Γλυκόπικρη η στιγμή που καταλαβαίνεις πως δε θέλετε το ίδιο ο ένας απ' τον άλλο

Γνωρίζεις, πια, πως έχεις ξεπεράσει μια κατάσταση όταν μια σκέψη που σου έρχεται τυχαία στο μυαλό για εκείνη, μπορεί να φύγει το ίδιο εύκολα, χωρίς να σε επηρεάσει. Ωστόσο, όταν αισθάνεσαι πως δε θέλεις να θυμάσαι, όταν διώχνεις επίτηδες τη σκέψη μακριά, όταν στο άκουσμα κάποιου νέου νιώθεις δυσφορία ή στεναχώρια, και νιώθεις πως δεν μπορείς να ηρεμήσεις ή να συνεχίσεις τη μέρα σου, όταν κόβεις συζητήσεις γύρω από το θέμα, τότε σίγουρο είναι πως μέσα σου δεν το έχεις κλείσει.

Είναι κι εκείνες οι φορές που δε θες να θυμάσαι, και συνήθως οι φορές αυτές έχουν όνομα, για το οποίο είχες λυγίσει, είχες κάμψει τις αναστολές σου, είχες χάσει τον ύπνο σου για πολλά βράδια. Καμιά φορά, το σκέφτεσαι και γελάς. Γελάς που κάποτε νόμιζες πως θα βγεις αλώβητος από τη συγκεκριμένη κατάσταση, όμως τώρα αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει κι άλλη οπτική. Ήξερες, όμως, πως δεν πρόκειται να το βάλεις κάτω. Είχες αποφασίσει πως αργά ή γρήγορα θα σηκώσεις ανάστημα, και θα αντιμετωπίσεις ακόμα και τους πιο μεγάλους φόβους σου. Γιατί γνώριζες πως ακόμη και το «αλώβητος» είναι σχετικό σε κάποιες περιπτώσεις, μιας και τα σημάδια μένουν για να λειτουργήσουν έπειτα ως σήματα κινδύνου, ως προφύλαξη για κάποιο σενάριο του μέλλοντος.

Το πιο βαρύ φορτίο το σηκώνεις τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως θα περάσεις από αυτόν τον δρόμο. Τη στιγμή που χαλάει το μεταξύ σας, τόσο, που γνωρίζεις πως η μόνη επιλογή είναι να προχωρήσεις παρακάτω. Θα κάνεις τη σύγκριση του τι νιώθεις, τι νιώθει, θα βγάλεις νικητή και χαμένο. Ενδεχομένως να πιάσεις τον εαυτό σου και να απολαμβάνει ένα μικρό κομμάτι του πόνου. Αντιλαμβάνεσαι όμως, πως δεν είστε στην ίδια σελίδα. Πως άλλα λες κι άλλα καταλαβαίνει. Πως οι απαντήσεις που δίνει δε σε καλύπτουν. Πως όσο κι αν περιμένεις, ή όσο κι αν το τρέξεις, τίποτα δεν πρόκειται να πάρει τη μορφή που οραματίστηκες. Κι έτσι, κάποτε χάνουν κι οι λέξεις το νόημά τους. Εδώ, κρύβεται και μια μεγάλη παγίδα, εκείνη της τελευταίας ελπίδας. Κι είναι μεγάλη απατεώνισσα αυτή, μιας και ξέρει πώς να σε βάλει στο αδιέξοδο ενώ εσύ είχες βρει τρόπο να φύγεις. Όμως, αν είσαι έξυπνος και διορατικός, δε θα αργήσεις να δεις πως κανείς δε γλύτωσε από τις συνέπειες του πόνου και τα συντρίμμια που αφήνει το να βρίσκεσαι με τον άνθρωπο που θέλεις, σε εντελώς άλλη σελίδα.

Το συναίσθημα είναι αυτό που θα εμφανιστεί, θα σε πονέσει, ακόμη κι αν εσύ έχεις δείξει την τόλμη σου να το διαχειριστείς. Τώρα θα φανεί αν υπήρξαν σημάδια για τα οποία εθελοτυφλούσες, κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο να είσαι σίγουρος πως θα σε χτυπήσουν στο δόξα πατρί. Σύντομα όμως θα μάθεις, κι ας σου πάρει χρόνο, πως τίποτα δεν αξίζει αν είναι να προσπαθείς κατά μόνας. Πως η αλλαγή δεν έρχεται αν τη θέλεις μόνο εσύ. Πως η συνειδητή επιθυμία είναι που φέρνει κοντά τους ανθρώπους, που προκύπτει ύστερα από ανοιχτή επικοινωνία, με τους δυο να συμφωνούν πως θέλουν περισσότερα. Με τους δυο να βρίσκονται με τα δυο πόδια μέσα στη σχέση, τη συμβίωση, τον γάμο. Με τους δυο να επιθυμούν από κοινού την αλλαγή ή τη σταθερότητα.

Οπότε, ναι σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρξει μια ψυχική ταλαιπωρία. Κάποτε όμως, το όνομα, το μέρος το τραγούδι θα σε αφήνει ατάραχο, αδιάφορο και τίποτα δε θα σου προκαλεί πια ανακατωσούρα στο στομάχι. Καμία ανάμνηση, καμία νοσταλγία. Ένα απόλυτο κενό. Ίσως, ένα ελαφρύ μειδίαμα μόνο θα εμφανίζεται που κι αυτό θα ερμηνεύεται ως ειρωνεία της ζωής που σου θύμισε για ποιον ή ποια κάποτε έλιωνες. Και κάποτε, μπορεί και να ξεχαστεί στα ντουλάπια των αναμνήσεων και να παραμείνει εκεί, μαζί με τα συναισθήματα, τα λόγια και τις στιγμές που έπαιξαν σε μια άλλη εποχή. Σε μια εποχή του χτες, που πλέον δε σου ανήκει.