Περπατάς από καφετέριες, ανάμεσα σε δρόμους χωρίς φώτα, βλέπεις ανθρώπους να περπατάνε μόνοι, άλλοι να παραμιλάν’ κι άλλοι να φωνάζουν στο κινητό. Στο όνομα εκείνου του έρωτα που τους ταλαιπώρησε, που τους άφησε σημάδια και στιγμές να έχουν να θυμούνται. Έχουν περίσσιο υλικό από τις αναμνήσεις να αναπολούν, για να κάνουν τις δικές τους αναπαραστάσεις. Μήπως και σ’ εκείνες τις περιγραφές, ίσως εμφανιστεί το μαγικό ραβδάκι κι αλλάξει η τροπή των γεγονότων. Και να υπήρχε κι αν γινόταν, τι θα άλλαζε;
Θα σου πουν πως θα είχαν την επιλογή να ήταν πιο αυστηροί, πιο λογικοί, δε θα έδιναν, δε θα έλεγαν σε όλα ναι. Τότε θα άλλαζαν σκέψεις και συμπεριφορές για να δείξουν έναν άλλον εαυτό, κάτι που αυτοί δεν είναι. Όμως, μέσα στην τόση ματαιοδοξία τους, τους πνίγει ο πόνος και η ρετσινιά του «δεδομένου» που κόλλησε και δε λέει να φύγει. Δεν αντέχουν που πιάστηκαν από τη μύτη και τα έδωσαν όλα, άδειασαν να κοιτάνε τα πέντε ντουβάρια και να παρατηρούν πως θέλουν βάψιμο- ίσως και σοβάτισμα. Ο κος Θανάσης δεν μπορεί, έχει πολλά ραντεβού και γαμώτο, αυτός που θέλεις δε δύναται να συνεισφέρει, θα σου προτείνει κάποιον άλλο ή θα πει πως «σιγά, θα τη βρεις την άκρη».
Γιατί είναι δεδομένο πως όλα τα μπορείς, όλα τα καταφέρνεις. Γιατί δε λογάριασες στιγμή να σκίσεις τα χείλη σου, να τα ματώσεις και να κλαις σαν πεντάχρονο γιατί σου κράτησαν το τόπι σου. Γιατί ένιωσες, γιατί αγάπησες μέχρι το τέρμα κι ας μην ήξερες ποτέ σου ότι θα υπήρχε τέρμα σ’ αυτό που ονειρευόσουν μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τα μέσα σου ούρλιαζαν κι ακούραστα συνέχιζες να δίνεις. Ένα νεύμα, ένα βλέμμα ήταν αρκετό να αναθεωρήσεις να βρεις δύναμη και να συνεχίσεις να προσφέρεις.
Έτσι είναι η αγάπη που νιώθεις ως δεδομένος, Ξέρεις ότι ως σίφουνας θα περάσει και θα τα ισοπεδώσει όλα στο πέρασμά της. Δε δίνεις καμία σημασία αν η αξιοπρέπειά σου ποδοπατήθηκε, αν τις αρχές σου και τα πιστεύω σου τα άφησες, και σιγά-σιγά εγκατέλειψες κι εσένα. Ίσως μια μέρα δεις πως οι ρόλοι δεν είναι έτσι όπως τους έμαθες κι ίσως ποτέ δεν ήταν. Δεν είσαι ο πιστός σκύλος που καρτερεί για ένα χάδι και μια αγκαλιά. Αλλά είσαι εσύ που έζησες σαν να μην υπάρχει αύριο, ήσουν εκεί, έδωσες κι ήξερες ότι φεύγοντας δε θα κοιτούσες πότε πίσω.
Όπως στο marketing , το προϊόν ως προϊόν έχει τέσσερα στάδια ζωής· το πρώτο είναι το καινοτόμο, η γνωριμία με το κοινό, το δεύτερο είναι η ανάπτυξη ως προς την αγορά, το τρίτο είναι η ωριμότητα- πια όλοι το γνωρίζουν και τέλος είναι το στάδιο της παρακμής, που δεν είναι πλέον επιθυμητό. Έτσι είναι και τα συναισθήματα. Διανύουν τα δικά τους στάδια για να φτάσουν στο τελευταίο. Σ’ αυτό που έχει κάνει τον κύκλο του κι εμφανίζεται η λογική για να βάλει μια τάξη. Γιατί το πιο ουσιαστικό συναίσθημα που βασίλεψε μέσα από το πέρασμα των τεσσάρων σταδίων με διαφορετική μορφή κάθε φορά, ήταν ο πόνος. Ο πόνος που σ’ άλλαξε και σε τοποθέτησε σε μια τροχεία εξέλιξης, μέχρι ν’ αποκτήσεις διαύγεια.
Τότε αλλάζεις πραγματικά, κάνεις νέες συνήθειες, νέες σκέψεις, νέα σχέδια κι όλα αυτά που μέχρι χτες είχες παραμελήσει. Τότε διαπιστώνεις πως σ’ αυτή τη νέα σελίδα της ζωής σου, όλα γύρω σου έχουν μια διαφορετική έννοια και ποιότητα. Οι φίλοι σου, τα ρούχα σου, τα πράγματά σου, οι συνάδελφοι που μέχρι χτες ήταν εχθροί ξαφνικά είναι απλοί άνθρωποι, βιοπαλαιστές της ζωής. Με άγχη, αδυναμίες κι έννοιες που δε σε υπονομεύουν, δεν καρτερούν την εξόντωσή σου. Είναι όλα πιο όμορφα, πιο φυσιολογικά, ανθρώπινα, όλα έχουν μια όμορφη γλυκιά γεύση στην ατμόσφαιρα. Ακόμη και το οξυγόνο που ανέπνεες έχει άρωμα. Το άρωμα της αισιοδοξίας.
Κι ίσως, μέσα σ’ όλη αυτή την πορεία της εξέλιξής σου γυρίσεις να κοιτάξεις, να δεις πως εκείνο το άτομο κάνει γύρους γύρω από την ουρά του. Είναι εκεί, ίσως και να έχει ήδη εμφανιστεί στη ζωή σου μ’ ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο ή με τον οποιονδήποτε τρόπο για να δώσει παρόν και να ζητήσει έμμεσα μια σχετική επανασύνδεση. Ω, ναι, είναι γλυκιά εκείνη η στιγμή της επιστροφής, μια ανακωχή των περασμένων με τα νέα, μια ανάπαυλα που στάζει έρωτα και χάδια, αλλά ως εκεί.
Έχει ωραία μυρωδιά η ηδονή που γεννά το παρελθόν, αλλά δε θα κρατήσει. Θα έρθει και η θλίψη κι όλη η παρέα με τα αρνητικά συναισθήματα που θα σε βγάζουν για δευτερόλεπτα από τη θέση που έχεις μπει. No way! Θα προσφωνήσεις και θα κοιτάξεις τον άλλον από πάνω μέχρι κάτω για να καταλήξεις πως δεν άλλαξε καθόλου, πως έμεινε εδώ να κάνει τα ίδια και τα ίδια. Να αναπαράγει τα ίδια σκηνικά και γεγονότα με διαφορετικούς παίκτες αλλά πάντα με την ίδια λήξη. Εκείνη, που είδες και γνώρισες κι εσύ.
Καμάρωσε το δεδομένο που στέκεται μπροστά σου, γιατί τελικά εσύ εξελίχτηκες κι εκείνο το άτομο έμεινε πνιγμένο στα ουτοπικά του θέλω. Μάθε πως εσύ δεν ήσουν ποτέ. Απλώς αδυνατούσε να σε ακολουθήσει.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
