Τα θρίλερ μας κάνουν καλό

Επικρατεί ησυχία, είναι η δική σου στιγμή να απολαύσεις όπως θες την ηρεμία σου. Η ταινία τρόμου μόλις έχει ξεκινήσει και το μπολ με το πρόχειρο σνακ είναι η καλύτερη συντροφιά. Κάθε θρίλερ ακολουθεί το παράδοξο να συνοδεύεται από χαρά κι ενθουσιασμό.

Ξέρεις πως αυτό που θα δεις ίσως να σε τρομάξει. Υπενθυμίζεις, όμως, διαρκώς στον εαυτό σου πως δεν υπάρχει κάτι για να φοβηθείς, μια ταινία είναι μόνο κι όλα αυτά είναι ψεύτικα εφέ. Ίσως να μην είναι καν τόσο πετυχημένα κι αν δεν καταφέρουν έστω και λίγο να σε αγριέψουν, θα χρειαστεί να την κλείσεις, να βάλεις κάτι άλλο. Έχεις και κάποιες προσδοκίες, αν δεν της ικανοποιεί δε θα χάσεις τζάμπα τον χρόνο σου.

Η ταινία είναι στην αρχή της κι εσύ εκεί, παγοκολόνα, να παρακολουθείς με δέος την πλοκή. Έχεις φροντίσει να βάλεις στο αθόρυβο το κινητό, γιατί όλο και κάποιος παίζει να σε θυμηθεί κι εκείνη τη στιγμή δε θες να σε αποσπά και να σε ταράζει κανένας ήχος. Άσε που έτσι σε προστατεύεις κιόλας, γιατί το μυαλό σου θα πήγαινε μόνο στο κακό.

Ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή και την περιέργειά του. Βέβαια, θέλεις να ξεφύγει, να σωθεί. Θες να γλυτώσει από αυτόν τον μανιακό που τον κυνηγάει. Περιμένεις να δεις τι άλλο σκαρφίστηκε ο σκηνοθέτης. Δεν αρκεί, όμως, μόνο η σκηνοθεσία, παίζει ρόλο κι η ερμηνεία. Πόσο, δηλαδή, ο ηθοποιός μπόρεσε να σου μεταφέρει την αγωνία της στιγμής και τα συναισθήματα.

Δεν αρκεί πάντα το σενάριο, όσο καλό κι αν είναι, αν ο πρωταγωνιστής δεν υποδυθεί καλά τον ρόλο του. Να μπορείς να πεις στο τέλος πως έστω και λίγο ένιωσες φόβο, άγχος και κάπως σε επηρέασε. Εξάλλου, δεν είναι ότι εμείς που λατρεύουμε τις ταινίες τρόμου έχουμε πάθει ανοσία και δε μας αγγίζει τίποτα, απλώς είμαστε πιο απαιτητικοί.

Έχουμε αδυναμία στα θρίλερ γιατί η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, γιατί μας βγάζουν για δύο ώρες έξω απ’ την καθημερινότητά μας. Άλλοι μπορεί να το βλέπουν κι ως μάθημα ή έστω ενθάρρυνση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, να γλυτώσεις ακόμα κι απ’ τον μανιακό δολοφόνο. Όχι ότι έχεις και πολλές πιθανότητες να σου τύχει, αλλά δεν ακούμε και λίγα πια, οπότε μια θεωρητική γνώση την έχουμε.

Υπάρχουν κι οι άλλοι, βέβαια, εκείνοι που επιλέγουν τις ταινίες τρόμου σαν ένα διάλειμμα απ’ τις σκέψεις τους, για να αδειάσουν για λίγο το μυαλό τους. Ένα κοινωνικό έργο θα τους υπενθυμίσει τα προβλήματά τους και θα τους βουλιάξει στην απαισιοδοξία. Ενώ ένα θρίλερ είναι πάντα αλλιώς, σε βγάζει εκτός πραγματικότητας, ή έστω σε μεταφέρει σε μια άλλη. Πατάς παύση στις σκέψεις και δραπετεύεις για λίγο απ’ τη ζωή σου.

Αυτά που σε απασχολούν και για έναν αδιευκρίνιστο λόγο δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, εκείνη τη στιγμή παγώνουν. Όσο προβληματισμένος κι αν είσαι, βρίσκεις διέξοδο σε μια τέτοια ταινία, για να ηρεμήσεις, να ξεχαστείς και να τα αντιμετωπίσεις πάλι αργότερα.

Ως δια μαγείας, το μυαλό σωπαίνει κι εσύ έχεις προσκολληθεί σε αυτό που διαδραματίζεται μπροστά σου. Αν ακούσεις και κανέναν περίεργο θόρυβο, τότε είναι που πιάνεις και την ξυλόσκουπα για ασφάλεια. Όχι ότι θα σε βοηθήσει ιδιαίτερα, αλλά το να κρατάς κάτι σε καλμάρει. Ανόητο, βέβαια, αλλά προχωράς και στα υπόλοιπα δωμάτια να ανακαλύψεις ποιο πνεύμα σε έχει επισκεφτεί. Για να δεις τελικά τη γάτα σου να κάθεται στο χαλάκι της και να τεντώνεται από νωχελικότητα. Γελάς, γιατί ακόμα και την ύπαρξή της ξέχασες απ’ την προσήλωσή σου -ε, και λίγο την τρομάρα σου.

Κατά κάποιον τρόπο είναι λυτρωτικό να βλέπεις ένα θρίλερ. Οι διακόπτες κλείνουν, δε σκέφτεσαι απολύτως τίποτα κι όσο αυτό σε βοηθάει, τόσο εθίζεσαι. Είναι πια τα αγαπημένα σου. Έχεις πλέον άποψη πάνω στο συγκεκριμένο είδος κι υψηλές απαιτήσεις. Είναι το δικό σου παυσίπονο σε ό,τι σε απασχολεί. Παύση στα προβλήματα ίσον θρίλερ!