Η χαρά έρχεται όταν επιλέξεις να πεις «δε με νοιάζει» και το εννοείς

Νιώθεις όμορφα όταν επιτέλους παραιτείσαι από τις ανησυχίες σου. Από εκείνο το σαράκι που καθημερινά σε τρώει, τις σκέψεις που σε ταλανίζουν και δε σε αφήνουν να απολαύσεις το τώρα. Σε μία καθημερινότητα, άλλωστε, αρκετά απαιτητική, οτιδήποτε κι αν κάνεις πάντα θα υπάρχουν πολλά σενάρια να αναλύσεις, κίνδυνοι να προβλέψεις, αποφάσεις να λάβεις. Αν δεν αποφασίσεις να αφήσεις κάτι πίσω, το τέλος της ημέρας, στο κρεβάτι σου, θα σε βρει με έναν σκασμό σκέψεις. Κι αντί να είσαι νυσταγμένος, θα βρεθείς ετοιμοπόλεμος να αναλύεις προβλέψεις, να παίρνεις τηλέφωνα, να συζητάς με αγαπημένα πρόσωπα και να απαιτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό λύσεις στα τραγικά της ζωής σου.

Ακόμα και αν οι λύσεις δοθούν, όμως, χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα για την υλοποίησή τους. Σε εκείνο το ενδιάμεσο διάστημα, λοιπόν, οι συζητήσεις μάλλον θα μπερδέψουν περισσότερο παρά θα προσφέρουν ανακούφιση, οδηγώντας σε έναν αχρείαστο αγώνα. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση κι εφόσον οι λύσεις δεν τίθενται σε εφαρμογή άμεσα, ίσως να κάνουν τα πράγματα να περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Και τότε, η επόμενη μέρα θα αποδειχθεί εξίσου σημαντική για την επανέναρξη της μάχης προς την επίλυση του προβλήματος. Εκεί, όμως, έγκειται η ταλαιπωρία: νέα θέματα προκύπτουν, απαιτώντας άμεση επίλυση ξανά, κι όλα αυτά συνεργάζονται για να εξαντλήσουν τις δυνάμεις σου. Μόνο η σκέψη, λοιπόν, ότι άλλο ένα πρόβλημα προέκυψε, ενώ για το προηγούμενο δε δόθηκε η λύση, σε κάνει να ανασάνεις βαριά.

Εκείνη, όμως, ακριβώς τη στιγμή, αν επιλέξεις να αφήσεις το βλέμμα σου να πλανηθεί άδειο στο ταβάνι, θα ξεκινήσει να σε γαργαλάει η ιδέα, τι θα συνέβαινε, άραγε, αν είχες αφήσει πίσω σου τις ανησυχίες σου. Σε εκείνο το σημείο, θα συνειδητοποιήσεις ότι χάνεις την ψυχική σου ηρεμία ψάχνοντας να βρεις έναν δρόμο κι ύστερα κι άλλον ένα, που ίσως να μην οδηγήσει πουθενά. Γιατί ίσως και να μη βρεθεί αυτή η πολυπόθητη λύση, όσο και αν προσπαθήσεις. Αυτή η παραίτηση, βέβαια, από την ανησυχία, απαιτεί χρόνο για να διαπιστώσεις την αξία της. Χρειάζεται να φτάσεις στο τέλμα σου, να βρεις τις δικές σου αλήθειες και να αντιμετωπίσεις λανθασμένες αποφάσεις, εκτιμήσεις και καταστάσεις που θα σε οδηγήσουν σε αδιέξοδο. Μόνο έτσι θα μάθεις την αξία του να μη σε νοιάζει κάτι. Αυτή η διαδικασία θα χαραχτεί μέσα σου και θα καταλήξεις στο συμπέρασμα πως καμιά φορά, όχι η λύση η ίδια, αλλά το να επιλέξεις να μην ανησυχείς, θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Θα ανησυχείς επιλεκτικά για εκείνους τους ανθρώπους, τις περιπτώσεις και σχέσεις που εσύ θα επιλέγεις. Δε θα θες άλλο να επιβαρύνεις την καθημερινότητά σου με διαμάχες, λογομαχίες κι αντιπαραθέσεις που δεν έχουν καμία κατάληξη. Αυτόματα θα μειωθούν οι προστριβές, θα κοιμάσαι καλύτερα, θα σταματήσουν οι πονοκέφαλοι. Κι ας χρειαστεί να πεις και μερικά αντίο, άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να συντηρείς σχέσεις που δεν έχουν κάτι να σου προσφέρουν πέρα από ένα συνεχόμενο μοτίβο, γεμάτο ίντριγκες. Δε θες αυτό για καθημερινότητα. Θες ηρεμία και πασχίζεις γι’ αυτήν.

Μεγαλώνεις, ωριμάζεις και η κάθε μέρα, το κάθε λεπτό έχει άλλη υπόσταση για σένα. Σε ενδιαφέρει η γαλήνη κι απομακρύνεσαι από όσα δεν μπορείς να προβλέψεις. Δεν αναλώνεσαι πια σε καταστάσεις που απλά θα σε ταλαιπωρήσουν για να σε κρατήσουν αιχμάλωτο των σκέψεών σου, για σήμερα, αύριο και το συνεχές μέλλον. Θέλεις απλά, να είσαι καλά. Αυτό το «καλά» θα χρειαστεί πολύ δρόμο για να γίνει μια μέρα πραγματικότητα. Όταν θα γίνει, όμως θα είσαι ευτυχής που μπόρεσες να κλείσεις τον διακόπτη.

Τότε θα έχεις βρει την ψυχική σου γαλήνη και δε θα μοιάζουν πια βουνό όλα τα άγχη. Τότε, η ευτυχία θα προσκυνήσει την καθημερινότητά σου. Όταν αποφασίσεις πως πρέπει να παραιτηθείς από τις ανησυχίες σου. Κι αν όχι από όλες, από εκείνες που σου στερούν τη χαρά.