Σταματήστε τα νυχτερινά stories, δε βλέπουμε και δεν ακούμε τίποτα!

Κάθε βδομάδα κι ένας μικρός αγώνας. Αγωνίζεσαι να φέρεις εις πέρας πράγματα, καταστάσεις, σχέσεις και συνεργασίες. Λειτουργείς με ένα συγκεκριμένο σκοπό: να πετύχεις. Χορεύεις στους ρυθμούς του άγχους και της αγωνίας. Ανάπαυλα είναι για σένα η στιγμή που επιστρέφεις σπίτι. Κάθεσαι στον καναπέ, δεν έχεις ούτε τη δύναμη να αρθρώσεις λέξη, είσαι κουρασμένος, αλλά το πνεύμα σου είναι πάντα ανήσυχο. Είσαι άνθρωπος της ενέργειας και προγραμματίζεις να δεις αγαπημένα σου πρόσωπα αυτό το ένα λατρεμένο Σάββατο. Είναι η μέρα, άκρως προσωπική για τη σχέση σου, τους ανθρώπους σου και γιατί όχι να μη γίνεις και λίγο party animal. Όλα είναι επιτρεπτά, είπαμε, είναι Σάββατο.

Βέβαια εκείνο το βράδυ δεν ανήκει μόνο σε σένα, αλλά δικαιωματικά στον καθένα μας. Βλέπεις, δεν είσαι ο μόνος που ζει σε αυτό το ρυθμό. Ανήκεις και εσύ στο σύνολο. Αν ρίξεις και μια ματιά στα κοινωνικά μέσα, θα δεις άπειρες δημοσιεύσεις. Ο τάδε φίλος βρέθηκε σε κάποια πίστα να τα πίνει μέχρι πρωίας, η τάδε με την κολλητή να τρώνε σε ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο κι η άλλη να ανεβάζει φωτογραφία τη σπανακόπιτα.

Του Σαββάτου τα καμώματα, φαίνονται πάντα τις Κυριακές. Θα δεις τι φόρεσε ο ένας, ο άλλος κι εν ολίγοις ενημερώνεσαι και για τη μόδα. Αν ο άλλος είναι και λίγο πίσω, δε χρειάζεται να τον στεναχωρήσουμε, δες το χαμόγελό του, χαμογέλασε και εσύ. Σκέψου πως περνάει ευχάριστα κι είχε την ανάγκη να το μοιραστεί.

Αυτά τα αντικρίζεις απ’ το άφθονο φωτογραφικό υλικό. Για τα βίντεο, όμως, τι να πρωτοπείς. Είναι τα λεγόμενα «stories» που παραμένουν για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο κι ο καθένας έχει τη δυνατότητα να τα δει. Εσύ χαρούμενος, εκείνη τι στιγμή που το ανεβάζεις. Είσαι μέσα στο τσακίρ κέφι, αλλά, βρε αγάπη μου γλυκεία, έχεις καταλάβει πως είμαστε λίγο-πολύ ερασιτέχνες; Είναι και το τεχνολογικό, ο εξοπλισμός, δηλαδή, δεν επαρκεί.

Δε θέλω να σε προβληματίσω, αλλά, να, η λήψη δεν έχει την ποιότητα που θα έπρεπε. Εσύ να τραγουδάς κι απ’ το κινητό, τελικά, να καταλήγει να ακούγεται σαν κάποιος να πάτησε τη γάτα. Απ’ την άλλη, πετάγεται κι ένας σερβιτόρος που είναι ελαφρώς ενοχλημένος από την ασφυξία κι είναι στο πλάνο σου. Ο δε φίλος, κάνει και μια απίστευτη άκομψη γκριμάτσα. Χώρια ότι δεν ακούγεται τίποτα, παρά μόνο μία κίνηση, μία βαβούρα. Πες μου, τώρα, ότι δεν το έχεις κι εσύ διαπιστώσει; Φυσικά, θα το έχεις δει, αλλά τι να κάνουμε τώρα θα μου πεις, όλοι το κάνουν. Κοινοτυπίες, δε θέλουμε να πρωτοτυπήσουμε.

Ναι, πρέπει να δείξουμε και σε αυτόν που μας ενδιαφέρει, ότι βγήκαμε, πήγαμε μπουζούκια, τα κάναμε γυαλιά καρφιά. Τώρα, αν το αποτέλεσμα είναι να φαινόμαστε σαν καρτούν που έχουν πάρει βαθιές ανάσες ήλιου, είναι λεπτομέρειες αυτά. Εκείνη τη στιγμή, ούτε εσύ δεν το βλέπεις.

Την επόμενη μέρα, νηφάλιος πια, το βλέπεις κι αρχίζεις την κριτική. Τότε συνειδητοποιείς, ότι αυτό το «story» ήταν στον αέρα. Ελέγχεις και τα άτομα που το έχουν δει κι έχεις γίνει κόκκινος σαν το παντζάρι. Μόλις κατάλαβες ότι το είδε και ο καθηγητής σου, που σε έχει σε κάποια εκτίμηση. Ντρέπεσαι και βουλιάζεις πιο πολύ στον καναπέ. Είναι κι ο πονοκέφαλος που σε παιδεύει εκείνη τι στιγμή και λες «φτου μου»!

Σκέφτεσαι ότι είσαι σοβαρός εσύ και δε θα το ξανακάνεις. Όμως, όταν σε πιάσει αυτή ευφορία, τα ξεχνάς όλα. Είπαμε, λεπτομέρειες, το κάνεις ξανά και ξανά. Ένας μικρός προβληματισμός, πως το κινητό που έχεις δεν είναι το ιδανικό. Ναι, ξέρω θα το διευθετήσεις άμεσα. Θα προμηθευτείς ένα εξελιγμένο με καλύτερη ανάλυση σε ήχο κι εικόνα, να αποτυπώνονται καλύτερα τα stories σου.

Θα σε απογοητεύσω. Δεν είναι το θέμα η συσκευή, όσο σύγχρονη και να είναι. Είναι ότι αυτό το μεταλλικό αντικείμενο εξυπηρετεί έναν σκοπό: να επικοινωνούμε με τον κόσμο κι όχι να βιντεοσκοπούμε τη διασκέδασή μας. Σκέψου πως δεν ακούμε κάτι, δε βλέπουμε καν καθαρά. Κάτι χρωματιστές μουντζούρες και λίγη φασαρία.

Κρίμα τόσα megapixels, θα μου πεις, αλλά λίγο ο συνωστισμός, λίγο και το αλκοόλ, που σου ‘χει δημιουργήσει ένα προσωρινό πάρκινσον, ε, δε σε λες και κάμεραμαν, ρε παιδί μου. Κι ειδικά εκεί που χορεύεις και δίνεις πόνο τραγουδώντας τα ντέρτια σου, ενώ το κινητό πηγαίνει πέρα-δώθε, μια δραμαμίνη θα τη χρειαστούμε για να το παρακολουθήσουμε.

Δε χρειάζονται αυτά τα «stories», δε δείχνουν κάτι. Το μήνυμα έχει περαστεί, είσαι έξω και διασκεδάζεις. Κράτησέ το για σένα, για τους φίλους σου. Αν θες να το μοιραστείς, μια ωραία φωτογραφία μπορεί να το απεικονίσει. Μη γινόμαστε υπερβολικοί και πονοκεφαλιάζουμε χωρίς λόγο.

Θερμή παράκληση, αφού δε βλέπουμε και δεν ακούμε τίποτα, μπορούμε να περιοριστούμε στις φωτογραφίες; Ε, τι λες, θα το καταφέρουμε;