Ανακαλύπτοντας το τρίτο πρόσωπο

Διάβασα κάποια στιγμή, ότι οι Γιαπωνέζοι λένε πως έχουμε 3 πρόσωπα, ένα που δείχνουμε στον κόσμο, ένα που δείχνουμε σε οικογένεια και φίλους και το τρίτο για να το βλέπουμε και να το ζούμε μόνο εμείς. Το τελευταίο είναι και η πιο πραγματική μορφή μας. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει ότι το λένε οι Γιαπωνέζοι αυτό, άλλα όποιος κι αν το λέει κάτι θα ξέρει για την ανθρώπινη λειτουργία. Εμείς, μέχρι τώρα, συχνά αναφερόμαστε σε διπρόσωπα άτομα, όχι σε τριπρόσωπα. Τι να ήξερε περισσότερο από μας το άτομο που σκέφτηκε το τρίτο πρόσωπο; Περισσότερο ήξερε τον εαυτό του.

Δεν είναι ψέμα, όντως όλοι συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στις τρεις περιπτώσεις που είδαμε πιο πάνω. Συγκεκριμένα σήμερα θα σταθούμε στην πιο δύσκολη από τις τρεις, την τελευταία. Όταν μένουμε με τον εαυτό μας όλα αλλάζουν και με μια ελαφριά λύπη και συγκράτηση, θα πω ότι αλλάζουν προς το «χειρότερο». Το χειρότερο μέσα σε εισαγωγικά διότι όσο κι αν δε μας αρέσει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα προβλήματά μας, είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε.

Το άλλο που ακούμε συχνά είναι ότι «ο εαυτός μας είναι ο χειρότερός μας εχθρός». Οι άνθρωποι φοβόμαστε πολλά πράγματα, τη ζωή, τον θάνατο ή και τη μοναξιά. Αλλά κανένας από αυτούς τους φόβους δεν είναι τίποτα μπροστά στο φόβο και το εμπόδιο που γεννάμε μόνοι μας μόλις μπούμε στα έγκατα του εγκεφάλου μας. Πιο πολύ απ’ όλα, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, φοβόμαστε την απόρριψη, το να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό κι αντί αποδοχή να αντιμετωπίσουμε κάτι αρνητικό.

Λόγω αυτού του αυτοδημιούργητου από εμάς φόβου, καταλήγουμε να είμαστε πολύ πιο αυστηροί με εμάς. Θεωρούμε ότι δεν αξίζουμε το θαυμασμό, την αποδοχή και καμιά φορά και την αγάπη ενός άλλου ατόμου. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία καταλήγουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες σε μας και να κρύβουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο μην τυχόν κι απογοητεύσουμε ή θυμώσουμε άτομα κοντινά μας ή και την κοινωνία γύρω μας, λόγω αυτού που είμαστε. Μια τακτική που ξέρουμε ότι είναι πολύ λάθος αλλά για κάποιο περίεργο λόγο όλοι οι θνητοί υποκύπτουμε στο ίδιο σφάλμα. Ίσως γι’ αυτό να μη λεγόμαστε και να μην είμαστε θεοί.

Εάν όλοι δεχόμασταν τον εαυτό μας όπως τον χτίσαμε κι όπως τον αναπτύξαμε, τότε, η ζωή μας δε θα είχε εκπλήξεις. Όλα θα ήταν προβλέψιμα και θα κυλούσαν ομαλά. Το να βρούμε, να αποδεχτούμε και στο τέλος να δείξουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε, είναι ένας γρίφος για γερούς λύτες. Η διαδικασία δύσκολη και γεμάτη παγίδες κι εμπόδια, τα οποία δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Είναι σίγουρο ότι θα πέσουμε σε κάποιο σκοτεινό μονοπάτι σ’ αυτή τη διαδρομή κι αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που φοβόμαστε. Κανείς δε θέλει να έρθει αντιμέτωπος με τις χειρότερές του πτυχές ή να αποδεχτεί τις καλύτερές του και να καταλάβει ότι είναι άξιος αγάπης και θαυμασμού. Φοβόμαστε να γίνουμε πρότυπα γι’ άλλους και φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι είμαστε κι εμείς σε κάτι πολύ καλοί, βρε παιδί μου. Ας συγχαρούμε τον εαυτό μας μια φορά και ν’ απολαύσουμε λίγο τον θαυμασμό που μπορεί να μας δείξουν τα άτομα γύρω μας.

Η απόρριψη κι η απογοήτευση είναι κάτι που όποιος κι αν είσαι, όπου στον κόσμο κι αν είσαι, θα το νιώσεις, θα το προκαλέσεις ή θα στο προκαλέσουν. Το να τρέμουμε στη σκέψη αυτών των συναισθημάτων και να πιεζόμαστε να μπούμε σε περίεργα καλούπια θα μας σπάσει τη ραχοκοκαλιά μας. Δεν μπορούμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους έχουμε γύρω μας, άλλωστε, είναι κάτι ακατόρθωτο. Το μόνο άτομο που μπορούμε να ευχαριστήσουμε πλήρως  είναι εμάς. Μόλις τα καταφέρουμε να μας δεχτούμε γι’ αυτό που είμαστε θα έχουμε επιτύχει αυτό που νομίζαμε ότι συμπεριλαμβάνει κι άλλους.

Στην πραγματικότητα δε χρειαζόμαστε κανέναν κομπάρσο στο θέατρό μας. Παρουσιάζουμε έναν μονόλογο και ταυτόχρονα ως οι μόνοι θεατές, θα δούμε επί σκηνής όλα όσα κάναμε λάθος κι όλα όσα κρύβουμε. Μόνο τότε θα τα καταφέρουμε να έχουμέ ένα πρόσωπο που θα εκπέμπει φως για τους γύρω μας αλλά και για τον ίδιο μας τον καθρέφτη.