Πέτυχαν όσοι δεν τα παράτησαν

Λένε πως οι μεγαλύτεροι ηγέτες ανά τον κόσμο έχουν αδυναμίες. Δεν είναι άτρωτοι, δεν είναι θεοί. Είναι άνθρωποι, με απλές καθημερινές συνήθειες. Σίγουρα, το πρόγραμμά τους διαφέρει απ’ το δικό μας, με περισσότερες ευθύνες κι άπειρες υποχρεώσεις. Ο δρόμος για την επιτυχία δεν είναι εύκολος. Απαιτεί πολλές θυσίες, όπως στιγμές χαράς, ηρεμίας και γαλήνης. Είναι περιορισμένες αυτές οι στιγμές, αλλά δεν έχει περάσει μέρα απ’ τη ζωή τους που να μην έχουν ασχοληθεί με το εγχείρημά τους.

Ίσως, να υπάρχει και μια αποτυχία στο ενεργητικό τους. Κάτι απ’ το οποίο έμαθαν κι απόκτησαν σοφία. Ωρίμασαν, για να τολμήσουν το επόμενο βήμα, αυτό που η καρδιά τους επιθυμεί κι εσκεμμένα φλέρταραν με το ρίσκο. Οι άνθρωποι που πέτυχαν τους στόχους τους είναι φυσιολογικοί, είναι σαν εμάς ή είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η διαφορά τους είναι στην ένταση. Είναι το πείσμα τους, που τους διαφοροποιεί και τους ωθεί να θέλουν συνεχώς να πετυχαίνουν στη ζωή τους, για να κατανεύσουν το πνεύμα τους. Είναι αυτοί που δε δέχονται την αποτυχία, δεν το βάζουν κάτω και δε σκύβουν το κεφάλι.

Ξέρουν ότι ο τρόπος που επέλεξαν αρχικά ήταν λάθος και θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν την εναλλακτική τους. Όχι, δε θα σταματήσουν ούτε εκεί. Θα τους δεις, να προσπαθούν μέχρι να εξαντλήσουν όλα τους τα αποθέματα σε αυτό που τους ενδιαφέρει ή απλά θα στραφούν σε κάτι άλλο. Δεν υπάρχει, όμως, περίπτωση να καταθέσουν τα όπλα.

Θα συνεχίσουν ακάθεκτοι. Ο στόχος είναι αυτός που τους δίνει κίνητρο και το πάθος είναι αστείρευτο μέσα τους. Είναι μια τρέλα. Το μυαλό τους δε σταματάει να δουλεύει. Σκέφτεται τρόπους να καταφέρει αυτό που θέλει, όταν οι άλλοι ξεκουράζονται ή απολαμβάνουν τα ήδη κεκτημένα.

Ρώτησε τους τι έχουν βιώσει όλες εκείνες τις ώρες που προσπαθούσαν να στήσουν το όνειρό τους. Για εκείνες τις στιγμές που ξέσπασαν σε κλάματα και κατέρριψαν κάθε τους ιδέα. Για πόσες ώρες μονολόγησαν στο τηλέφωνο κι αναστέναξαν όταν τους έπνιγε ένα κύμα απαισιοδοξία. Πόσες φορές σου αρνήθηκαν να μοιραστούν μια έξοδο και μια βόλτα, γιατί είχαν αυτό το όνειρο που για μήνες και χρόνια πάλευαν να καταφέρουν.

Πόσο μίζεροι έγιναν, πόσο άφραγκοί κατέληξαν. Οι γύρω τους να διασκεδάζουν κι εκείνοι να τους βλέπουν πίσω απ’ τον γυάλινο κόσμο τους. Το γυαλί που οι ίδιοι επέβαλαν στον εαυτό τους, ενώ η ζωή περνάει από μπροστά τους. Ο στόχος τους είναι αυτός που δεν τους επιτρέπει να απλώσουν το χέρι, να βγουν εκτός πορείας. Δεν επιτρέπουν στον ίδιο τους τον εαυτό να χαλαρώσουν, να ξεχαστούν.

Αυτοί οι άνθρωποι πέτυχαν στη ζωή. Αυτοί που στερήθηκαν τα πάντα για να φτάσουν σε αυτό που η καρδιά τους ποθεί. Γυρίζουν το κεφάλι κάποιες φορές για να δουν και να θυμηθούν αυτό τον αγώνα. Δεν το κάνουν για να περηφανευτούν, το κάνουν για την ανάμνηση και γιατί εκτιμάνε πλέον τα αγαθά που τους δόθηκαν.

Εκτιμάνε κι αγαπάνε αυτά που τους προσφέρονται απ’ τον δικό τους κόπο. Έχουν ευγένεια, αγάπη και μια προσεγμένη εικόνα. Δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που απλά έλαβαν την επαγγελματική σκυτάλη από μια οικογενειακή παράδοση ή κάτι τέτοιο. Μιλάμε για τους αυτοδημιούργητους ανθρώπους. Αυτούς που ξεφύτρωσαν απ’ το πουθενά κι έγραψαν ιστορία, τη δική τους ιστορία. Μην τους κατακρίνεις και μη σχολιάζεις αρνητικά την περίεργη κάποιες φορές συμπεριφορά τους. Ο άνθρωπος αλλάζει, όταν θέλει να πετύχει αυτό που τόσο έντονα έχει στο μυαλό του. Δεν είναι πια αυτός που ξέρεις και γνωρίζεις. Είναι κυριευμένος απ’ το πάθος του και μην ξεχνάς πως είναι σαν κι εσένα. Είναι αδύναμος με ένα τρελό πάθος, να σταθεί στα πόδια του και να πορευτεί στη ζωή.

Κι ενώ στην αρχή ίσως να έμοιαζε ακατόρθωτο, τα κατάφερε. Χειροκρότησέ τον, είχε ψυχή, στομάχι κι άντεξε. Δε λύγισε, δεν υπέκυψε κι αν το σκέφτηκε στα ζόρια, δεν τα παράτησε. Πίστεψε στον εαυτό του, στις δυνάμεις του και δεν έπαψε μέρα να παλεύει για τα θέλω του.

Γι’ αυτά τα όνειρα ζούμε κι υπάρχουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αξία από αυτή την καταξίωση. Από αυτά που μας δίνουν δύναμη και ζωή. Όσο υπάρχει υγεία, μη σταματάς να διεκδικείς τα όνειρα. Δεν είναι άπιαστα, είναι για να τα ζεις. Μη σταματάς, προχώρα!