Τι κάνεις όταν νιώθει το ίδιο με σένα αλλά δε θέλει να κάνει τίποτα γι' αυτό;

Η καρδιά σου γαληνεύει όταν ακούς από τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει πως νιώθει το ίδιο με σένα. Όταν με λαμπερό χαμόγελο, σε κοιτάει στα μάτια κι ονοματίζει όλα όσα του συμβαίνουν. Όπως, ακριβώς θα ήθελες να ακούσεις. Και τότε επέρχεται μια αγαλλίαση, μέσω της επιβεβαίωσης. Μια βαθιά ανάσα γεμάτη οξυγόνο, που νιώθεις να γεμίζει τους πνεύμονες αέρα. Γεμίζει το είναι σου, καθετί δικό σου. Θείο δώρο να ξέρεις πως τα συναισθήματά σου είναι αμοιβαία.

Αν βέβαια αντιστρέψεις τη συνθήκη και βρεθείς μπροστά στην απόρριψη από τον άνθρωπο που εσύ θέλεις δίπλα σου, νιώθεις μια σύγχυση, μια παγωμάρα. Κι έπειτα, προβληματίζεσαι πώς μπορεί να διάβασες τόσο λάθος τα σημάδια κι από πού πηρες τις ελπίδες σου. Ίσως και να κλειστείς στο καβούκι σου για λίγο, για να μπορέσεις να χωνέψεις την κουβέντα σου. Τώρα ο αέρας δε θα φτάνει, κι όσο περισσότερο προσπαθείς να βάλεις το μυαλό σε τάξη, τόσο θα λιγοστεύει. Ίσως μπλεχτείς και σε δρόμους άρνησης, θεωρώντας πως αυτά που σου μετέφερε, είναι προϊόν φοβικότητας, ενός ανθρώπου χαωμένου. Όμως, παραμένει ένα κουβάρι που δεν είναι δικό σου για να το λύσεις.

Κι υπάρχει και η τρίτη περίπτωση, εκείνη που απέναντί σου θα βρεις έναν άνθρωπο να προσπαθεί να βάλει τη λογική πάνω από τα ζητήματα καρδιάς. Που θα υποφέρει από αυτά που νιώθει, ακόμα κι αν είναι αμοιβαία και ίδια με τα δικά σου συναισθήματα. Που δε θα δέχεται καμία βοήθεια και πλησίασμα από σένα και κάθε φορά που θα θες να σπάσεις τον τοίχο, θα νιώθει μεγαλύτερη ανασφάλεια και περισσότερη ανησυχία και σφίξιμο στο στομάχι, προσπαθώντας να μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ σας. Ακόμα κι αν όσα αισθάνεται έχουν θετική χροιά, δε θα είναι σε θέση να τα διαχειριστεί. Δε θα είναι σε θέση να κάνει μια ανοιχτή κουβέντα, το επόμενο βήμα, να βιώσει μαζί σου μια εξέλιξη της σχέσης σας. Κι αυτή, είναι σίγουρα η χειρότερη περίπτωση.

Ποδοπατάει τα συναισθήματά του, δε θέλει να ξέρει, δε θέλει να νιώθει και τα θεωρεί ταλαιπωρία. Σε βάζει σε μια διαδικασία να γνωρίζεις πώς νιώθει, μα ταυτόχρονα σου ξεκαθαρίζει ότι δε θα κάνει τίποτα γι’ αυτό. Πως είναι απλώς ανήμπορος να συνεχίσει. Κι έτσι, μένεις εσύ σαν παιδί που έχει γενέθλια αλλά κανείς δεν ήρθε στο πάρτι σου. Χωρίς να μπορείς να γιορτάσεις ή να χαρείς πως κάποιος αισθάνεται ακριβώς ό,τι κι εσύ για εκείνον. Σαν μια παράσταση χωρίς θεατές, που περιμένεις με αγωνία να ακούσεις έστω ένα χειροκρότημα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται να πάρεις τα εύσημα, ούτε τα συχαρίκια γι’ αυτό που κατάφερες να κάνεις να νιώσει ο άλλος. Είναι ένα δώρο που απλά στο επέστρεψαν.

Και σκαλώνεις άγρια με αυτού του είδους την απόρριψη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που απορρίπτει τα συναισθήματά του για σένα, ξέρεις πολύ καλά πως έχει μάλλον απορρίψει και τον εαυτό του. Τότε, μουδιάζεις και μένεις άπραγος που ένα ακόμη πρόβλημα μεγαλώνει. Θα παραμείνεις στη θέση σου, και μια γλυκιά θλίψη θα σε κυριεύσει που κατάφερες να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώσει, μα δε θέλει να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Και θα είναι πράγματι σκληρό, μα είναι αναγκαίο να καταλάβεις πως είναι δικό του θέμα κι έχει κάθε δικαίωμα να αποτραβηχτεί από τον έρωτα, αν τον κάνει να αισθάνεται ασφαλής. Δικό σου θέμα, είναι να μην το κάνεις δικό σου θέμα.

Εσύ μπορείς να χαρείς με όσα ένιωσες και συνάμα σταδιακά να τα αφήσεις να χαθούν στον χρόνο. Κι έτσι, κάποτε, θα κλείσει το κεφάλαιο αυτό και θα μείνει μια αόριστη ταλαιπωρία που θα θυμάσαι για να μπορείς να ανακαλείς όταν θα θέλεις να θυμηθείς τι δεν είναι η αμοιβαιότητα. Ίσως κάποια στιγμή, ο άνθρωπος αυτός καταλάβει πως τα καταπιεσμένα συναισθήματα είναι σαν τις φυσαλίδες στο νερό, που το μόνο που κάνουν να βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους βιαστικά προς την επιφάνεια. Αλλά κι αυτό αν συμβεί, που θα συμβεί, δε θα πρέπει να σε απασχολεί. Δώσε δυο φιλιά κι ευχήσου καλή τύχη.