Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μοναδικές και τα συναισθήματα μέσα σ’ αυτές ενώ πολλές φορές είναι ίδια ως προς το είδος τους, διαφέρουν ανάλογα με τους ανθρώπους που τα βιώνουν και την έντασή τους και την εκάστοτε στιγμή.
Ποτέ δεν είναι ίδια πάντως ως προς τον τρόπο που δημιουργούνται κι εκφράζονται. Μα κι οι ίδιοι οι άνθρωποι διαφέρουν. Άλλοι είναι πιο εξωστρεφείς, άλλοι ποιο εσωστρεφής και άλλοι πηγαίνουν ανάλογα με τις καταστάσεις. Κάπως έτσι κι οι σχέσεις, έχουν το δικό τους ύφος και ρυθμό. Συνθήκες που επηρεάζονται από τον άνθρωπο, το συναίσθημα κι όλα όσα τον περιβάλλουν. Η κάθε σχέση, θέλει τον χρόνο της για να ανθίσει και δεν έρχεται σίγουρα με εγχειρίδιο ώστε να σου πει πόσο χρειάζεται.
Κι άλλωστε ακόμα κι αν ανθίσει η σχέση, δεν είναι ποτέ βέβαιο πως ο ανθός θα έχει διάρκεια. Όλα τα άνθη κάποτε θα αφήσουν τα πέταλά τους να πέσουν στο έδαφος για να ακολουθήσει η γνωστή διαδικασία και να αποβάλουν τη νεκρή ύλη. Όμως το επόμενο στάδιο, θα είναι πάντα εκείνο της αναγέννησης. Εκείνο, που μεσολαβεί και ο άνθρωπος αλλάζει σκέψεις, ιδέες, γνωρίσματα και ερεθίσματα μέσ’ από το καθημερινό του περιβάλλον. Εκείνο που φέρνει στην επιφάνεια νέες γνωριμίες και σχέσεις και ακούει στ’ όνομα «άνοιξη».
Μέσα σ’ αυτό το νέο περιβάλλον, οι αντιδράσεις της άλλης πλευράς θα έχουν τον χαρακτήρα της αποδοχής ή αντίστοιχα της απόρριψης. Στην πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος νιώθει πανευτυχής που μπορεί η σχέση του κι αναγνωρίζει την αναγέννησή του και την αλλαγή του για όσο πορεύονται μαζί.
Στη δεύτερη περίπτωση, πιθανότατα το ταίρι δεν έχει αφυπνιστεί το ίδιο και γι’ αυτό το λόγο απορρίπτει την εξέλιξη της σχέσης του. Σίγουρα, δεν είναι απαραίτητα η επιθυμία του να αποχωρίσει απ’ αυτή, αλλά είναι κάτι που σταδιακά θα μοιάζει αναπόφευκτο. Γιατί όταν δε θα υπάρχει πια συμβατότητα και εκείνος θα νιώθει πως έχει μείνει πίσω, όσο το άλλο άτομο θ’ αισθάνεται απομονωμένο, δε θα υπάρχουν πολλές λύσεις.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο χωρισμός είναι μονόδρομος και αν δε γίνει συνειδητά και πολιτισμένα, θα γίνει απροσδόκητα και απροκάλυπτα.
Λένε πως το γυναικείο σώμα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης αλλάζει σταδιακά μέρα με τη μέρα επί εννιά μήνες. Ακριβώς, άλλους τόσους μήνες χρειάζεται για να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, μετά τον τοκετό. Κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις. Χτίζονται κάθε μέρα και μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα. Όταν φτάσουν στο peak τους, σιγά-σιγά αρχίζουν να «ξεφουσκώνουν» και ν’ αλλάζουν. Αυτήν ακριβώς την αλλαγή λοιπόν, πρέπει να είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν και οι δύο, όχι μόνο ο ένας.
Πρέπει να υπάρχει κατανόηση, ειδικά στην αρχή, γιατί αλλιώς δε θα επηρεαστεί μόνο η ρουτίνα της καθημερινότητας αλλά και η σ***ουαλική τους ζωή που θα φθίνει κάθε μέρα. Λίγο η κούραση στην αρχή, λίγο η ακεφιά, λίγο η βαρεμάρα, αν δεν υπάρξει θέληση και κατανόηση και από τους δύο, δεν μπορεί να υπάρξει και χημεία, πάθος, αγάπη, έρωτας, σχέση. Πρέπει κι οι δύο λοιπόν να δουν πρόθυμα πως η σχέση τους αλλάζει και οδεύει σε μια αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που είχαν ορίσει ως στόχο.
Κάπου εκεί λοιπόν, έρχεται και η αποδοχή. Η συνειδητοποίηση πως όταν δε δέχονται την αλλαγή ζουν σαν μαριονέτες που κινούνται μόνο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μην τυχόν και χάσουν λίγο από τον εγωισμό τους -το αν χάσουν τον άνθρωπό τους δεν έχει σημασία.
Πάντως όταν η αποδοχή συμβεί, τίποτα δεν πρόκειται να μείνει ίδιο για πολύ, αρκεί αυτή η αποδοχή να μην καταλήξει σε συμβιβασμό.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
