Συνηθίσαμε να πονάμε για όσα θα έπρεπε να νιώθουμε χαρά

Είναι κάποιες στιγμές που οι δυσκολίες εξωθούν τον χαρακτήρα μας στα άκρα και μας βάζουν σε mode επιβίωσης. Άλλοτε, πάλι, μας κλείνουν σ’ έναν λαβύρινθο που οι σκέψεις κάνουν διάφορα σενάρια και πνιγμένοι μέσα από τον κυκεώνα αυτόν, καταλήγουμε σε αυτό που θα μπορούσε έστω κάπως να λειτουργήσει, σε αυτό που θα ταίριαζε στην επίλυση του θέματος που μας ταλανίζει. Είναι όμως κι άλλες, που μας κάνουν να παραιτούμαστε.

Καμιά φορά, οι δοκιμασίες της ζωής μας είναι κάτι σαν το προσωπικό μας εξημέρωμα. Είναι η δική μας διαδρομή, εκείνη που χρειάζεται να διανύσουμε για να καταλάβουμε τι αξίζει. Να καταλάβουμε πως, όσο λιγότερο υπερναναλύεις, τόσο πιο ποιοτική είναι η ζωή σου. Όταν δε θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, όταν δε θα υπάρχουν εκείνα τα «αν κι ίσως» που μας πνίγουν στην αμφιβολία, τότε ίσως να μπορούμε να σώσουμε λίγη μόνο φαιά ουσία. Τότε μόνο να μπορούμε έστω για λίγο να μη χάνουμε τόσο χρόνο που μόνο για χάσιμο δεν είναι. Ουσιαστικά, το πού θα επιλέξουμε να δώσουμε τέλος και πού συνέχεια, είναι που εν τέλει καθορίζει την ποιότητα όσων ζούμε. Είναι ο σεβασμός που δείχνουμε στην εσωτερική μας ανάγκη για ηρεμία, είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα για το πόσο κι αν υποτιμούμε ή όχι τον εαυτό μας.

Κι ασφαλώς θα έρθουν δοκιμασίες. Εμπόδια που αν κάποιος δε δει ή δεν υπολογίσει πως ίσως να έχουν ένα αρνητικό αποτέλεσμα, ή πώς αυτό μπορεί αν έρθει, να ανατραπεί, μπορούν στο τέλος να μας κάνουν να ζούμε βουτηγμένοι στη δυστυχία. Σε δουλειές που σιχαινόμαστε, σε σχέσεις που δε μας καλύπτουν, κάνοντας παρέα με άτομα που μας αφήνουν κενούς και μόνους. Το μεγαλύτερο άδικο που μπορούμε να φέρουμε στον εαυτό μας, είναι να πιστέψουμε πως ένα κακό σημαίνει αυτομάτως πως θα φέρει και το επόμενο που θα είναι και μεγαλύτερο. Πως το ένα κακό έλκει το επόμενο κι όλα μαζί συνεχίζουν να συμβαίνουν για πάντα σε έναν σκοτεινό κύκλο. Άρα, καλύτερα εδώ, καλύτερα έτσι.

Ναι, αν κάποιος πιστέψει τη συγκεκριμένη θεωρία ίσως και να συμβαίνει και να συνεχίσει να συμβαίνει. Αν όμως επιλέξει την ψυχραιμία, κι αν δε φοβηθεί να πονέσει τώρα, κι ας είναι έντονο και ξαφνικό, τότε θα σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Γιατί ναι, θα πονέσει, όμως είναι χίλιες φορές καλύτερος αυτός ο πόνος, από εκείνον που όσα χρόνια κι αν περνάνε, παραμένει να ενοχλεί, πότε λίγο και πότε περισσότερο. Ποτέ δεν παύει όμως, ποτέ δε φεύγει. Ποιος λοιπόν θα μας σώσει τότε, από την τόσο οδυνηρή ψυχική ταλαιπωρία;

Κάπως έτσι φτάνει κανείς να φοράει διαρκώς μια μάσκα χαράς, ενώ από κάτω ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα πραγματικά του συναισθήματα. Είναι άλλωστε τόσο μακρύς στον χρόνο ο ρόλος που έχει αναλάβει να έχει, που η μάσκα γίνεται ένα με το δέρμα του στο τέλος. Και τότε, δε μένει τίποτα άλλο παρά μια ανάρτηση στα σόσιαλ μια στο τόσο, ή ένα λάικ σε κάποιο ποστ που να μιλάει για μια κακή ψυχική υγεία. Μια διαρκή κατάσταση λύπης για την οποία δε συζητάμε, ούτε μπορούμε να αλλάξουμε σε κάτι -για εμάς- καλύτερο.

Αν το καλοσκεφτείς, όλα, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, συμβάλλουν στο να μάθεις πως η ζωή, σου πετά δυσκολίες για να καταλάβεις πως η καθημερινότητα δεν έχει μόνο χαρές και θετικές στιγμές. Σε εκπαιδεύει κατά κάποιο τρόπο να τις ψάχνεις, να τις αναγνωρίζεις και να τις κρατάς. Γι’ αυτό είναι σχεδόν ανόητο να υποκύπτεις στον πόνο σου. Γιατί δεν έχει έρθει στη ζωή σου για να μείνει. Έχει έρθει για να προσφέρει μια ποικιλία στιγμών που χρειάζεται να παραμείνεις ψύχραιμος για να διαχωρίσεις και να δώσεις στην κάθε μια με σύνεση την αξία που της πρέπει. Μια ποικιλία που φέρνει την ισορροπία του ying και yang για να δέσει το γλυκό και να φτιάξει μια ολοκληρωμένη εικόνα, την εικόνα της ζωής, που δεν της αξίζει να είναι διαρκώς βουτηγμένη στη μιζέρια και τον πόνο.