, ίσως το εκλάβει εντελώς λάθος. Δεν είναι ότι η πρόθεσή σου είναι κακοπροαίρετη, αλλά ο προστάτης, ο γονιός δηλαδή, ίσως το αντιληφθεί εντελώς διαφορετικά, ίσως το θεωρήσει εμπάθεια ή, ακραία, ακόμα και ζήλια.

Ούτε, όμως, είσαι σε θέση να επιβάλεις τα δικά σου θέματα προς συζήτηση, δε θα υπάρξει η δέουσα προσοχή, αφού ολοένα η κουβέντα θα επιστρέφει στα μικρά τους θαύματα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις ένας υπέροχος ακουστικός τύπος για λίγες ώρες. Απόλαυσε την κουβέντα και προσπάθησε να ταυτιστείς, μιλάει για ένα πλάσμα που τον έχει αποτρελάνει. Είναι κι αυτό ένα είδος έρωτα, η μεγαλύτερη καψούρα.