Ανά καιρούς όλοι είχαμε τουλάχιστον ένα άτομο το οποίο θέλαμε να βάλουμε στη ζωή μας τόσο πολύ που καταφύγαμε στο internet ή και στις γνώμες του περίγυρού μας για συμβουλές. Ακούσαμε διάφορα κι όλοι είμαστε ένοχοι για το γεγονός ότι ακολουθήσαμε τουλάχιστον μία στερεοτυπική συμβουλή. Τι εννοώ; Υπάρχουν κάποιες τεχνικές των οποίων οι ρίζες είναι τόσο βαθιές, που δεν μπορούμε καν να προσδιορίσουμε πώς και γιατί προέκυψαν. Για μια από αυτές θα μιλήσουμε σήμερα.
Υπάρχει μια από αυτές τις συμβουλές/τεχνικές που απλώνει σταθερά ανά τα χρόνια πλοκάμια μέχρι σήμερα και τη βλέπουμε να εμφανίζεται σε στιχάκια, σε αστείες περιγραφές στα μέσα μαζικής δικτύωσης αλλά και καμιά φορά από το στόμα της γιαγιάς μας. Κι αυτή είναι το «όσο τους φτύνεις, τόσο κολλάνε». Παλιά, καλή, ορθόδοξη συμβουλή που θα σκοντάψουμε πάνω της κάθε φορά που θα καταφύγουμε σε εξωτερική βοήθεια για να βρούμε τρόπους να κάνουμε το αίσθημά μας να κρέμεται από πάνω μας.
Υπάρχουν άτομα που θα ακολουθήσουν αυτή την τακτική ανά γράμμα. Αλλά εμείς που είμαστε λίγο πιο καχύποπτοι, θέλουμε αποδείξεις κι ονόματα. Για ποιο λειτουργεί αυτή η τακτική, ποιο άτομο μπορεί να απολαμβάνει να τρώει το γράψιμο της ζωής του από ένα άλλο; Είναι φυσιολογικό αυτό ή μήπως είναι ακόμα ένας παλιός μύθος ο οποίος για κάποιο περίεργο λόγο ακόμα κυκλοφορεί ανάμεσά μας μεταμφιεσμένος σαν τακτική με 100% επιτυχία;
Ας το πάρουμε λίγο από την πλευρά αυτού που θα «φτύσει». Γιατί ρε παιδιά; Πώς μπορείτε να αγνοείτε ένα άτομο που προφανώς θέλετε κάτι μαζί του απλώς επειδή μάθατε να λειτουργείτε έτσι ή επειδή κάποιος σας είπε ότι είναι καλή ιδέα. Δε λέω, υπάρχουν όντως άτομα από την αντίπερα όχθη που θα τραβηχτούν από μια τέτοια συμπεριφορά αλλά και πάλι δεν μπορείτε να μην αλλάξετε λίγο την τακτική σας ακόμη και με αυτά τα άτομα.
Γεννιόμαστε και το μόνο που θέλουμε είναι σημασία. Θέλουμε να νιώθουμε ότι κάποιος νοιάζεται για μας, ότι θα μας προστατέψει κι ότι αν χρειαστούμε κάτι θα είναι εκεί. Με τα χρόνια κάποια άτομα μπορεί να χρειάζονται περισσότερη ή λιγότερη σημασία, παρ’ όλα αυτά δεν παύουμε να χρειαζόμαστε σημασία. Κι όσο κι αν προσπαθήσουμε να αντικρούσουμε αυτή την άποψη, καθώς περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ επιβεβαιωνόμαστε ότι ίσως να μην είναι απλώς μια άποψη, αλλά ένα δεδομένο. Θέλουμε να έχουμε σημασία ως προς τα άτομα τα οποία νοιαζόμαστε, έχουμε ή θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας.
Ίσως γι’ αυτό να λειτουργεί κιόλας σε κάποιους αυτή η τεχνική επειδή θέλουν τη σημασία από το άτομο που νοιάζονται και δε θα σταματήσουν να προσπαθούν να την έχουν. Κι έτσι παίρνουν και τα άτομα που μας φτύνουν τη σημασία που χρειάζονται, αφήνοντας την αντίπαλη ομάδα έτσι. Όμως υπάρχουν κι όσοι δε λαμβάνουν υπόψη τη συμβουλή αυτή. Αυτοί που βαριούνται πολύ εύκολα. Που άμα δεν πάρουν σημασία τη στιγμή που τη θέλουν κι όπως τη θέλουν θα γίνουν καπνός. Και στην τελική, καλά κάνουν. Κακομαθημένοι ή ξιπασμένοι για πολλούς, αλλά για τα συναισθήματα δε θα βάλουν έξτρα προσπάθεια. Από τη στιγμή που ένα άτομο δεν μπορεί να τους προσφέρει αυτά που χρειάζονται, τότε προχωράνε παρακάτω.
Η σκεπτική αυτών των ανθρώπων στις μέρες μας ξεκίνησε να εξαπλώνεται λίγο σαν το Covid-19, γρήγορα κι από κει πού δεν το περιμένεις. Γιατί ξεκινήσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ίσως αυτές οι τεχνικές να είναι και λίγο παλιακές. Γιατί από τα δύο άτομα κάποιος να έχει το πάνω χέρι; Γιατί ο ένας να φτύνει τον άλλο; Γιατί να πρέπει να παλέψω για να πάρω τη σημασία που θέλω; Γιατί δεν μπορούμε δηλαδή να λειτουργήσουμε χωρίς κάποιο πλάνο; Όλα αυτά τα «γιατί» ξεκινήσαμε να ρωτάμε κι αφού απάντηση σοβαρή και πλήρη δεν πήραμε ποτέ, ξεκινήσαμε να διαλύουμε αυτές τις παλιές τακτικές που ταλαιπωρούν την κοινωνία στα ερωτικά της εδώ και χρόνια.
Πλέον οι πιο πολλοί, θέλω να πιστεύω, δε θα ασχοληθούμε μ’ αυτές τις συμβουλές αλλά θα συγκεντρωθούμε στα συναισθήματά μας και θα τα ακολουθήσουμε ανάλογα. Γι’ αυτό εσείς που θέλετε να δώσετε μια ευκαιρία σε μια τέτοια συμβουλή, δοκιμάστε το με ρίσκο την αποτυχία. Όσο για εσάς που λειτουργούσε ή λειτουργεί αυτή η μέθοδος, όλα πιθανότητες και ποσοστά είναι σ’ αυτή τη ζωή. Μια μέρα θα σας φτύσουν και δε θα είναι για να μη σας ματιάσουν και τότε ίσως αλλάξουν πολλά.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου