Είναι άπειρες εκείνες οι στιγμές που θες να φωνάξεις, να βρίσεις με όλο σου το είναι.
Ξέρεις όμως ότι δεν είναι σωστό να τσαλακώσεις την εικόνα που τόσα χρόνια έχεις δουλέψει για να έχεις. Μια εικόνα που δεν έχεις γιατί το θέλουν εκείνοι, έχεις γιατί το θες εσύ. Είναι αποτέλεσμα δικών σου επιλογών, οι οποίες σε εκφράζουν, τις ακολουθείς και μαζί τους πορεύεσαι.
Μα ποιος είπε, ότι αυτό είναι το κατεστημένο, είναι κανόνας και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει; Ποιος είπε ότι εσύ γεννήθηκες να υπηρετείς ένα σκοπό; Του αλώβητου, του άτρωτου, του τέλειου, εκείνου που κρατάει το στόμα του κλειστό;
Ξέρεις κάτι; Θα σου πω ένα μυστικό, είσαι άνθρωπος. Φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να μην υπάρχεις. Δε θα ζεις και δε θα υπάρχει αύριο. Αλλά μην πας μακριά, ούτε το επόμενο λεπτό δε θα υπάρχει και όσο δε θα υπάρχει αυτό, δεν έχεις κανένα λόγο να το κρύψεις και να το έχεις για εσένα μόνο.
Πες εκείνο το «Άντε πνίξου» που τόσες φορές κράτησες μέσα σου!
Για εκείνες τις φορές που εσύ λείπεις και δεν είσαι δίπλα σε αυτόν που σε θέλει.
Για εκείνες τις φορές που ένα δάκρυ βρήκε διαφυγή από την κόρη των ματιών σου και προχώρησε.
Για εκείνες τις φορές, που δυσκολεύτηκες και κανείς δεν υπήρχε να σε βοηθήσει, παρά μόνο εσύ.
Για εκείνες τις φορές που καθυστέρησες να απαντήσεις κι ο άλλος έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα.
Για εκείνες τις φορές που μπήκε στο προφίλ σου έκανε μια βόλτα στα «στόρι» και σε άφησε με πολλά ερωτηματικά να αναρωτιέσαι τι σημαίνει.
Για εκείνα τα ανεξήγητα μπλοκ που έφαγες και δεν κατάλαβες.
Για εκείνα τα κοινωνικά σχόλια που αφορούν στο άτομό σου, που δεν ασχολείσαι αλλά αναγκάζεσαι να ακούσεις.
Για εκείνα τα βράδια που ήταν να βρεθείτε και έμεινες εσύ και το μπουκάλι αγκαλιά να ανταλλάσσεται λόγια μιας ένδοξης αγάπης.
Για εκείνες τις φορές που άφησες αμέτρητα λόγια με πολλές μελλοντικές υποσχέσεις που έμειναν να αιωρούνται στον χρόνο, σε χρόνο παρελθοντικό.
Για εκείνες τις φορές που έπρεπε να κλείσεις τις πληγές σου για να συνεχίσεις.
Για εκείνα τα βράδια που δεν μπόρεσες να κοιμηθείς και σκεφτόσουν εκείνο το πρόσωπο.
Για εκείνο το χαμόγελο που αναγκάστηκες να φορέσεις.
Για εκείνη την περίπτωση που ήσασταν όλοι νυν και πρώην μια όμορφη ατμόσφαιρα.
Για εκείνον τον φίλο που σε άφησε στα δύσκολα.
Για εκείνον τον φίλο που σε άφησε στις χαρές σου.
Για εκείνη τη δουλειά που ονειρεύτηκες και την πήρε άλλος.
Για την ιδέα σου που έγινε επιτυχημένο όνειρο κάποιου άλλου.
Για όλα αυτά που κουβαλάς μέσα σου και θέλεις διακαώς να αφήσεις πίσω σου, να διαγράψεις και να προχωρήσεις. Για τις εμπειρίες που δε θέλεις άλλο να τις σηκώνεις, γιατί δε θες άλλο να είναι παράσημα στο βέτο. Θέλεις απλά να είσαι καλά και δε θες να είσαι καλός με όλους.
Θες να το φωνάξεις, να το διαδώσεις και να το ξεκαθαρίσεις σε όλο αυτό που σε περιβάλει.
Γιατί βγαίνει από μέσα σου, γιατί αναβλύζει και γιατί άλλο δεν αντέχεται αυτό που γίνεται. Δεν υπάρχει ο καθώσπρεπισμός, όταν ξεπερνιούνται όρια. Εκείνα τα όρια που εσύ έχεις θέσει και ο άλλος χρειάζεται να τα σεβαστεί. Αυτά που μέχρι τώρα κανείς δε σεβάστηκε και που εσύ ο ίδιος φέρεις τη μεγαλύτερη ευθύνη επίσης.
Γιατί είχες άγνοια για τον εαυτό σου κι απλά άφηνες την πόρτα της ψυχής σου ανοιχτή. Δεν ήξερες, δε γνώριζες και έμαθες με τον σκληρότερο τρόπο. Με έναν τρόπο που η αγανάκτηση κι η ταλαιπωρία έγιναν φίλοι σου. Η μοναξιά ήρθε και αποτέλεσε το παρεάκι που όλο αυτό τον καιρό συνήθισες. Και κάπου εδώ, σε μια αφορμή, σε μια στιγμή που ποτέ δεν ξέρεις πως θα προκύψει, εμφανίστηκε για να σου δώσει ένα γερό χαστούκι να ξυπνήσεις. Ίσως σε άλλες περιπτώσεις να μην ξύπναγες, να ήταν κάτι παροδικό και να επέστρεφες στη λήθη σου. Ξύπνησες, όμως κι αυτό είναι ευτυχία γιατί έτσι πλέον ξεκαθάρισες όλα αυτά τα άχρηστα που μεταφέρεις.
Θες να ξαποστάσεις, να αφήσεις την ψυχή σου ελεύθερη να γευτεί τις χαρές της ζωής, αλλά αυτές οι μαύρες εμπειρίες σε σακατεύουν και σε εμποδίζουν να προχωρήσεις. Θα προχωρήσεις όμως, γιατί θα τις αφήσεις πίσω σου και τότε θα ελαφρύνει το φορτίο σου για την επάνοδό σου.
Θα κοιτάξεις πίσω, και εκείνη η ευχή, ίσως να είναι κι η τελευταία που θα μοιραστείς μαζί τους, «άντε πνίξου». Κάπως έτσι θα προχωρήσεις. Με μια θλίψη που θα διαγράφεται στα μάτια σου και ένα χαμόγελο που θα ξεκινάει αμυδρά να μεγαλώνει.
Προχώρα, μπορείς!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
