Το προχωράμε ή το λήγουμε

Κάθεσαι σκεπτικός κι αναρωτιέσαι την αιτία, σκέφτεσαι τι είναι αυτό που σε έφερε σε αυτό το σημείο και μπλοκάρει τις κινήσεις σου. Δε σου βγαίνει, αλλά –οξύμωρο– υπάρχει η θέληση να σου βγει. Πώς να το εξηγήσεις, πώς να δώσεις τη λύση μέσα στο μυαλό σου. Βομβαρδισμένο με τόσες υποχρεώσεις, με μια πλούσια καθημερινότητα, στέκεσαι εκεί, στη δική σου γωνιά, να ψάχνεις αυτό που σε έχει καθηλώσει.

Με θες, όμως δε θες, και χωρίς την ύπαρξή μου θα ‘ναι έντονη η απουσία μου. Δεν ξέρεις τι θέλεις. Πολυφορεμένο και κλισέ μα αλήθεια. Όλα γύρω σου βροντοφωνάζουν την ευρηματικότητα, τη δημιουργικότητα και την ωριμότητά σου σε όλα αυτά που καταπιάνεσαι. Δεν μπορεί κάποιος να σε χαρακτηρίσει ανώριμο. Θα ήταν άδικο κάποιος να αποδώσει τον τίτλο του «δεν ξέρω» σε εκείνον που ξέρει πώς να διαχειρίζεται τη ζωή του.

Το συναίσθημα, όμως, είναι κάτι που δεν έχει manual -κι αν είχε, θα έπρεπε να κάνεις αίτηση στην καρδιά. Αστείο φαίνεται, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσες να το αποκτήσεις. Θα περίμενες χρόνια για να μάθεις τελικά πώς να χειριστείς αυτό που ανά τον κόσμο παιδεύει και δεν είναι άλλο απ’ το ειδικό σκίρτημα που κάνει αυτός ο μυς, η καρδιά.

Γίνεται από ένα απλό ερέθισμα, δε θέλει κόπο, ούτε κι ιδιαίτερο τρόπο. Είναι ο αέρας που θα φυσήξει στο πρόσωπό σου και χιλιάδες αναμνήσεις θα ξεδιπλώσουν μπροστά σου, για να ταξιδέψεις εκεί που η ψυχή σου γαληνεύει. Εκείνο το τρέμουλο που ηρεμούσε όταν αυτό που τόσο πολύ ήθελες, το αποκτούσες. Έτσι είναι οι σχέσεις, μια αστείρευτη δίψα για τον άλλον. Τον θες τόσο πολύ, τόσο που δεν ξέρεις πως θα έρθει εκείνη η μέρα που θα γεμίσεις από στιγμές και θα αισθανθείς κορεσμό.

Θα μπορούσα να πω ότι μπούκωσες. Χόρτασες όμορφες στιγμές, πήρες φροντίδα, ενδιαφέρον κι αγάπη. Εδώ, σε αυτό το σημείο πρέπει να φανεί η δική σου ωριμότητα. Εδώ που δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις ότι αυτό που σε ρίχνει είναι το συναίσθημα.

Λειτουργούσες αλλιώς στην αρχή, γιατί τότε δεν ένιωθες. Ήταν η έλξη, ο πόθος για την εξερεύνηση του νέου έρωτα. Αυτό το νέο ενδιαφέρον σε τραβούσε κι εσύ απλά το ακολουθούσες. Η τριβή, όμως, κι η συνήθεια χτίζουν τη σχέση. Χτίζουν αυτό που δεν ήθελες να το ονομάσεις, το «μαζί».

Ήταν μια κατάσταση που επιθυμούσαμε κι οι δύο να μείνει ρευστή. Ήταν πιο εύκολο να το αποδεχτείς έτσι. Κι εκεί ξεκίνησαν κι εκείνες οι αμοιβαίες ανησυχίες, για το πώς πέρασε ο άλλος το βράδυ του εκείνο το σαββατοκύριακο και γιατί δεν έστειλε μήνυμα ο ένας στον άλλον. Αυτά είναι σημάδια της σχέσης, κι ας μην ήθελες να τα δεις.

Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο, η κατάσταση αυτή που εσύ νόμιζες πως είχες οριοθετήσει έγινε σχέση και συνήθως υπάρχει κι η παρακάτω εξέλιξη. Εκείνη που είτε το προχωράς, το αλλάζεις και το προσαρμόζεις για να μη φτάσει στο τέλμα είτε απλά το αφήνεις, για να μπεις και πάλι στη διαδικασία της αναζήτησης. Θα το αφήσεις και θα σε αφήσει, για να ‘ρθει εκείνο το αύριο που κανείς δεν ξέρει τι σου επιφυλάσσει.

Πιστεύεις πως είναι εύκολο να το ξαναβρείς, όπως βρέθηκα εγώ στη δική σου πορεία. Είναι ελπίδες, ίσως πραγματικές. Ίσως πάλι και να διαψευστείς και να τρέχεις να επαναφέρεις αυτό που μόλις άφησες. Σίγουρα θες χρόνο για να επεξεργαστείς τις στιγμές που έζησες. Να συνειδητοποιήσεις όλα αυτά που εισέπραξες. Δεν μπορείς να τα κατανοήσεις όσο είσαι ακόμη ζεστός.

Η αγκαλιά σου έχει ακόμα το δικό μου άρωμα. Μια δεδομένη κατάσταση που έγινε δική σου. Μια συναισθηματική ασφάλεια, πραγματική και φυσιολογική. Απομακρύνεσαι γιατί πλέον χάνεις το ενδιαφέρον σου -ή απλά έτσι νομίζεις. Η ένταση της επιθυμίας κρίνεται στην απόσταση. Κι εκείνη η συνειδητοποιήση έρχεται αργοπορημένα, για να λάβουμε κι οι δυο επιτέλους το μάθημά μας.

Φταίξαμε κι οι δυο και θα κριθούμε στο αποτέλεσμα. Κάποιος απ’ τους δύο μας θα θυμάται περισσότερα. Θα θυμάται τις στιγμές που ζήσαμε κι η ψυχή του δε θα εφησυχάζει. Γιατί την αδικία θα την ξεπεράσεις, όσο κι αν πονέσεις. Αυτό, όμως, που σου προσφέρθηκε με πολλή αγάπη, όταν το χάσεις, δε θα σε αφήνει λεπτό σε ησυχία. Θα θυμώνεις και θα καταλογίζεις ευθύνες στον εαυτό σου, γιατί δεν ήσουν εκεί τη στιγμή που έπρεπε.

Το έχασες και δύσκολα να το ξανά πιάσεις. Άφησες χρόνο να περάσει και δεν κατάλαβες πως κι ο άλλος συνέχισε τη ζωή του. Έτσι είναι αυτά, ένα σφηνάκι και πάμε παρακάτω!