Τι δίνεις για λίγη ψυχική ηρεμία;

Λένε πως για να βρεις γαλήνη, πρέπει να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου· ίσως στο άκουσμα αυτής της φράσης να αναρωτηθείς αν τα είχες «χαλασμένα» και πρέπει να τα φτιάξεις με σένα! Ακούγεται αστείο, αλλά έχει το δικό του βάθος, αν κάτσεις να το αναλύσεις. Εκτός κι αν πιστεύεις πως ό,τι κάνεις, το κάνεις σωστά και πλήρως συνειδητά. Ότι οι σκέψεις σου, τα θέλω, τα πιστεύω σου, είναι αυτά που πάντα έχουν βάση, αξία, ουσία, και κυρίως είναι συνδεδεμένα με την ηθική σου, αλλά και το γενικότερο σωστό. Εμ, εδώ σε θέλω, είναι;

Αν μπορείς να απαντήσεις με σιγουριά «ναι», τότε αυτό το άρθρο δεν είναι για σένα. Σαφώς, όλοι λίγο-πολύ έχουμε την εντύπωση πως τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας κι έτσι πορευόμαστε στη ζωή. Όμως, τα λάθη που καθημερινά και με την πάροδο του χρόνο αναγνωρίζουμε, μας δείχνουν πως δεν είναι 100άρι ο δρόμος αυτός, μα μαραθώνιος. Κι η πορεία μας μέσα σ’ αυτόν, η εξέλιξή μας. Μια διαρκής αλλαγή προς το καλύτερο κι η αντίληψη πως κάθε λάθος που κάναμε, μας βοήθησε να βελτιώσουμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας. Αλήθεια, όμως, θέλουμε βελτίωση; Κι αν ναι, γιατί κάθε φορά πρέπει να πέφτουμε σε ατοπήματα για να εισπράξουμε το ηθικό δίδαγμα κι ουσιαστικά, να έρθουμε ένα τσικ πιο κοντά στον εαυτό μας; Μα, δεν είμαστε; Ίσως και να μην είμαστε.

Κι είναι, τελικά, οι επιλογές μας που αργότερα, με μια άλλη κρίση, πιο ώριμη, θα βγουν λανθασμένες κι εμείς, πάλι στο μηδέν θα ψάχνουμε τη βάση μας. Τι είναι αυτό που γίνεται λάθος; Τι φταίει; Η κρίση, η στιγμή, ο άνθρωπος, οι καταστάσεις; Και πώς όλα αυτά οδηγούν στον καλύτερο εαυτό μας; Πώς μπορούμε να έχουμε ισορροπία μέσα μας, όταν η ίδια μας η ζωή παίρνει λάθος στροφή, τη μία μετά την άλλη;

Και μην πάει ο νους σου στα λάθη του σχολείου. Σε εκείνες τις ασκήσεις που καθόσουν το απόγευμα στο δωμάτιό σου και πάλευες να λύσεις, αφήνοντας άπειρα ρινίσματα γόμας δίπλα στο τετράδιό σου. Διότι αυτά, είναι τα καλύτερα λάθη που θα μπορούσαν να σου τύχουν στη ζωή. Τέτοια λάθη, που σου επιτρέπουν να γράφεις και να σβήνεις άπειρες φορές ελαφρά την καρδία χωρίς να λαμβάνεις την πίεση, τη λογοκρισία και την κακεντρέχεια του κόσμου, αθώα, απερίσκεπτα κι αφιλτράριστα λάθη. Εκείνα που έγιναν, πριν σκληρύνει η ψυχή σου. Κι αυτά τα λάθη δε συγκρίνονται με τα τωρινά, τα οποία πολύ θα ήθελες να τα σβήσεις με τη γόμα επιτόπου, αλλά αμ δε, που σφάξανε. Διότι μια λάθος απόφαση καριέρας, ένας ή μία λάθος σύντροφος, μια λάθος κουμπαριά από υποχρέωση ένας λάθος φίλος, δε σβήνονται για να μπορείς απάνω τους να γράψεις νέα σελίδα. Θα συμβούν κι από μόνα τους θα σού διδάξουν όσα χρειάζεται να μάθεις.

Ίσως πάλι να μην είναι δίκαιο να πρέπει να περάσεις έναν Γολγοθά για να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να ανακαλύψεις τι πραγματικά θέλεις και να ορίσεις τα όριά σου, αυτά που δεν επιτρέπεις σε κανέναν να παραβιάσει. Ίσως αυτές οι προϋποθέσεις να ισχύουν για όλη σου τη ζωή και να μπορούν να ισχύουν χωρίς να σαλτάρεις ψυχολογικά για να συμβούν. Και ναι, μπορεί να χρειαστεί να περάσεις από δύσκολες εμπειρίες για να ανακαλύψεις αυτές τις αλήθειες, ούτε, όμως, τότε, μπορεί κάποιος να πει με σιγουριά πως συμφιλιώθηκε με τον εαυτό του. Τελικά, η συμφιλίωση με τον εαυτό μας υφίσταται ή απλά είναι ζήτημα οπτικής γωνίας και φιλοσοφικό θέμα συζήτησης; Μπορεί η σύνδεση με τον εσωτερικό μας κόσμο να μας φέρει πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε κι αναζητάμε; Ή τελικά είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που, ενώ του συμβαίνει, θα κάνει τη διαφορά;

Το μόνο σίγουρο είναι πως το ιδανικό είναι μέσα μας και υπάρχει σε κάθε μας έκφραση, πράξη και λόγο. Είναι κατασκευασμένο από εμάς για εμάς. Κι όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας. Άλλοι πολύ κι άλλοι λίγο. Είναι μια φιλία κι αυτή, που διαφέρει με τον άνθρωπο. Τι σημασία έχει, όμως. Τι σημασία έχουν τα λάθη. Αν είσαι καλά και δεν ταλαιπωρείσαι, απλά ζήσε. Μόνο αυτό αξίζει!